Mijn auto wilde vrijen met een boom, boom wilde het niet:

Mijn auto wilde vrijen met een boom, boom wilde het niet:

Zou het kunnen zijn dat jullie mij gemist hebben? Vast niet, maar stel voor van wel en daarom zal ik dat even toelichten.

Afgelopen dinsdagochtend had ik een behoorlijk belangrijke afspraak in Alkmaar en vanwege het bericht dat door ijzel in vooral het Noorden er maar mondjesmaat of geen treinen meer reden en ik er gemakshalve maar vanuit ging dat de dienstregeling hier dan ook wel verstoord zou zijn besloot ik om na een maandje of negen toch maar weer een keertje mijn racemonster te gebruiken daar ik er echt heen moest en op tijd wilde zijn. Nou heb ik meerdere keren aangegeven dat ik gestopt ben met autorijden, mede omdat ik mezelf niet meer vertrouwde achter het stuur en met winterweer of met andere slecht weersomstandigheden al helemaal geen auto reed, daar ik dan doodsbang achter het stuur zat. Maar doorgaans werken ook mijn laatste twee hersencellen niet en dus stapte ik toch maar in de auto en wonder boven wonder ging die ochtendrit nog goed ook …. maar ik moest nog wel de rit terug maken en dat was definitief de laatste keer dat ik auto heb gereden en al helemaal in mijn heerlijke Nissan V6 300zx. Daar is niet veel meer van over en dus compleet total loss.

Zo ziet zo'n auto er normaal uit, de mijne is haar neus verloren.

Wat is er gebeurd?

Ach,ik ging halverwege de middag naar huis toe en reed best wel lekker, hield me zelfs nog aan de snelheid ook en dat is zeldzaam voor mij, maar hoe het gebeurde weet ik niet meer, ineens was er een bocht waar ik uitvloog en ik zag een grote boom en hoorde een daverende klap en daarna niks meer. Het eerstvolgende wat ik me herinnerde waren de armen van een gezette vent die mij weinig flatteus uit mijn wrak haalde, maar wel voorzichtig en toen gingen de ogen weer dicht en was het eerste wat ik zag een enge plek waar ik sinds twee en een half jaar niet meer geweest was. Een 1e hulp. Aangezien ik nooit een ID bij mij heb en geen mobiel, dit keer echter wel mijn zakenphone maar daar staan geen nummers in van vriendinnen, konden ze me niet eens direct inschrijven. Pas nadat ik bij bewustzijn was. En toen kon ik ook nog eens niemand bellen. Had toch al niet echt gekend, want spreken gaat niet op het moment. Leg ik zo wel uit. Afijn dan gaat er van alles met je gebeuren en ook door je heen en dat zijn helemaal geen leuke gebeurtenissen en gedachten, maar je wilt toch gewoon even iemand die je goed kent laten weten dat je een aanrijding hebt gehad. En dus na lang jammeren en proberen weg te lopen en het gooien met een glas water (dat is vrij normaal voor mij als ik mijn zin niet krijg, alleen zit er dan meestal wijn in het glas) mocht ik, zij het wel dat me eerst hardhandig en weinig vriendelijk werd verteld dat ze mijn gedrag niet accepteerden, even achter een pc inloggen op mijn hotmailaccount om een mail te sturen, werden er twee. Eentje naar Yneke en eentje naar mijn werkster, want die hoort ook te weten dat er iets gebeurd is. En daarna heb ik me maar koest gehouden om te voorkomen dat ze me zouden vastbinden of om mij bij het grof vuil te dumpen. –))

(Ik kan vreselijk tekeer gaan als het allemaal niet gaat zoals ik het wil en dat was nu heel duidelijk het geval.)

Bla bla bla:

