Als omi toch eens wist hoe vaak ze nog door het hoofdje van haar achterkleinzoon spookt! Ze zou het misschien niet geloven maar het gaat vanzelf. Zo ook vandaag:

‘Oma, wil jij ook ranjasoep?’ vraagt Christiaan ‘en moet jij een groene of een rode beker?’

‘Lekker en ik ben dol op groen, dus een groene beker alsjeblieft’ speel ik mee.

Onze salontafel is omgetoverd in een keukentje, de doos vol keukenspulletjes staat er naast en Christiaan is de kok. Hij is druk aan het roeren en tafeldekken als hij er achter komt dat hij nog een mesje mist. Hij duikt weer in de doos en staat even stil.

‘Omaaaa, kijk nou!’ zegt hij met grote ogen en in zijn handje heeft hij een paar kleine lepeltjes met een kleurig steentje erop. ‘Wat doen die daar, oma?’

‘Ehh, die heb ik een poosje terug aan Nikita gegeven en zij heeft ze bij deze spullen gestopt.’

‘Ja maar oma, die zijn toch van omi?’

‘Die wáren van omi, dat is zo’ zeg ik en wacht verder af.

‘En zijn ze nou van Kita?’

‘En van jou, jij mag hier toch ook mee spelen?’

Hij knikt en gaat weer verder met kokkerellen. De pan gaat in de kast, die we voor het gemak een oven noemen en het kwastje gebruiken we om te roeren, maar ook om de kip mee in te smeren. Dan valt Christiaan ineens stil…….. hij gaat weer naar de doos met spullen en graait erin. Hij verzamelt alle lepeltjes met een steentje, kijkt er eens goed naar en komt dan naar me toe. Hij pakt m’n hand en stopt ze erin:  ‘Oma, die moet jij in omi’s huis doen’ zegt hij dwingend ‘dan kan omi ze pakken als ze wil.’

Ik ben er even stil van, zit besluiteloos met die malle lepeltjes in m’n hand maar hij kijkt me zo trouwhartig aan dat ik dringend iets moet zeggen:

‘Christiaan, omi is ……’

‘Jaha, omi is dood’  hij onderbreekt me en kijkt me waarachtig wat ge-ergerd aan ‘maar als ze klaar is wil ze die lepeltjes hebben.’

Ik ga er maar weer eens goed voor zitten en neem hem op schoot: ‘Christiaan, weet je nog dat omi’s huis helemaal leeg is?’ Hij knikt heel hard. ‘Nou waar moet ik dan die lepeltjes laten? Geen tafeltjes meer, geen vaasje om ze in te doen…… die lepeltjes horen nu bij ons en jullie mogen er mee spelen van omi. Omi heeft ze niet meer nodig, want als je dood bent gebruik je geen lepeltjes meer.’

‘Oh’ zegt hij en kijkt me achterdochtig aan. Hij vind het blijkbaar een uitleg van niks maar speelt toch verder, maar het roeren in de ranjasoep is wel erg fanatiek. De lepeltjes blijven onaangeroerd op tafel liggen en tijdens het opruimen verdwijnen ze onderin de doos.