Over Canada
Hoe een overheid dermate arrogant kan worden, dat het delen van de eigen bevolking als niet meer dan een statistiek beschouwt, is uitermate zorgelijk. Dat dat in een westers democratisch land geschiedt, is eigenlijk onbegrijpelijk en staat haaks op de democratische beginselen waar het land op is gegrond. Iedereen is in een democratie immers (grondwettelijk) gelijk. In theorie dan. In de praktijk kan dat ook in een van oudsher democratisch land als bijvoorbeeld Canada totaal anders liggen.
De verplichte 'residential school' (kostschool)
In de 19e eeuw nam de Canadese regering de verantwoordelijkheid op zich om de oorspronkelijke bewoners van Canada, Indianen, Inuït en Métis (zogenaamde halfbloeden), 'te scholen en te verzorgen'. Men ging er vanuit dat de inheemse Canadezen de beste kansen op succes zouden hebben als zij Engels als voertaal gebruikten, zich lieten bekeren tot het christendom en de Canadese (i.e. Britse) levensstijl zouden overnemen. De opzet daarbij was om de eigen traditionele cultuur zoveel mogelijk te ontmoedigen, zodat deze in een aantal generaties geheel zou zijn vergeten.
Samenkomst Indianenstamhoofden in Canada (1867).
Eén van de instrumenten, die de Canadese regering voor deze agressieve assimilatie toepaste, was de door de overheid gefinancierde, door de christelijke kerken (anglicaans, katholiek, presbyteriaans e.d.) bestuurde en voor de inheemse kinderen verplicht gestelde scholen. Kinderen kun je immers gemakkelijker 'kneden' dan volwassenen. Omdat de overheid vond, dat er bij voorkeur zo min mogelijk contact tussen kind en de ouders en familie moest zijn, bedacht men dat een kostschool hiervoor de beste oplossing bood. Later werden deze scholen 'residential schools' genoemd; de kinderen verbleven er het grootste deel van het jaar.
Deze 'residential schools' werden per staat beheerd en vielen onder het Departement van Indiaanse Zaken. Omdat deze vorm van onderwijs voor de inheemse Canadezen verplicht was, waren er speciale agenten, die de woongebieden van de Indianen afstruinden om alle kinderen naar de dichtstbijzijnde 'residential school' te brengen. Het systeem startte in 1828; pas in 1996 werd de laatste 'residential school' gesloten.
Hoeveel scholen, hoeveel leerlingen?
Aanvankelijk waren er ongeveer 69 scholen met 1.100 leerlingen, verdeeld over het hele land. In 1931 – het toppunt van het 'residential school'-systeem – waren er ongeveer 80 scholen in bedrijf. In totaal werden zo'n 150.000 Indiaanse, Inuït en Métis kinderen gedwongen huis en haard te verlaten en jaren in een 'residential school' te verblijven.
Duizenden verloren hun leven door mishandeling, ondervoeding en ziekte. Ook kwamen velen om door branden in de als een gevangenis gesloten school of door bevriezing wanneer zij – onvoldoende gekleed – van school wegliepen. Ook zelfdoding kwam erg veel voor, tot zeker vijfmaal meer dan destijds op een 'blanke' dagschool.
Men heeft berekend, dat de kans voor inheemse kinderen, om in het 'residential school'-systeem hun leven te verliezen, groter was dan dat voor soldaten in de Tweede Wereldoorlog. Omdat de kinderen niet of nauwelijks werden geregistreerd en vele scholen na enkele jaren hun dossiers al vernietigden, is niet meer na te gaan om hoeveel kinderen het hierbij precies ging.
Waar ging het gelijk verkeerd?
Allereerst werden de kinderen gescheiden in een jongens- en een meisjesschool. Broers en zussen zagen elkaar meestal nooit meer. Het spreken in de eigen taal en het toepassen van de eigen (religieuze) tradities werden streng bestraft. Lijfstraffen waren aan de orde van de dag. Men wilde koste wat het kost de christelijke/westerse leefstijl doorvoeren in het leven op de scholen.
Omdat de scholen echter vaak in afgelegen gebieden lagen en weinig of geen contact hadden met een blanke Canadese stad of dorp, kwamen de kinderen nooit in aanraking met het gewone, dagelijkse Canadese leven. Veel kinderen verbleven 10 maanden (en soms zelfs het hele jaar) op school. Alle correspondentie naar hun familie moest in het Engels worden geschreven, een taal die de meeste ouders niet spraken of konden lezen. De gehele tijd leefden de kinderen in slechte hygiënische omstandigheden; er was sprake van structurele lichamelijke en geestelijke mishandeling en ook seksueel misbruik was een dagelijkse praktijk in de zelden door de overheid gecontroleerde instituten.
Volgende gruwel: hongerprojecten
In de jaren 1940 en 1950 kwam daar nog meer ellende bij. Het begon toen een medisch team van het Departement van Indiaanse Zaken (waaronder enkelen uit New York en enkelen van de Universiteit van Toronto) in 1942 een bezoek brachten aan een Cree-indianenreservaat in Norway House in het noorden van Manitoba (zie op kaart links).
