Afscheid van een held: David Bowie en ik

'And another one bites the dust'...

de titel van één van de iconische nummers van Queen speelde door mijn hoofd toen het nieuws dat die andere muzieklegende was gestorven een beetje doorgekomen was. Zo lig je nog lekker warm onder je dekbed naar de radio te luisteren - Gerard Ekdom die iemand over de uitreiking van de Golden Globes interviewde - zo onderbreekt diezelfde Ekdom zijn gesprekspartner met het verbijsterende nieuws dat weer één van je helden er niet meer is.

Geregisseerde dood?

Even, heel even, werd er met de mogelijkheid van een Hoax rekening gehouden, het nieuws was te onverwacht om waar te kunnen zijn. Al snel bleek dat het allesbehalve een zieke grap was. David Bowie is dood, een paar dagen na zijn negenenzestigste verjaardag en het uitkomen van een nieuw album, gestorven aan de gevolgen van leverkanker.
Al snel vallen dan de stukje op zijn plaats. De tentoonstelling in prominente musea en zijn laatste album Blackstar die - volgens kenners - over de dood gaat. Tekens dat de man al een tijd bezig was met zijn afscheid?

Oponthoud in Rotterdam

Ik heb David Bowie twee keer zien optreden. De eerste keer in de Kuip te Rotterdam tijdens zijn Glass Spider-tournee. Een happening zonder weerga die eindigde op het perron wat hutje mutje stond en waar niemand een kant op kon. We (Anerea, vriendin L en ik) hebben uren op de trein staan wachten (of het leken uren) en hadden geen mogelijkheid om de tante die ons van Rotterdam Alexander zou ophalen te waarschuwen dat het later zou worden. We gingen vaker naar grote popconcerten en logeerden soms bij die tante die vlak bij Rotterdam woont (doet ze nog steeds). Tante was woedend toen we haar eindelijk konden bellen, maar wat konden wij er aan doen? In die tijd bestonden mobieltjes nog niet. Later snapten we wel dat ze heel erg ongerust was geweest. Drie Drentse meiden in de zondige grote stad ...
 

De helse tocht naar Nijmegen

Enfin. De tweede keer was zijn grootste hit-tournee. We konden alleen kaartje bemachtigen voor het Goffertpark in Nijmegen en reisden die keer met de bus. De chauffeur had blijkbaar nog nooit van David gehoord want hij kondigde aan dat we naar David Boling gingen. Waarschijnlijk meer een Joling-fan?

Meteen daarna parkeerde hij zijn bus tegen de kont van een andere - veel luxere bus aan - en vermoordde een zijspiegel. De toon was gezet en in een oude, van de sloop teruggehaalde bus (let wel we gingen met een gerenommeerd busbedrijf!) togen we naar Nijmegen. Een stinkende bus met de vering die uit de bekleding in je k... nou ja je weet wel: achterste, stak.
Met het concert was niets mis. Kim Wilde deed het voorprogramma en zong alleen haar hits dus dat was ook niet verkeerd.

De ellende begon daarna. Eerst konden we de vermaledijde bus niet terug vinden. Drie kwartier liepen we gedrieën in marstempo door Nijmegen op zoek naar het wrak. Ondertussen plannen makend voor wat we gingen doen als we het kreng misten. Wat we net niet deden. Daarna de uittocht uit de stad. Bus na bus en auto na auto met zijn allen in de file tot we tegen tweeen eindelijk naar het noorden konden.

Eindelijk in Groningen (Stad) aangekomen, konden we mijn broer niet wakker bellen. In die tijd woonden we in Foxhol, een dorpje wat bij Hoogezand-Sappemeer hoort. Broer woonde in Hoogezand en had beloofd ons van Groningen op te halen. Ware het niet dat hij door de telefoon heen sliep en we maar een taxi naar huis namen. Waar we net in dromenland waren toen Broer belde, wat hij met onze honden aanmoest. Het was zes uur en ze hadden honger...

Ja, ja. Waarschijnlijk was hij alleen bezorgd of we wel thuis waren gekomen.

En nu is het maandag 11 januari 2016 - over iets minder dan vier weken gaan we weer met zijn drieën naar Groningen voor de tentoonstelling die daar nu over zijn leven en werk wordt gehouden en ik weet dat het een heel ander bezoek zal worden dan dat we ons ervan voorstelden.

And another one bites the dust ....

Ik heb tenminste de troost dat ik deze held in het echt heb mogen zien optreden. Tot twee keer toe. Met Freddie Mercury is me dat niet gelukt en daar heb ik tot de dag van vandaag spijt van.
Vanochtend kwam ik tot het besef dat ik blijkbaar op de leeftijd ben beland waarin ik steeds vaker afscheid moet nemen van mijn helden. In korte tijd waren het Robin Williams, Terry Prattchet en Leonard Nimoy. Daarvoor al Deforest Kelley (McCoy in StarTrek) en Freddie Mercury...

Met angst in mijn hart begin ik me af te vragen wie de volgende is.

Meer David Bowie? Een jaar geleden schreef ik dit artikel over de man die mede mijn tienertijd kleurde - die staat nu hier op Tallsay

Foto's: Photopin.com