Er zijn foto's gemaakt en een MRI scan en nog een scan en nog wat fotootjes en al wilde ik het niet, toch besloten ze dat ik maar enige tijd moet blijven logeren. En ze hebben nog niet gezegd hoelang. Ondertussen weet ik wel een beetje wat ik mankeer en dat had ik deels al gemerkt doordat praten niet of nauwelijks nog mogelijk bleek te zijn. Mijn onderkaak is niet gebroken, maar staat aardig scheef, de bovenkant een tikje en dat moet hersteld worden en ik kan op dit moment en de komende weken dus ook geen gebit in, waardoor jullie dus echt geen foto's  gaan zien, en ik kan dus voorlopig geen vast voedsel eten … dat vind ik geen ramp, maar snoepjes dus ook niet en gebak ook niet, want kan niet kauwen. Mijn neusje staat ook schever dan normaal en het gezicht is ook redelijk opgezwollen. En van binnen mankeert er geloof ik niet veel, maar ze keken niet erg blij toen ze me dat vertelden. Heb daar bovendien geen verstand van, dus dat was allemaal abracadabra voor mij. Nou is dat minder erg, want dat zie je van de buitenkant niet, mijn gezicht echter wel. Dat gezicht zie je wel altijd en al stelt het niet veel voor, vergeleken bij nu was het heel erg mooi. Op dit moment kun je het inzetten als onderdeel van een spookhuis op de kermis en dan zou het met afstand het engste deel van dat spookhuis zijn. Maar goed nieuws voor wie dat wil horen en slecht nieuws voor degenen die het wel leuk voor me vinden, het komt allemaal weer in orde, al zal het nog wel een paar weekjes duren.

Mijn lieve en trouwe bazin de werkster heeft mijn laptop en wat ondergoed etc. gebracht, dus kan ik naast het liggen en de enge handelingen zoals een thermometer gebruiken en vloeibaar voedsel eten, waarvan ik niet durf te vragen wat het is, en me verder vooral heel koest houden en lief ja en nee indien gewenst knikken zo af en toe wat schrijven. Maar ik mag niet nog een keer een zuster aan haar haren trekken, want dan gaat mijn laptop achter slot en grendel. De bewuste zuster overigens zag er veel meer in om mij achter slot en grendel te zetten, maar dat vond de arts gelukkig niet nodig. En ik heb tegen mijn principes in dan ook maar heel erg netjes mijn excuses aangeboden. Is wel wennen om vooral mee te werken en lief te blijven. Maar ze bedoelen het goed en de behandeling is vriendelijker dan ik in gevangenissen heb meegemaakt.

Maar je moet maar zo denken:

Ik kan jullie voorlopig niet vervelen met park/bos foto's, niet met compleet gestoorde foto's en niet met facepics. Dat is voor jullie dus triple win. Voor mij niet, maar dat komt allemaal wel weer, en een keer zo erg, als ik weer toonbaar ben. Overigens mag ik op het moment niet echt lang achter de laptop van de verpleegsters. Schijnt iets te maken hebben met (verplicht) moeten rusten. Ik ben dit gedoe nu al spuugzat, want ik wordt betutteld, op mijn nummer gezet als ik een grote mond heb, heb zo'n dom infuus aan mijn arm zitten, geen wijn, eten op tijden waarop ik nooit eet en dan willen ze ook nog eens dat ik het eet en dan praten ze ook nog eens tegen je, en die andere drie vrouwen op de zaal doen dat ook en ik vertik het echt om ook maar iets terug te zeggen, want het zou voor geen meter klinken. Dan die domme thermometer alsof ik ziek zou zijn, heb ze moeten antwoorden dat ik geen cocaïne meer gebruik, doordat op de foto's van mijn neus een mega gat in mijn neusschot te zien was. Daarnaast heb ik sindsdien niet gerookt, maar goed dat vind ik geen probleem, dat komt daarna wel weer. En dan gaat ook nog een keer het licht op tijd uit en ik mag niet in mijn blote kont slapen. Ben dit wel gewend van eerdere bezoekjes, maar had gehoopt dat mijn eigenwijsheid sterker was dan de medische arm. Dus niet. En dan komt er vandaag ook nog een agentje langs om mijn verklaring over wat er gebeurd is op te nemen. Hallo ... heeft die agent dan wel een cursus onverstaanbaar geleuter gevolgd?

Kortom:

Ik lig enigszins in de kreukels, met name het gezicht, maar het gaat allemaal weer goed komen. Waar ik lig en op welke kamer is niet relevant, want gezien mijn gezicht wil ik toch al niemand zien. Het kan nu natuurlijk voorkomen dat ik minder reageer op reacties en artikelen, want ik lig aan de ketting qua het willen stoeien met mijn laptop en heb gewoon helemaal geen fuck in te brengen en dat ben ik niet meer gewend.

Heb op mijn laptop natuurlijk nog wel foto's van voor deze minder vrolijke happening. Dus jullie zijn niet helemaal verlost van mijn facepics etcetera. –))

Ik doe vrolijk, al voel ik me niet echt vrolijk, maar ben nu eenmaal iemand die optimistisch in het leven staat en die van mening is dat je met die instelling verder komt dan met welke andere dan ook. En heb veel vaker in de kreukels gelegen en het eindresultaat daarna was altijd mooier dan dat het eerst was. -))

***Candice***