Vandaag was het weer eens raak..

Fel tegen fel, hard tegen hard.

Het vriendje van de 18 jarige dochter bemoeide zich er ook nog even mee.

Zoals gewoonlijk ging het nergens over maar de woorden die ze me toeriep,

waren hard, oneerlijk maar bovenal gemeen.

Ik vertelde haar dat ze niet zo tegen me kon praten,

dat ze dan maar binnenkort haar eigen weg moest gaan.

Waarop t vriendje begon..ik LAAT je haar niet op straat zetten (of ik dat ooit zou doen!)

Je hebt het wel tegen MIJN meisje, ik zeg...ja en tegen mijn dochter.

Ik wilde naar bed gaan..toen ze begon..ik ben nog steeds niet helemaal fit.

(5 weken terug een zware operatie doorstaan)

Maar nu kan ik niet slapen, omdat k er heel erg mee zit.

Ze is 5 weken vrij geweest, deed haar best om me te helpen.

Heb haar bedankt ook al ging het niet altijd naar mijn wens.

Toch dacht ik..t blijft nog steeds een kind.

Mijn kind waar ik onnoemelijk veel van hou..

misschien wel meer dan van t leven zelf.

Maar ouder zijn betekend ook niet alles accepteren en zeggen als je t ergens niet mee eens bent.

Love all my girls.