Je hebt er al dan niet van gehoord. Een plaats zo indrukwekkend en ruw tegelijk. Een stukje natuurgebied gelegen aan de westkust van Ierland. De klippen van Moher -of in het Engels- Cliffs of Moher is een niet zo onbekende trekpleister waar menig volk naartoe gaat. Graag geef ik je een persoonlijke beschrijving over mijn uitstap naar de Cliffs of Moher.

Het begon op een druilige zomerdag, in augustus. Samen met een groep Amerikanen arriveerde onze reisbus nabij Liscannor Co. Clare, gelegen in provincie Munster. Bij het uitstappen van de reisbus, was het weer ons verder goed gezind. Het is bekend dat het weer in Ierland, alsook bij de Cliffs of Moher, zeer onvoorspelbaar is. Het ervaren van vier seizoenen in één dag is niet uitgesloten.

Wat me opviel was het gebouw of het centrum gelegen naast het stuk natuurgebied. Binnen dat centrum waren meerdere faciliteiten aanwezig. Je kon een film bekijken over de klippen. Dat had ik echter niet gedaan, simpel omdat ik de klippen in het echt wilde zien. Toegang tot de klippen was gratis, al heb ik vernomen dat parkeren nabij de klippen betalend was.  In het centrum kon je, na het bemachtigen van een ticket, meerdere dingen doen: een film bekijken (zoals eerder vermeld), een begeleide wandeling aanvragen, toegang verlenen tot O'Brien' s tower en een tentoonstelling bezichtigen. Je kunt je inbeelden dat de Ieren zich ervan bewust zijn dat dit stukje ongerepte natuur een mooie bron van inkomsten kan garanderen, wat betreft toerisme in Ierland. Er wordt gezegd dat de maanden juli en augustus zeer druk kunnen zijn. Gelijk hadden ze. De paden waren bezaaid met toeristen en wandelaars.

Echter heb ik mezelf beperkt tot de wandeling zelf. Je kon voor een twee meter breed pad kiezen, naast de diepe afgrond, of een smaller pad. Deze was echter afgeschermd met hogere stenen. Misschien om te voorkomen dat je angst zou ontwikkelen voor de afgrond, enkele meters verder. Mijn wandeltocht ging naar links. Het pad aan de rechterkant -dus met je ogen gericht naar het water- leidde naar O'Brien' s Tower. We hadden geluk dat het pad nog redelijk droog was. Ik kon me voorstellen dat wandelen op de klippen op een regenachtige dag, niet eenvoudig of zelfs toegelaten zou zijn. Dus samen met een Amerikaanse vrouw wandelde ik een heel eind op het smalle, veiligere gedeelte. Bij de terugweg koos ik voor het bredere pad met de diepe afgrond ernaast. Je moest maar eens een flauwte hebben, vallen of een paar stappen verkeerd zetten. Je moest goed uit je doppen kijken waar je welke voet zette.

Het uitzicht was indrukwekkend. In de diepte zag je het water slaan tegen de rotsen. Af en toe zag ik een vis van aanzienlijke grootte, uit het water springen. Zeer mooi om te zien. De rotsen of de klippen zelf hebben ook een diepe indruk achtergelaten. Het leek even of je jezelf waande in het Keltisch tijdperk. Je kon meerdere soorten gesteentes in de rotsen waarnemen. Na enkele meters gewandeld te hebben, zag je een aantal jongeren zitten op het randje van de klif. Hun benen bengelden in het rond en hun ogen absorbeerden het uitzicht. Het observeren van deze jongeren gaf me een romantisch en avontuurlijke indruk tegelijk. Mensen van over heel de wereld kwamen hier samen om dit stukje natuur  op te nemen op video, foto of in hun gedachten.