Tot de tanden gewapend tegen de "horrorwinter"

Wij Nederlanders bereiden ons massaal voor op de voorspelde "horrorwinter". We hebben geleerd van de vroege sneeuw en vorst van vorig jaar.

Vorig jaar werden we eind november verrast door flinke sneeuwbuien en vorst. De sneeuw bleef liggen en een wekenlange koudeperiode volgde. Het zorgde voor veel overlast en oponthoud. Het openbaar vervoer reed niet op tijd. Het gaf de nodige problemen om school of werk te kunnen bereiken. Er waren veel glij- en valpartijen op straat.

Ik laat mij niet meer verrassen

Zelf laat ik mij niet meer verrassen door de winter. Ik ben er helemaal op voorbereid. Onlangs heb ik zogenaamde "snowsteps" aangeschaft. Dat zijn een soort rubberen zooltjes die je onder je schoenen of snowboots kunt vastmaken.Er zitten kleine metalen noppen onder deze zooltjes, die uitglijden voorkomen. Verder heb ik snowboots, handschoenen en allerhande warme winterkleding klaar liggen. 

Er staat een emmer strooizout in de schuur, met een sneeuwschuiver er naast. En een jerrycan antivries. De auto is voorzien van winterbanden en er liggen een ijsdeken, een accukabel en een paar ijskrabbers in de kofferbak.  

IJsbaan

Vorige winter was de parkeerplaats van het plein, waaraan ik woon, verandert in één grote ijsbaan. Ook op de straten in de wijk was het een glibberpartij van jewelste. Daar werd niet gestrooid. Wat ik ook wel kon begrijpen, want het was voor de gemeente onbegonnen werk om overal tegelijk te zijn. De hoofdwegen gingen voor. 

Saamhorigheid

Hoewel veel mensen liepen te mopperen en te klagen, zorgde die winterse periode toch ook voor wat moois. Het gaf een gevoel van saamhorigheid in de buurt. Zodra er weer flink wat sneeuw was gevallen, kwam iedereen z'n huis uit gewapend met een sneeuwschuiver. IJverig werd begonnen met het begaanbaar maken van de stoep. Terwijl de één nog aan het sneeuwschuiven was, kwam een ander er al achter aan met het strooizout. En de oudere buurvrouw, die slecht ter been is (en voor wie al vrijwel meteen een pad naar de voordeur sneeuwvrij was gemaakt), riep vanuit haar keukenraam dat ze de koffie klaar had. Of de harde werkers maar even binnen wilden komen.

Hulp om weg te komen

Kwam er iemand niet weg van de ijsbaan, die ons plein inmiddels was geworden, dan schoten van alle kanten buren te hulp. Om even te helpen de sneeuw voor de wielen weg te scheppen. Of er werden deurmatten gehaald om achter de wielen te leggen. En met vereende krachten werd de auto vooruit geduwd. Onder luid applaus reed de bestuurder vervolgens uiterst voorzichtig het plein af.

Social talk tijdens het boodschappen halen

Terwijl ik normaal mijn boodschappen even snel met de auto haal, was ik tijdens die "barre"  winter vorig jaar  gedwongen te gaan lopen. Met een boodschappentrolley of met de slee. En onderweg ontmoette ik mensen, die ik nog nooit eerder gesproken had. Mensen die je anders niet  ziet, omdat ze ook snel, snel, in hun auto naar het winkelcentrum racen om gauw even hun boodschappen in te slaan. Mensen met wie ik nu samen opliep, op weg naar de supermarkt.  Ondertussen gezellig kwebbelend.    

Bijna heimwee naar die winterse periode

Zo terugkijkend was het eigenlijk een heel bijzondere tijd, die winterse periode. Bijzonder, omdat het naast heel wat overlast, de mensen nader tot elkaar bracht. Stiekem kijk ik al weer een beetje uit naar de komende winter.   

Laat maar komen, die "horrorwinter". Ik ben er klaar voor.