In de ziel kijken

Met de dood in de schoenen gelukkig zijn, kan dat? Niet alleen de acht mensen die er van de week over spraken in het programma: “In de ziel kijken,” vertelden daarover. Ik kan met grote stelligheid beamen wat zij vertelden.

Ik ben gelukkig, en niet zo’n klein beetje ook.

Met alles dat me weer lukt, wat maanden vóór het doodvonnis onmogelijk was.

- wat er aan druk is weggevallen, er hoeft niets meer of minder dan leven.

- iedere door mezelf opgelegde uitdaging die ik met goed gevolg afleg stemt me zeer tevreden.

- alles dat nu ineens niet meer hoeft

Een bucketlist met wat ik op de valreep nog graag zou willen? Nee hoor, dat zou inhouden dat ik voorheen niet alles uit het leven haalde wat mogelijk was en ik heb gedaan waar mijn hart naar uitging. Niet halfbakken, niet negentig procent, maar voor de volle honderd.

1. Ik kan Missy bijvoorbeeld weer uitlaten en loop achter de rolstoel door het natte blad te klunen terwijl zij zich uitleeft in het haar zo geliefde bos
2. Boodschappen laten zich reuze makkelijk vervoeren op de zitting van de rolstoel waar ik achter loop terwijl ik die zware literpakken chocomel, jus d´orange en zakken fruit naar huis rijd  met rechts de hond die dan en passant zijn behoefte kwijt kan.
3. De vaatwasser, wasmachine en droger laten zich veel makkelijker uitpakken vanuit de rolstoel.
4. Mijn huid voelt weer heerlijk zacht aan en de mondhoeken, die vanwege de chemopillen open barsten, laten zich graag verwennen met de callendulacreme uit Duitsland. Voor de kloven in mijn vingers is er babyzinkzalf en de pillen tegen de misselijkheid heb ik amper hoeven gebruiken. Ik mag wel zeggen dat ik twee kuren heb doorstaan zonder er erg veel last vn te hebben gehad
5. Ik smikkel en smul weer uitgebreid zoals voorheen, zit voor het fornuis als een kind te genieten van de geur die mijn gebakken scharretje verspreidt. Met rode kool, een toefje ijskoude appelmoes en een goede aardappel is het een ware traktatie.

Het gaat alles wel op mijn dooie akkertje, maar zo kom ik zeer ontspannen de tijd door.

Het voorrecht van een doodvonnis

• de rust, want er hoeft niets anders meer dan zo veel mogelijk uit mijn leven halen
• het geluk dat ik de tijd krijg om naar het einde toe te leven. Gelukkig heb ik er al mijn hele leven over na gedacht, dus het komt allemaal niet zo als een slag bij heldere hemel. Ik prijs me zeer gelukkig niet te verzanden in angst over wat me voor het grote sterven te wachten staat. Wie dan leeft die dan zorgt en waarschijnlijk komt er hulp voor wat ik echt zelf niet meer kan.

Mijn huisje is optimaal op de rolstoel ingericht en ik cros er veel sneller in rond dan dat ik lopen kan. Na een maand loop ik trouwens toch al weer aardig makkelijk zonder die wielen. Kleine stukjes, maar wie het kleine niet eert…

Met volle teugen geniet ik van de aanpassingen die nodig waren en mijn prachtige luxe linnenkast is een toonbeeld van heerlijke opgeruimdheid. Hij was niet goedkoop, maar dan heb je ook wat en haaks op de muur verdeelt hij mijn slaapkamer in twee, zodat mijn slaaphoek knus en gezellig is. Daarachter is een hoek ontstaan die niemand van buitenaf ziet. Daar kan ik me in de rolstoel omkleden (zonder dat ding krijg ik mijn broek niet aan of uit). Daar zet ik thee en koffie en straks kneed ik vast ook weer het deeg voor de eigen gebakken broodjes en de kaneelrollen. Kortom. Perfecter kan het niet.

Een doorsneedag uit het leven van een mens zonder werkende hypofise, schildklier en bijnierschors:

Slapen doe ik prima en ’s morgens om half zes een snel werkende morfine zodat ik om half zeven naar het toilet kan. Om zes uur glijden de eerste pillen naar binnen die de schildklier vervangen. Om half acht ontbijt met de volgende trits om de hypofyse in de running te houden incluis één van de twee langwerkende morfinepillen om de pijn te bestrijden met 2 paracetamol. Daarnaast slik ik twee druppels canabisolie. Om twaalf uur kauw ik gezellig een naar pepermunt smakende calsiumtablet op. Rond één uur volgt dan weer de Hydrocortison plus paracetamol omdat daar de morfine beter op werkt. Om drie uur gaat de wekker af voor een half tabletje om mijn dorst geremd te houden. Bij het avondeten herhaalt zich het ochtendritueel en jongens, wat smaakt alles nu toch weer ongelooflijk lekker. Tegen tien uur ´s avonds nog de tweede morfine met Paracetamol en vlak voor twaalf uur een hele tablet tegen de dorst. Dat is mijn rantsoen om dit goede leven te lijden. Daarnaast is er dan de twee wekelijkse chemokuur om te kijken of we die vervelende kankersoldaten de mond kunnen snoeren. Deze week heb ik even rust en na de derde kuur mag ik weer bloedprikken om te zien of het geholpen heeft. 

Eens per maand naar het ziekenhuis voor een infuus met botversterkers en thuis heb ik die dag dan al een fikse maandelijkse dosis vloeibare vitamine D bij het ontbijt genomen.

Ik heb medicijnen altijd gehaat, slikte bijna nooit wat, maar nu ik ze nodig heb ben ik toch maar wat blij met de vorderingen in de medische wereld. Gisteren is de scootmobiel gebracht. Geen rode, maar daarover de volgende keer meer, joepie.