Onder de bevolking heerste een uitbraak van tuberculose en er waren diverse gevallen van plotselinge blindheid. Het team ontdekte al snel, dat deze ziekten voortkwamen uit de structurele ondervoeding van de stam. In plaats van het verbeteren van de voeding voor alle 300 stamleden, deden de dokters aanvankelijk niets. Uiteindelijk besloten zij slechts 125 stamleden enkele vitaminesupplementen te geven. Twee jaar later kwam het team terug en constateerde, dat de gezondheid van de stamleden met de vitaminesupplementen een goede verbetering toonde; de supplementen werkten! De overige stamleden waren echter meer ondervoed en zieker dan ooit.
Het met medeweten van de overheid uitgevoerde project werd vervolgens herhaald op een aantal van de 'residential schools'. De leerlingen waren voor hun voeding immers geheel afhankelijk van het regiem van de school en konden daarom prima onder de duim van de medische onderzoeksteams worden gehouden.
In de praktijk werden de leerlingen op een hongerdieet gezet. Sommigen kregen bepaalde vitaminen en mineralen of specifieke voedingsmiddelen wel, anderen kregen die niet. Bij de ene school kregen de kinderen maar de helft van de aanbevolen hoeveelheid melk, bij de andere school werden vitamine C en B supplementen getest. Bij school nummer drie kregen de kinderen niets van dit al, maar waren soms zelfs testobjecten voor allerlei medicijnen. Bij eventuele gebitsproblemen werd de kinderen behandeling onthouden, omdat dit volgens de onderzoekers de testresultaten zou hebben kunnen beïnvloeden. Op deze wijze voerde men experimenten uit met inheemse kinderen om de invloed (of het gemis) van vitaminen en mineralen op de gezondheid in de loop van het leven te meten. Ook werden zo goede en slechte, dure en goedkope voedingssupplementen uitgebreid op hun effectiviteit getest. Van 1946-1952 werden naar schatting 1.500 kinderen als proefkonijn gebruikt in deze hongerprojecten van opzettelijke en structurele ondervoeding.
Alles komt een keer uit
De gruwel van de hongerprojecten bleef lang verborgen. Pas in 2000 stuitte een postdoctoraal student, Ian Mosby, op de destijds door de overheid gesanctioneerde experimenten.
Tijdens een interview met een 90-jarige overheidsarts en voormalig hoofd van voeding, dr L.B. Pett, kwam Mosby – doordat Pett zijn werk verdedigde – achter de projecten. Hoewel de betrokken kinderen noch hun ouders destijds enige uitleg was gegeven over de projecten of om toestemming waren gevraagd, hield Pett vol dat de onderzoeken vooral waren ontworpen met als doel de uiteindelijke verbetering van de gezondheid van de inheemse bevolking.
Met de resultaten van de onderzoeken werd op de 'residential schools' echter nooit iets gedaan; eind jaren 1950 begin 1960 was de voedingssituatie nog net zo slecht als 10-15 jaar ervoor.
Commissies en erkenning
Pas in 1990 kwam een beweging onder de Canadese Indianen op gang om de wantoestanden in de 'residential schools' aan de kaak te stellen. Commissies werden ingesteld, die de slechte leefomstandigheden, de mishandelingen en vooral het seksueel misbruik in de scholen moesten onderzoeken. De ene na de andere kerk moest (als destijds bestuurder) het boetekleed aandoen, de katholieke kerk – met driekwart van de scholen onder zich – deed dat als allerlaatste. Compensatiebetalingen werden uiteindelijk overeengekomen voor de nog levende slachtoffers. De bedragen van 10.000-20.000 Canadese dollar per persoon een schijntje te noemen voor het vreselijke leed dat hen als kinderen is aangedaan.
Een overlevende, chief William Walker in september 2013 voor de Truth Commission.
Vanaf 2000 kwam er een commissie bij voor de hongerprojecten. Minister Bernard Valcourt, destijds voor Aborigines zaken, kon niet anders dan toegeven, dat de voedingsexperimenten op de scholen hadden plaatsgevonden. Verdere vragen over de mate van de doelbewuste voedselonthouding op overheidsscholen beantwoordde hij echter niet. Ook gaf de overheid de commissie nauwelijks inzage in de schaarse relevante archieven, die er nog waren, "omdat het opzoeken van de oude dossiers te kostbaar zou zijn".
Op 11 juni 2008 echter maakte de toenmalige Canadese premier Stephen Harper dan toch eindelijk officieel zijn excuses namens de Canadese overheid aan de oorspronkelijke bevolking van Canada voor de verschrikkingen, die hen bijna 170 jaar lang waren aangedaan met betrekking tot de 'residential schools'.
|
Power corrupts Absolute power corrupts absolutely
Lord Acton (1834-1902)
(Volledig citaat: "Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely. Great men are almost always bad men.")
|
© ASMAY. *16
Foto's: Wikimedia Commons.
Meer weten of boeken vinden over de Indianen van Noord-Amerika? Klik hier.
Voor van alles en nog wat over de rechten van het kind, klik hier.
Zie ook:
Overheidsexperimenten-met-kinderen-uit-maatschappelijk-belang
Overheidsexperimenten-met-kinderen-kinderemigratie
Oezbekistan-doet-kerstman-in-de-ban
Of:
Reacties (3)