Wat is er mis met mij?

Vrienden, familie, kennissen, vage bekenden en lezers van de stukjes die ik met enige regelmaat nietsontziend het internet op slinger veren op om hulpvaardig en op niet mis te verstane wijze verslag te doen van alle tekortkomingen, die hen in de loop der jaren zijn opgevallen. Genoemde groepen, maar ook de haatmailers, die zich in de afgelopen tijd vol overgave hebben gestort in de feestelijke lynchpartijen op internet rondom een Amerikaanse tandarts, toegegeven een beroep dat sowieso zelfs bij de meest vredelievende mensen gevoelens van agressie oproept, en na de hype rondom deze gebeurtenis op het moment in een windstil, zwart gat zijn gevallen, doch in mijn vraag hoopvol een nieuw slachtoffer menen te hebben ontdekt, waarna ze misschien zelfs al een voorzichtig begin hebben gemaakt met de aanhef voor een haatmail, moet ik teleurstellen. Retorische vraag! Evengoed dank aan allen voor het enthousiasme en de bereidheid om antwoord te geven op deze prangende vraag.

In de afgelopen vakantieweken is mij vaker dan gebruikelijk een menukaart onder ogen gekomen, die in alle onschuld, voor zover hiervan sprake is bij menukaarten, zonder uitzondering mijn onversneden toorn wisten op te wekken. Niet alleen waren de kaarten opgesteld in een buitenlandse taal, die ik nog niet volledig meester ben, maar ook de leesbaarheid van de kaarten liet duidelijk te wensen over. Ondanks verwoede pogingen lukte het me maar niet om mijn ongenoegen over deze gang van zaken te verbergen en meestal eindigde mijn kleine tirade over deze tegenslag met een bruuske graai in de handtas, waarna de koker van mijn leesbril met een klap ter tafel kwam. Waar ik tot nu toe aardig uit de voeten kon met menukaarten zonder allerhande hulpmiddelen, moet ik na een vakantie vol frustrerende momenten onderkennen dat verder lichamelijk verval ook mij niet bespaard blijft.

Terug in Nederland bevind ik me plotseling en geheel onverwacht in de winkel van een opticien, eigenlijk voor iemand anders, maar toen ik eenmaal ter plekke was en de drempel als het ware al achteloos had overschreden, kwam ik op het onzalige idee om een oogmeting te laten doen. Na een korte schets van mijn angstige vermoedens aangaande mijn gebrek aan focus werden mijn ogen een voor een blootgesteld aan een kleurige luchtballon, die van scherp naar wazig ging en weer terug. Binnen enkele seconden was het gepiept en een eerste conclusie werd voorzichtig geveld. Ze had goed en slecht nieuws, zei ze. Het goede nieuws was dat ik gelijk had.

Meer Nonnie?
http://www.nonniegelezen.nl