Vrienden, familie, kennissen, vage bekenden en lezers van de stukjes die ik met enige regelmaat nietsontziend het internet op slinger veren op om hulpvaardig en op niet mis te verstane wijze verslag te doen van alle tekortkomingen, die hen in de loop der jaren zijn opgevallen. Genoemde groepen, maar ook de haatmailers, die zich in de afgelopen tijd vol overgave hebben gestort in de feestelijke lynchpartijen op internet rondom een Amerikaanse tandarts, toegegeven een beroep dat sowieso zelfs bij de meest vredelievende mensen gevoelens van agressie oproept, en na de hype rondom deze gebeurtenis op het moment in een windstil, zwart gat zijn gevallen, doch in mijn vraag hoopvol een nieuw slachtoffer menen te hebben ontdekt, waarna ze misschien zelfs al een voorzichtig begin hebben gemaakt met de aanhef voor een haatmail, moet ik teleurstellen. Retorische vraag! Evengoed dank aan allen voor het enthousiasme en de bereidheid om antwoord te geven op deze prangende vraag.
In de afgelopen vakantieweken is mij vaker dan gebruikelijk een menukaart onder ogen gekomen, die in alle onschuld, voor zover hiervan sprake is bij menukaarten, zonder uitzondering mijn onversneden toorn wisten op te wekken. Niet alleen waren de kaarten opgesteld in een buitenlandse taal, die ik nog niet volledig meester ben, maar ook de leesbaarheid van de kaarten liet duidelijk te wensen over. Ondanks verwoede pogingen lukte het me maar niet om mijn ongenoegen over deze gang van zaken te verbergen en meestal eindigde mijn kleine tirade over deze tegenslag met een bruuske graai in de handtas, waarna de koker van mijn leesbril met een klap ter tafel kwam. Waar ik tot nu toe aardig uit de voeten kon met menukaarten zonder allerhande hulpmiddelen, moet ik na een vakantie vol frustrerende momenten onderkennen dat verder lichamelijk verval ook mij niet bespaard blijft.
Terug in Nederland bevind ik me plotseling en geheel onverwacht in de winkel van een opticien, eigenlijk voor iemand anders, maar toen ik eenmaal ter plekke was en de drempel als het ware al achteloos had overschreden, kwam ik op het onzalige idee om een oogmeting te laten doen. Na een korte schets van mijn angstige vermoedens aangaande mijn gebrek aan focus werden mijn ogen een voor een blootgesteld aan een kleurige luchtballon, die van scherp naar wazig ging en weer terug. Binnen enkele seconden was het gepiept en een eerste conclusie werd voorzichtig geveld. Ze had goed en slecht nieuws, zei ze. Het goede nieuws was dat ik gelijk had.
Meer Nonnie?
http://www.nonniegelezen.nl
Reacties (39)
Ik ben het al jaren gewoon, maar ja, ik ben dan ook al een stuk ouder en andere 'ouderdomsverschijnselen' kwellen me , vooral als ik in de spiegel kijk :-)
Eerst aan het idee wennen.
Die scherpe blik gaat nog komen, denk ik, zodra de deur opengaat voor de hulpmiddelen. Tot die tijd zal ik blijven zoeken naar die focus.
Ik met mn beta mind en - 10 glazen heb altijd gedacht: als ik groot word, dan wordt alles beter.. Goed opgelet had ik met wiskunde.. Stel ik zou plus 2 krijgen dan zou ik gewoon naar -8 gaan! Reikhalzend keek ik uit naar de dag dat mijn ogen dan eindelijk zouden verbeteren..
Nou La Luna dus!! Nu loop ik onhandig te doen met 2 brillen; 1 voor dichtbij en 1 voor veraf want een variofocus voor -10 en + 2 is alleen maar geschikt voor rustige mensen die door een klein kokertje de regel met hun ogen volgen...
Ik had dus ongelijk...
Gefeliciteerd met dat je gelijk had!
Jammer dat jij ongelijk had. Twee brillen lijkt me ook niet makkelijk. Ik hoop het straks met één bril af te kunnen. Dat lijkt me al meer dan genoeg.
Vanaf mijn negende draag ik een bril die ik godzijdank op mijn achttiende verruilde voor contactlenzen.
Over een jaar of 3-4 verwacht ik dat ik een keuze moet maken voor multifocale lenzen.
Ach, meid, ik heb met je te doen. Je beschrijft het weer allemaal zo smakelijk! ☺☺
In de afgelopen dagen ben ik al dapper wat brillen gaan passen, maar degene die vanuit de spiegel terugkijkt is nog te vreemd voor me. Ik was na 48 jaar eindelijk een beetje gewend aan mijn eigen gezicht en nou gaat dat weer veranderen. Niet te snel dus.
Als ik aan de multifocale lenzen moet, dan moet ik weer eens een echt opticien bezoeken. Contactlenzen waren mijn dagelijkse business van '91 tot '93. Gelukkig ben ik nog aardig op de hoogte. De multifocale lenzen van toen waren peperduur en bijzonder kwetsbaar. Niet echt handig voor mensen met trilhandjes.
Ach, toen ik kind was, koos mijn moeder mijn monturen uit. Ik zag geen pest, dus kon nauwelijks iets eigens inbrengen. Overigens was haar smaak niet al te florissant voor mij. :P Ik heb ook bijzonder weinig tienerfoto's. ☻☻
Zelf hoop ik ook op een goede afloop, maar voorlopig verblijf ik nog in de fase die ontkennend wordt genoemd.
Je hebt nog een weggetje te gaan. Gelukkig kan jij het van je af schrijven en heb je fans genoeg om lekker mee te lezen. ☺☺
Safe journey!
(Tja)