Na het avondeten, trok ik zoals gewoonlijk de afwasmachine open en plaatsten de vaat in het apparaat, deed zo’n veelkleurig all-in-one blokje in het daarvoor bestemde bakje, klapte de deur dicht en drukte op start.

Wat een geweldig heerlijke uitvinding die machine, helemaal als je net als wij een open keuken hebt. Je bent in één keer van de troep af en je kan na het reinigen van het fornuis en het aanrecht fijn iets anders gaan doen.

Maar niet vandaag! Alles wat er aan lichtknopjes aanwezig was op het apparaat knipperde uitbundig en verder gebeurde er totaal niets, nikkes, nada!

Ik hield de startknop ingedrukt om te resetten, niets! Trok de stekker er enkele minuten uit, niets!

‘De vaatwasser doet het niet’ zeg ik vervolgens beteuterd tegen mijn man.

Hij zet zijn bril op, bekijkt de zaak en probeert nogmaals wat ik ook al gedaan had. ‘Die is naar zijn grootje’ is zijn conclusie. ‘Moest er is een keer van komen na dik 15 jaar trouwe dienst’.

‘Jasses, moeten we zelf afwassen. Ik loop even naar hiernaast voor afwasmiddel, dan kun jij ondertussen bedenken of je wilt wassen of drogen’.

Wanneer ik enkele minuten later terugkom heeft hij de vaat al uit de kapotte machine gehaald en staat met een theedoek in zijn handen klaar voor de strijd. Duidelijk; ik was, hij droogt!

De geur van het Dubro-sopje brengt onverwacht warme herinneringen bij mij boven. Mijn gedachten gaan ver terug in de tijd, de tijd dat wij om de beurt mama hielpen bij de afwas. Intieme momenten in het kleine besloten keukentje waar je alles wat je dwars zat, bezig hield of als probleem zag rustig kon bespreken.

Met een glimlach op mijn gezicht zet ik de gewassen vaat naast me neer. ‘Wat sta je nou te smile-en?’ vraagt mijn man. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je dit afwasgedoe oké vindt en het niet nodig acht om een nieuwe machine te kopen?’

‘Maak je geen zorgen lieverd, we gaan morgenochtend onmiddellijk op jacht naar een nieuwe vaatwasser’.