Een persoonlijk verhaal kun je publiceren, zonder dat men je met zijn vinger na zal wijzen. Een foefje hiervoor.

Door Berna gepubliceerd op Tuesday 20 August 11:39

Wil jij je verhaal kwijt. Je ballast met anderen delen, maar niet in de problemen komen dat buitenstaanders je kunnen ‘’pakken’’ over wat je geschreven hebt? Dan heb ik een tip voor jou, maar het is niet gemakkelijk.

Het was nog op de andere site waar ik mij betrokken voelde bij de andere schrijvers. Eén van de schrijfsters was al heel lang ziek en zij zou een operatie ondergaan, in de hoop weer te kunnen lopen.

Samen had ik met een toen negentien jarig meisje afgesproken die een kei is in het schrijven van sprookjes. Ik kwam tot de ontdekking dat je sprookjes kunt schrijven over het dagelijkse leven. Zo verander je bijvoorbeeld de namen in niet bestaande namen, maar degene die het verhaal leest, zal zich zelf hierin herkennen.

Wij moesten een poosje wachten voordat we bij de zieke terecht konden en besloten samen een verhaal te schrijven over deze dag. Zij leerde mij in een zeer kort tijdsbestek technische vaardigheden aan om een sprookje te schrijven. Wij spraken samen af dat ieder een verhaal zou schrijven thuis en dit dan bundelen.

Het ziekenbezoek was zeer bijzonder. We troffen een lieve vrouw aan en een wijze man. Het was heel bijzonder deze middag en op de terugweg hebben we nagepraat over de toestand van deze vrouw.

We spraken af dat ik een verhaal zou schrijven in sprookjesvorm en dat het meisje mijn verhaal zou mixen met haar verhaal. Beiden zetten ons verhaal op de site en er kwamen mooie reacties. ‘’Slimme’’ mensen hadden het wel door over wie het sprookje ging.

Hier mijn verhaal en het gemixte verhaal door mijn meesteres Whitewolf :)

Magische en Sconosutio bos

De koningin zat voor het raam van haar prachtige kasteel wat uitkeek op het magische bos.
In het midden zag zij een veld vol prachtige bloemen die al talloze jaren opkwamen en bloeiden, iedere dag een nieuwe bloem.
Zij ziet dat de mooiste bloem, een schitterende Aroziem geknakt op de grond ligt, die met alle macht probeert om overeind te komen.
De pijn en de strijd die zij voert is duidelijk te zien en eindelijk zal er een oplossing komen om te zorgen dat ze op een waardige manier kan leven.

Zo gebeurde het dan dat de koningin die altijd heel begaan is met alles wat leeft in het magische bos, heksen, zwarte ridders, goede feeën opriep tot actie. Alleen de onweerswolk zorgde voor roet in het eten en dat was een tegenvaller voor haar.
De postduifB had drie keer een retourvlucht gemaakt naar Aroziem en geduldig zat hij in zijn posthuisje te wachten op meer werk. Tegenwoordig had hij al zo weinig werk bij de post, maar hij vond dat een persoonlijk berichtje toch altijd het leukste was.

De koningin stuurt haar Wittefee een berichtje met de vraag of ze uitgelaten wil worden.
Gehuld met geschenken in woord en groeiend groen en kleur gingen ze op weg, naar Aroziem.

De tocht naar Aroziem verliep vlotjes. Beiden hadden zoveel te vertellen terwijl ze op reis waren.
Wittefee van het bos Sconosutio en de Koningin van het Magische bos wisselden belangrijke zaken uit, zodat er begrip was voor beide bossen.

Toen zij op het prachtige veld aankwamen waar Aroziem verbleef wachtte hen een tegenvaller.
Aroziem was net vertrokken naar de WonderHospital waar nieuw herstellingswit om haar heen gewikkeld werd.
Door al de spanning schrok zij van het opduiken van Wittefee en Koningin en wist niet wie zij waren.
Haar maninZon was bezorgd, Aroziem moest eerst eten en bijkomen van de gebeurtenissen in WonderHospital.

De koningin en Wittefee, wuifden het bezwaar weg en praten met elkaar, lijkend elkaar jaren kennend.

