Echt, ik sta met mijn rug tegen de muur.
Geen idee hoe ik dit aan moet pakken en of enige voorzichtigheid geboden is, want ik ga wellicht wel op wat tere zieltjes of gevoelige tenen trappen.

Weet je, u bedoelt het goed.
Dat is het probleem niet. Het is heerlijk om erachter te komen dat vriendelijkheid nog steeds bij velen hoog in het vaandel staat. Soms denk je dat het minder wordt, en opeens word je dan weer verrast met een overweldigende warmte uit onbekende hoek, waar je dan weer een hele tijd mee voort kunt. Dit klinkt allemaal geweldig natuurlijk, maar toch kan het een substantieel probleem worden, met dit aanhoudend vriendschappelijk gebaar dus.

Ik weet niet goed hoe ik het brengen moet.
Tja, het moet gewoon stoppen, dat op zeker. Ik zal er doorheen moeten en het u zo tactisch mogelijk proberen te brengen. Het is dus niet dat ik het niet waardeer hè, dat u dat niet denkt. In deze barre crisisjaren is het juist een heel goed teken dat mensen nog zo warm kunnen zijn, maar toch leiden deze pure liefdesdaden tot een ernstig probleem. Over puur gesproken… enfin, daar kom ik zo op terug.

Inleiding probleem.
Vanaf mijn 15e jaar, toen ik uit begon te dijen, besloot ik om mijn snoepgewoontes aan te passen. Ik heb nooit iets gehad met drop of zo, maar een zak chips en nootjes konden mij wel bekoren. Ik ben echt het type van ‘alles of niets’, dus ik besloot om die zak kaasflips, waar ik tien minuten voor nodig had om deze van vol naar leeg te brengen, te minderen naar nul, noppes, nada.  Tevens besloot ik, om na de avondmaaltijd helemaal niets meer te nuttigen, omdat je tijdens je slaap niets verteert. Zodoende heb ik mijn maatje 36-38 altijd kunnen behouden.
Tussendoor een marathon gelopen: goed bezig!

Klinkt als verleden tijd?
Goed opgemerkt.

Ik ontdekte het pindarotsje!

Een rots in de branding, in goede en slechte tijden, onmisbaar in elke middag en/of avond. Mijn lichaam vond dit prima, omdat ik het wel in de gaten hield op de weegschaal. Immers, met één zakje pindarotsjes deed ik slechts twee chocoladeaanvalbehoeftes, en dan verwacht je dus wel een afstraffing. Tot mijn weegschaal toch een verschil moest gaan aangeven.
Shocking!

Maar, Doortje die dus nooit snoepte, en nu dus wel…
Tja, dat maakt de meute los. Nooit konden ze iets aan mij kwijt en nu wel?
Kilo’s pindarotsjes worden in huis gehaald als ik daar verwacht word. En ja, dat is dan een heel vriendelijk, gastvrij gebaar, dat je niet kunt weigeren toch? Ook in de veilige omgeving thuis ondervind ik deze medewerking. Pindarotsjes op? Hop, hij haalt met bloedspoed weer nieuwe.
Zo aardig!!

Ik probeer af te kicken!
Jawel, gaat de deurbel. Een postbode levert me weer met een grote smile een nieuwe lading aan, afkomstig van de vele vriendelijke mensen, die mij dat gunnen. Geweldig! (not)
Mijn weegschaal is een grote vijand van mij geworden, en op het moment staan we op non-speaking terms. Ik  kan straks, als het weer mooi weer wordt gewoonweg niet meer in mijn sexy tennispakje!

Dus, aan alle schrijvers hier op Plazilla:
Stop ermee! Praat er niet meer over! Ik moet de pindarots uit mijn leven zien te verbannen, en dat gaat niet als ik er constant mee geconfronteerd word.

Nu is uitgelekt dat ik overgegaan ben op pure chocola, omdat dit minder calorieën heeft, is de pleuris helemaal uitgebroken. Geloof me:  een kilo pure chocola per dag gaat de weegschaal ook niet mild stemmen. En mij dus ook niet. Druk uw ontembare vriendelijkheid uit door een leuk verhaal te plaatsen of zo, en niet in rotsjes, want dit kan ik langer niet meer aan.

STOP met het toesturen van de rotsjes,

Ik smeek het u!

KOFFIE?

Rotsje erbij?  …. Drommels, dat bedoel ik dus!