Kaja de heks (6)

‘Wat een geweldige schuilplek,’ zegt Kaja opgewonden.
‘We kunnen hier niet eeuwig blijven,’ fluistert Nikki. ‘Straks moeten we weer strafrondjes lopen en daar heb ik helemaal geen zin in.’
Kaja steekt haar hoofd uit de holle boom. ‘Niemand te zien. Ze hebben vast niet eens door dat we weg zijn.’
Nikki glipt langs Kaja heen. ‘Nou, ik ga terug voordat ze me missen. Kom je mee of niet?’
Kaja zucht. Dan sluipt ze achter haar vriendin aan.
‘Dacht ik het niet!’ roept Nikki even later verschrikt uit. ‘Het veld is leeg! Ze zijn allemaal weg. Foetsie!’
‘Rustig nou,’ sust Kaja. ‘Het komt wel goed.’ Ze huppelt fluitend het grote, heldergroene grasveld over en loopt rustig door de statige poort die voor de school staat. Nikki dribbelt onrustig achter haar aan.
De deur van het klaslokaal staat wijd open. Voorzichtig kijken ze om het hoekje. Hun ogen schitteren van geluk als ze zien dat Heer Hooghart nog niet aanwezig is. Ze kijken elkaar opgelucht aan en zoeken snel hun stoelen op.
Ze zitten nog maar net of de meest gevreesde leraar van de school loopt langzaam de klas in. De deur slaat met een klap achter hem dicht.
Op zijn gemak steekt hij zijn vertrouwde pijp op terwijl hij onderzoekend zijn ogen laat dwalen over zijn leerlingen. Acht jonge meisjes van 10 jaar bibberen op hun stoelen.
‘Attentie!’ roept hij ineens hard en iedereen zit meteen rechtop. Met klapperende tanden kijken ze de strenge leraar aan.
‘Ik sprak zojuist Meester Bolbroek. Hij vertelde mij dat er twee leerlingen ontbraken bij de sportles van vanmiddag.’ Heer Hooghart pauzeert even om zijn woorden te laten nadreunen. Daarna gaat hij verder.
‘Ik zou graag willen dat die twee leerlingen nu opstaan.’ Zijn ijzige blik schiet heen en weer over de lijkbleke gezichten van de klas. Een woeste grijns siert zijn lelijk gezicht. ‘Niemand?’
Een pijnlijke stilte dwaalt door de klas. Niemand verroert zich.
‘Goed, dan gaan we verder met de les. Pak jullie boek en sla hem open op bladzijde 150.’
Kaja kan bijna niet geloven dat ze er zo makkelijk vanaf komen. Ze kijkt naar Nikki en als die terugkijkt, steekt ze haar duim op. Nikki schudt met haar hoofd en duikt in haar boek.
Als na de les de bel gaat, staat iedereen op en verlaat de klas, behalve Kaja en Nikki. Ze willen wel weg, maar ze kunnen niet.
Kaja maakt de meest rare bewegingen op haar stoel, maar haar broek lijkt wel vastgelijmd. Ook Nikki doet haar best om weg te komen, maar daar blijft het bij.
Uiteindelijk geven ze het op en kijken in het strenge gezicht van Heer Hooghart.
‘Jullie dachten toch niet dat je er zo makkelijk van af zouden komen?’ roept hij de meisjes toe. ‘Ik wist allang dat jullie het waren, maar ik wilde jullie een kans geven om jezelf aan te geven.’
Met een krijtwit gezicht staart Nikki voor zich uit. Kaja kleurt daarentegen rood tot aan haar oren. Doodstil wachten ze hun vonnis af.
‘Jullie blijven hier zitten tot het zand uit deze zandloper weggelopen is. Ik laat jullie ouders weten dat ze niet op jullie hoeven te wachten met het avondeten.’
De meisjes kijken naar een reusachtige zandloper die vanuit het niets verschenen is. Hij vult bijna het halve lokaal en raakt net niet het plafond.

De deur zwaait dicht en dan zijn ze alleen. Meteen proberen ze weer uit alle macht los te komen.
‘Het lukt nieieiet,’ kreunt Nikki.
‘Zielig hoor,’ moppert Kaja. ‘Toverkracht gebruiken tegen kleine kinderen. We doen toch geen vlieg kwaad?’
‘Die grote zandloper houdt ons misschien wel tot morgen vast.’ Nikki laat er een verslagen zucht op volgen.
‘Ben je gek! Ik blijf hier niet de hele nacht zitten.’ Dan fluistert Kaja: ‘Ze zeggen dat het hier ’s nachts spookt...’

Zie ook:

Kaja de heks
Kaja de heks (2)
Kaja de heks (3)
Kaja de heks (4)
Kaja de heks (5)