Een mooi gedicht/rijmpje over mijn kaarsjes waar ik van geniet in een moeilijke rotsituatie...

Ik brand een kaarsje elke dag 
Zodat er elke dag een lichtje schijnen mag 

Doe maar eens een kaarsje in het donker aan 
Er verschijnen zoveel meer wegen waar je kunt gaan 

Wegen die je in het donker echt niet ziet 
Veroorzaakt door een rotsituatie en verdriet 

Verdriet door duistere onmacht en onbegrip 
Het maakt me allemaal heel erg sip 

Daarom elke dag maar een kaarsje voor mezelf branden 
Omdat mijn leven niet meer ligt in mijn handen 

Misschien taboe of overdreven voor sommige mensen 
Maar geloof me in iedere rotsituatie zou ook jij een lichtje wensen 

Een lichtje wat alle kanten op schijnt 
Zodat je niet volledig in een zwart gat verdwijnt 

Een lichtje van pure hoop in onzekerheid en verdriet 
Zodat je toch evengoed nog andere dingen om je heen ziet 

Dus nu heb ik een kaarsje aan eigenlijk zijn het er acht 
Totdat het weer licht word houden deze kaarsjes de nachtwacht 

Zodat er de hele nacht een lichtje op me schijnt voor mijn gevoel 
Als een soort bescherming van hoop begrijp je wat ik bedoel? 

Hoop doet leven daar probeer ik me aan vast te houden elke dag 
Brand jij ook een kaarsje voor mij.. dan bezorg je me vast een glimlach