Toen, daar was het moment, de handen die elkaar vasthielden bij de kennismaking en oprechte belangstelling voor elkaar.
Aroziem dronk van de konbun en voelde zich ontroerd.
De maan verlichte op dat moment hun samenzijn en alle vier voelden zij of ze in een hogere laag waren gekomen in beide bossen. De kleuren, de zachte geluiden maakten hen steeds meer een in verbondenheid.
De warmte was voelbaar en alle vier voelden zich gelukkig.
Aroziem de vechtster voor gelukkig leven. ManinZon genoot van de verhalen, ook zijn hand voelde warm.
De Koningin en Wittefee voelden dat het goed was, wat zij deden op dit moment.

Na het bezoek terwijl de regen zachtjes op hen neerdaalde vertelden ze elkaars gevoel, de momenten van stilte en beroering
en aten saam een feestmaal.

Zo gingen ze twee uur voor de klok 12 zou slaan terug naar hun eigen domein.
Ieder hun weg, maar met elkaar verbonden.
Een secondemoment in een heel leven, maar zo indrukwekkend en wat hen altijd bij zal blijven.

© november 2010, Zonlicht, BasicPublishing.nl

"Jenco en de Aroziem"

Drie jaren had het geduurd, voordat de eerste mens weer voet zette in de bossen van Sconoscutio. In mijn bossen, want Kai had ze mij gegeven toen hij gekroond werd tot Koning. Er is sindsdien een hoop veranderd.

Mijn naam is Jenco. Sommigen zullen mij nog kennen als het enige zwarte wolvenpupje in de Roedel van de Witte Wolven. Ik ben nu geen pup meer, maar een waar leider!

Ongeveer zeven dagen geleden kreeg ik hoog bezoek van de Koningin van het Magische Bos en haar Wittefee.

“De Aroziem maakt het niet goed,” vertelde de Koningin me.

“Dé Aroziem?” vroeg ik haar geschokt en ze knikte treurig.

Iedereen weet dat dat de allermooiste bloemen in de velden zijn en bovendien de sterkste. De betreffende Aroziem was een bijzondere; deze had al zeker vier lentes en winters overleefd en stak altijd met kop en schouders boven alle andere Aroziemen uit.

“Openstaande motorkap?” probeerde ik de oorzaak te achterhalen.

De Wittefee keek me onwetend aan, maar de Koningin wist wat ik ermee bedoelde.

“Er komen geen auto’s in mijn bos, Jenco,” liet ze me weten.

En dat was natuurlijk logisch.

Ik richtte mijn blik naar de wolken, waar de zon zich had verscholen achter donkere wolken.

“Jonah heeft een hevige storm opgeroepen,” zei ik de Koningin. “De storm zou alle zwakkere dieren, planten, bloemen en bomen moeten verwoesten, dat is zijn plan.”

“Dat is vreselijk,” zei de Wittefee.

“Waar is de Aroziem nu?” vroeg ik.

“In het WonderHospital, maar het is ver weg van hier.”

Even dacht ik na, maar ik kreeg een idee.

“Volg mij naar Farlinady, land van de mystieke en legendarische dieren,” zei ik. “Ik zal Unia vragen ons erheen te leiden.”

Zo gezegd, zo gedaan. Ik legde het hele verhaal uit aan mijn goede eenhoornvriendin Unia, inmiddels ook een prachtige merrie, en zij en haar man Pegasus namen de Koningin en de Wittefee op hun rug mee naar het WonderHospital.

Via Ravelo had ik Kai en zijn draken op de hoogte gebracht van Jonahs plan, en Kai stond ons op te wachten.

Nadat we eerst respectvol voor elkaar bogen, begon Kai te praten.

“Goed je te zien, vriend,” zei hij. “Dus Jonah is terug?”

Ik knikte. “Jonah is terug.”

“Victoria had het al voorspeld; bliksem, donder, hagel, windstoten… Het komt er allemaal aan. Bovendien heeft hij Felix.”

“De Aroziem is ziek,” liet ik hem ook weten.

