Op gebeurtenissen in een mensenleven reageren mensen allemaal op hun eigen manier. De één gaat de natuur in, een ander drinkt een stuk in zijn kraag. En sommigen... schrijven het van zich af. In de afgelopen jaren heb ik een aantal gedichten geschreven die ik graag met jullie wil delen. De meeste gaan over de liefde en hoe ik tegen dingen aankijk, sommige zijn fictief.

31/03/2012 - Mijn hele leven ben ik al in de ban van gedichten. Toen ik op de middelbare school zat las ik veel en had bewondering voor mensen die met slechts weinig woorden, hun gevoel, mening of ervaring neerschreven. Het raakte me. Ikzelf schrijf vanaf 2008.

De eerste woorden
Het begon allemaal toen ik iemand trof op internet waar ik al snel meer voor voelde dan ik zelf kon bevatten. Op momenten waar ik me down voelde en erg twijfelde aan mezelf, zei zij de juiste dingen. Hield me een spiegel voor. Nog voor ik haar in het echt had gezien, schreef ik het volgende gedicht voor haar:

De engel

In een land vol engelen
Heb ik er één aangeraakt

Deze engel is niet als alle anderen
Maar gemaakt van gouden spinsel

Haar aanblik van zuiver licht
Onverstoorbaar door de wind

Zij liet mij de wereld in al haar eenvoud zien
Die ik zie door de sluier van het verleden

Deze sluier houd ik nu omhoog
En aanschouw de werkelijkheid

Ooit zal deze sluier kleurrijk zijn
Nooit zal hij verstoren

Hoe voor mij de wereld is
Hoe het leven voor mij mag zijn

Zo voelde het voor mij. Iemand die me begreep, die me misschien wel beter kende dan ik mezelf.
Ik ben een onzeker iemand. Zelfs het plaatsen van mijn eigen gedichten boezemt me enigszins angst in. Wat vinden mensen er van? Wie ben ik om te denken dat mensen hierop zitten te wachten? Dat soort dingen.

Onzekerheid
Juist die onzekerheid heeft me gebracht tot het volgende gedicht, die ik heb geschreven naar aanleiding van een gebeurtenis toen ik in Nijmegen was. Ik liep langs de kerk in het centrum en deze had vreemd genoeg een aantrekkingskracht op me. 

Lieve God

Ik geloof niet in U
Ken Uw gebruiken niet

En toch had ik de behoefte
Dicht bij U te zijn

U omsloot mijn hart
Met Uw warme liefde

In een moment van bezinning
Van waar ik werkelijk sta

Stond U naast mij
Om er voor me te zijn

Ik heb van veel dingen spijt
Dingen die ik heb gedaan

Maar waar ik eigenlijk
Spijt van zou moeten hebben

Is dat ik blind ben
Voor mijn eigen schoonheid

U hebt me laten voelen
Dat ik mag zijn

Wie ik was
Wie ik ben

En wie ik zal worden…

Een aantal mensen die dit gedicht hebben gelezen, herkennen zichzelf er in. De wereld van nu is zo naar buiten gericht, dat we wellicht onze eigen schoonheid niet zien en het contact met onszelf verliezen.
Wees dus zuinig op jezelf (en dat zeg ik ook een beetje tegen mezelf.)

Controle
Mijn eigen onzekerheid komt voort uit de hang naar controle die niet bestaat. Je moet je wereld namelijk wel heel erg klein maken om controle te hebben over alles. Het volgende gedicht gaat over het moment dat ik besloot mezelf te bevrijden van mezelf. Geen gevangene meer van angst, geen controle. Best wel eng en ik moet zeggen dat ik ook nog regelmatig terugval in het patroon waar ik zo aan gewend ben.

Springen

Daar ga ik dan
Weg van veiligheid

Ankers vieren niet
Geen houvast

Ik berust
In mijn val

Om te lopen
Over water

Moet je eerst
Naar de bodem

Daar ben ik nu
Hield mijn adem in

Tot het niet meer lukte
En een teug nam

Kwam tot de ontdekking
Dat je kunt ademen

Onder water…
 

Schrijven is een soort oplossing voor mezelf. In tijden van onzekerheid of onrust, kan ik door te schrijven alles op een rijtje zetten. Soms kan ik beter mijn gevoelens uiten in een gedicht dan in een gesprek. Raar eigenlijk, maar zo werkt het wel voor me. Voor nu zal ik het hierbij laten.

© Gerben