Is dit leven? Of is er meer?

                                        Hoe zou het zijn? Vrij als een vogel?    

Hallo allemaal,

Ik zit al ruim twee weken ziek in huis. Weer een longontsteking. Deze keer zat alles tegen wat je maar bedenken kon. Drie anti biotica kuren gehad, en twee daarvan bleek ik zwaar allergisch voor te wezen. Ben nu in afwachting van  longfoto nummer drie. Mijn imuunsysteem ligt plat nu. Even naar buiten is heerlijk. Maar ben kapot daarna. Maar elke dag push ik een stukje verder en verder. Net zo lang dat ik weer helemaal daar ben. Ben een vechter, geen opgever. Ik ben een gever en geen nemer.  Ontvangen is niet mijn ding.

Maar dat thuis zitten, dan ga je wel nadenken over alles. En ik heb veel om over na te denken. Toen ik op vakantie was beviel de Spaanse mentaliteit mij erg. Rustig aan. Iets wat mij hier maar niet lukt. Hier in Nederland gaat het leven zo snel, te hard. Een snelweg is het leven hier in Nederland. Dat gaat niet goed, en dat moet anders. Benauwend vind ik het. Het is verstikkend, als twee handen om mijn nek. En ik kan het alleen voor mijzelf doen en mijn gezin. En mijn medemens helpen in elke zin dan ook. Luisterd oor, materiaal wat ik kan geven.

Oude kinderkleding doorgeven net als speelgoed, kinderfietsen enz.  Elkaar helpen zouden meer mensen moeten doen. Een simpele groet is vaak al genoeg. Het kost geen moeite. Maar het is een groot gebaar. Maakt niet uit waar je vandaan komt. Een glimlach begrijpt iedereen.

Dit is mijn favoriete schilderij van Edward Hopper. Tevens ook mijn droom om deze ingelijst dicht bij mij te hebben hangen. Ik kreeg deze foto ooit eens voor een schrijf opdracht en sindsdien blijft dit kunstwerk mij beinvloeden alsof ik dat ben die op dat bed zit. Heb zelfs boeken over Edward Hopper gekocht.

Zo ook naar mij eigen toe. Een simpele hallo, hoe voel je je nou? Gaat het alweer een beetje? Wat heeft de dokter gezegd? Ik vond elke reactie bij mijn facebook als een beterschapsgroet, alias een beterschapskaartje. Tot mensen zeiden, dat moet je niet op facebook plaatsen. Sinds durf ik het niet meer. Ik plaats alleen zulke "medische" berichten als het langdurig of ernstig is. En dat was het deze keer ook. Lang en medisch. Waarom ik dan luister naar diegene, durf gewoon niet meer om iemands mening. Iemand die mij goed kent. Ik plaats nooit oooh ik heb een hoofdpijn, of sjesus wat verveel ik mij. Mijn oor jeukt de hele dag al, ik heb echt een bad hairday. Zo iets. Mijn sociale leven is beter als in de persoonlijke zin zeg maar. 

Ik zoek al best lang naar de balans. Van alle woorden hierboven. Liefde, buitengewoon top. Avontuur, nooit saai met mij. Creativiteit geen gebrek aan. Gezondheid blijft een mystery. Zelfvertrouwen, GROOOOOM. Loyaliteit, altijd! Wijsheid, ben nog zo jong, nog veel te leren. Intiminiteit, gaat niemand wat aan haha. Innerlijke rust. Bel mij als je het gevonden hebt om te zeggen hoe? Schoonheid, tja dat zit van binnen. Gelijkwaardigheid, heb ik over geschreven.

Plezier, het laatste woord. Ja plezier heb ik op mijn manier. Soms veel, soms tekort. Maar altijd oprecht. 

Mooie afsluiter waar ik zelf van kan leren. Soms is niets zeggen het beste antwoord...

Knuffel allemaal..... Monique.