“Dé Azoriem? Maar in háár ligt de kracht!”

De Koningin, de Wittefee en ik knikten.

“Jenco, het is belangrijk dat de Azoriem opknapt,” zei Kai. “We moeten Felix de Fenix bevrijden; één traan van hem in de konbun en het zal de wonden helen. Koningin, Wittefee; kunnen jullie haar haar maninZon en de PostduifB bezorgen? Die zullen haar zolang beschermen.”

Ze knikten en maakten zich onmiddellijk naar de Azoriem in het hospitaal.

Kai floot hoog en zijn draak Dragune meldde zich al snel bij hem.

“Kom mee, Jenco,” zei Kai, “wij moeten eens een hartig woordje spreken met onze duistere vriend Jonah.”

In het kilste gedeelte van de Sconoscutiobossen, ‘Het Verlaten Land’, volgden we de grindpaden naar Jonahs huis. De paden waren overdekt door de kale, laaghangede takken van dode bomen. We hoorden de kraaien kraaien en de gieren gieren. De sprinkhaantjes bidden niet geluidloos en onze komst werd al snel opgemerkt.

“Ik verwachtte jullie al…”

Jonah probeerde mysterieus te klinken; vaag en ver weg. Blijkbaar had hij zich ook ergens verstopt, zodat we zijn gedaante nog niet konden zien. Maar zijn stem was zeer herkenbaar.

“Hallo, Jonah,” zei ik verveeld.

“Hoe wist je dat ik het was..?” vroeg hij verontwaardigd. Hij stapte uit het donker en toonde zichzelf aan ons. Zo te zien was hij nog geen spat veranderd.

We negeerden zijn vraag.

“Genoeg gespeeld,” zei Kai, “geef ons Felix en we zijn weer weg.”

Jonah lachte vals.

“Felix is belangrijk in mijn stormproces, dankzij hem kan ik mijn plan uitvoeren.”

“Je kunt niet zomaar iets goeds gebruiken om iets slechts te doen!” zei Kai.

“Zo gaat het al zolang de mensheid bestaat,” antwoordde Jonah. “Ik ga slechts mee met de tijd.”

Ik tuurde in de donkere kamer van Jonahs huis en zag een vogelkooi staan. Erin zag ik een oude vogel vermoeid zuchten. Ik wist dat dat voor een feniks maar één ding kon betekenen. Zou Jonah dat ook weten?

Terwijl Jonah nog steeds bezig was met zijn pleidooi, tikte ik Kai subtiel aan en wees hem op de tijdzone waarin Felix zich nu verkeerde. Hij begreep mijn hint.

“Weet je, Jonah,” onderbrak Kai hem onbeleefd, “we moesten maar weer eens gaan. Dit is een verloren zaak voor ons.”

“Inderdaad,” zei Jonah, gemeen glimlachend. “Dat is het inderdaad. Goed dat jullie het zelf ook zien.”

Op dat moment klonk er een kleine explosie en Felix vatte vlam. Jonah schrok en maakte zich uit de voeten.

Kai en ik wachtten geduldig tot de vlam kleiner werd en er een ei verscheen. Niet veel later kwam het ei uit en was daar een nieuwe vogel.

Zo gaat dat met feniksen; als hun tijd is gekomen vatten ze vlam en uit die vlam herrijzen zij.

En zo gebeurde het dat, met de traan van Felix erin, de Aroziem van de konbun dronk en genas. De Koningin en de Wittefee namen de Aroziem mee terug naar het Magische Bos en zette haar terug in het veld. De schoonheid van de natuur was terug.

Jonahs plan kon niet uitgevoerd worden; er kwam een milde storm, maar die vloog snel over door de zachte wind van de nazomer. De zon kwam terug en haar licht straalde lieflijk door de bomen. Alle bewoners van zowel het Magische Bos als de Sconoscutiobossen konden weer verder leven in harmonie. Niemand hoefde weg te gaan. En ik ben trots op haar!

[Nieuwsgierig naar mijn eigen verhaal? Zoek op bol.com naar 'Jenco's Verhaal']

© november 2010, whitewolf, BasicPublishing.nl