Avontuur met een blafje.

​

Al een poosje geen inspiratie, maar op deze manier liever ook geen inspiratie gehad! Herinner jullie nog het schrijfsel over die buurjongen die me zo uitschold omdat ik de poep niet opgeruimd had? Lees hier. Nou het heeft een staartje gekregen of in dit geval een blafje. Wonen in een buurt is niet altijd even makkelijk, rekenschap houden met elkaar blijkt in veel gevallen heel moeilijk. Alles word immers van uit het eigen perspectief bekeken. Dus dit is het verhaal van uit mijn perspectief. De schrik naar de aanvaring met deze jongeman zat er de eerste weken goed in, maar uiteindelijk slijt alles dus ook mijn angst. Enkele weken later toen mijn hondjes even buiten waren en hun honden ding deden 'waaks' zijn. Hoorde ik geschreeuw; “dat die kut honden hun bek moesten houden.” Ik deed gelijk de beesten naar binnen. Niemand hoeft immers last van mijn dieren te hebben. Op dat moment had ik niet in de gaten van wie die boze stem was. Natuurlijk had ik wel een vermoeden........

Die zelfde week werd het overduidelijk dat het opnieuw de buurjongen betrof. Toen mijn mams op visite kwam blaften de honden blij. Weer werd er geschreeuwd. En dezelfde bewoording gebruikt. Mams ging hier tegen in. En ik dacht dat het leed geleden was. Een paar dagen later onze Bello was even een plasje achter het huis aan doen toen de bewuste buurjongen er langs liep, Bello blafte en opnieuw begon hij schelden. Bello binnen gehaald. Een aantal dagen later hondjes zijn weer even buiten opnieuw achter het huis. Buurjongen loopt er langs de honden blaffen. Hij scheld ze uit voor kankerhonden. Er knap iets in me en ik begin terug te schreeuwen; “ Dat hij eens zijn kop moet houden. En anders maar in een bejaardentehuis moet gaan. Dat honden nu eenmaal blaffen.” Een half uur later komt onze naaste buurvrouw bij me langs, ze verteld me dat haar kinderen, door dezelfde jongeman bedreigd zijn, omdat zij in zijn ogen te veel kabaal gemaakt hebben. Leeftijd van de kinderen 18 en 20 jaar. Buurvrouw heeft hiervan aangifte gedaan bij de politie.

​

Een aantal weken is het rustig. Ik haal opgelucht adem schijnbaar is hij toch geschrokken van mijn uitval. Vandaag zijn vader staat op de ladder hun huis te schilderen. Mijn hondjes zijn even buiten en blaffen, opnieuw hoor ik die bekende stem; “ kut honden.” Ik doe mijn dieren gelijk naar binnen maar schreeuw toch terug dat hij zijn kop moet honden. Ben met mijn oudste dochter buiten samen met Bello, en ja hoor Bello blaft. Buurman op ladder begint zich er nu ook mee te bemoeien en vraagt; “of ik die honden niet stil kan krijgen.” Waarop ik antwoord; “Nee dat kan ik niet, honden blaffen nu eenmaal.” Zijn antwoord; “Tuurlijk wel het lukt Cesar toch ook.” Ik zeg; “Nee! Ik ben geen Cesar!” Ik voel me in het nauw gedreven en schreeuw; “Dat hij niet zo moet zeuren.” Vlak voor mijn hekje hoor ik geschreeuw de buurjongen. Hij begint me uit te schelden, voor kankerwijf en nog een aantal gemene woorden worden in mijn richting gesmeten. Ik voel me bedreigd, al laat ik niet aan hem merken dat ik bang ben. Ik probeer er tegen in te gaan maar word gewoon over schreeuwt. Pas als ik dreig dat ik de politie zal bellen zegt man op ladder één keer zijn zoons naam. Hierdoor gaat de jongen weg, stap in zijn auto en parkeert deze vlak voor onze uitrit. Blijft zo een paar minuten staan. Voor mij is de maat vol, ik bel inderdaad de politie en M. Is nog extra bij de politie langs geweest om aangifte te doen. Nu staat deze jongen in het systeem, en wanneer ik weer bedreigd word moet ik 112 bellen. Of ik me nu veilig voel? Nee niet echt! Is niet fijn wonen op deze manier. Maar ik wil me ook niet weg laten pesten door lui die overal last van hebben...........

​Shasja

​​Kijk ook op mijn site​