Na de behandeling tegen kanker hield ik veel vermoeidheidsklachten over. Hoe voelt dat eigenlijk?

Moeilijk

Sinds ik ziek ben geworden en chemotherapie en vooral bestraling heb gehad heb ik een hoop beperkingen over gehouden. Het wordt wel minder als een half jaar geleden, maar het blijft heel aanwezig in mijn leven. Ik vind soms de gevolgen van kanker hebben moeilijker als de behandelperiode. In die tijd moet je simpelweg doen wat het ziekenhuis zegt en heb je geen keus. Nu sta ik er alleen voor, mensen denken dat alles over is, maar zo simpel ligt het niet.

Ik heb eigenlijk vooral last van vermoeidheidsklachten. Ik ben simpelweg 24/7 moe, ook als ik me relatief uitgerust voel. Ik kan zonder verklaring ‘s ochtends wakker worden na een nacht slecht slapen, maar nog steeds doodmoe zijn. Op dat soort dagen voelt mijn lichaam aan alsof het van lood is. Die dagen zijn eigenlijk ook niet te voorspellen. Ze zijn niet te relateren aan of ik veel heb gedaan of slecht heb geslapen. Het is er gewoon.

Meetbaar

Ik kan ook, net zoals iedereen, moe zijn als ik het te druk heb gehad. Dat is op te lossen met slapen en rustig aan doen (maar dan nog kan de eerste vermoeidheid langs komen).  Ik kan minder, veel minder, als een gezond persoon.

Het lastige met vermoeidheid is dat je het niet kunt meten. Vermoeidheid is subjectief. Daarnaast hoe bepaal je dat je iets niet kunt? Tijdens mij revalidatie heb ik ook een cursus gedaan over omgaan met vermoeidheid. Hierin is heel erg de nadruk gelegd op een vast dagritme aanhouden, op tijd naar bed, op tijd opstaan, elke dag ongeveer even veel doen, juist ook als je moe bent. Als je twee weken een ritme hebt kunnen vasthouden dan mag je pas gaan uitbreiden met iets nieuws. Als dat goed gaat kan je het volgende stapje zetten.

Keuzes

Soms is het best lastig. Een weekplanning maken en je er aan houden is niet leuk. Keuzes maken in wat je voor leuke dingen gaat doen ook niet. Thuis zitten en niet kunnen werken gaat snel vervelen. Niet naar vrienden of familie kunnen zonder mijn partner, omdat ze te ver weg wonen is ontzettend rot. Stoppen met een deel van mijn vrijwilligerswerk, omdat je te ziek bent is heel moeilijk. Het beperkt simpelweg mijn hele leven.

Gelukkig merk ik verschil ten opzichte van toen ik net klaar was met behandelingen. Ik kan veel meer, ik doe meer en ik ben meer in balans. Ik heb geleerd keuzes te maken en grenzen aan te geven en daar niet zomaar overheen te gaan, niet voor anderen en niet voor mezelf.

Over grenzen gaan

Nog steeds ga ik er regelmatig overheen, afgelopen weekend was daar een goed voorbeeld van, eigenlijk kan ik niet naar twee feestjes in een weekend. Toch wilde ik dit graag dat ik ervoor heb gekozen me daarna een paar dagen brak te voelen. Dat is het soms gewoon waard, maar ook dat betekent keuzes maken. Dat blijft lastig, maar het hoort erbij.

Vandaag is zo’n dag met een lichaam wat als lood voelt. Toch ga ik over een uurtje sporten. De verleiding om af te bellen was groot, maar als ik dat doe doe ik vandaag niks. Niks doen word ik niet beter van en ga ik uiteindelijk minder van kunnen. Even doorzetten dus. Daarna lekker met wat te drinken en een boek op de bank. Heb ik dan wel verdiend.