Hoe hou je het vol?

Terwijl ik gisteren mijn verhaal schrijf over de 5050shopsdb en mijn nieuwe manier van fondsenwerving, weet ik wat er speelt in Bosnië, ik weet wat er bij de verzorgers in het asiel leeft, ik wat hoe het met de honden daar gaat en welk drama zich heeft afgespeeld.

Het is makkelijk om de handdoek in de ring te gooien, en wat anders te gaan doen. Me weer volledig op het beeldhouwen of andere hobbies te storten, doen waar ik zin in heb. Maar ik kan het niet, vanwege bovenstaande. Juist nu moeten we misschien nog wel harder aan de bak.

Wat er allemaal speelt, ik deel het niet zo snel, ik zou ook eigenlijk niet weten hoe ik het onder woorden moet brengen. In plaats daarvan schrijf ik maar een verhaal over mijn nieuwe initiatief en plaats leuke foto's over dingen die ik gemaakt heb.

Mijn vrouw kan dat blijkbaar wel en voor de gelegenheid maak ik er gebruik van om haar woorden te delen. Omdat ik van haar hou.

-=-=-=-

Deze lap tekst is vanuit mijn hart geschreven, ik hoef geen zoete woordjes, tegengas of mensen die zaken veroordelen, ontvolgen is één knop verwijderd en staat een ieder vrij. Ik kan mij enorm voorstellen dat mensen zich aangevallen voelen, onheus bejegend zijn met deze tekst, dat is dan wat het is. Maar de noodzaak om te ventileren is te groot om mezelf te blijven ontkennen.

Een vat vol frustraties

De titel heeft betrekking op Bosnië zelf, de vrijwilligers aldaar, de dierenliefhebbers in Nederland, maar bovenal op mij.

Ik raak gefrustreerd, vooral door de constante klaagzang vanuit groepen die duizenden euro's per maand besteden aan zaken die geen enkel effect hebben op de situatie zelf. Tonnen per jaar gaan er om in het veilig stellen van honden, met vooral donaties vanuit landen buiten Bosnië.

Een handjevol mensen probeert nog te doen wat op de lange termijn effect heeft, maar omdat het te weinig sexy is voor de donateurs die toch vooral vallen voor de arme geredde zielen, lijken de goedbedoelende en welwillende mensen het onderspit te delven.

Ik hoor het u denken! Maar de redders bedoelen het toch ook goed? Jazeker, niets dan lof voor de mensen die dag in dag uit honden van straat halen en ze achter veilige deuren verstoppen voor de harde hondenvangers, en daarmee voorkomen dat een hond belandt in een dodencel of direct wordt afgemaakt.

Maar als je kijkt naar de kosten die er mee gepaard gaan en de energie die het allemaal kost, dan is het toch wel de moeite waard om er over te piekeren. De kosten van een hond in een privé pension: 40-125 euro per maand. De kosten voor een hond in Orasje: 15 euro per maand. Vreemd, waar komt dat verschil vandaan?

Maar goed, je zal er dagelijks in zitten, je loopt op straat, ziet pups, of een hond met een mankement, of een hond die doodsbang is nadat ze weer een paar klappen heeft gekregen. Wat zou ik zelf doen als ik niet vanuit mijn comfortabele positie een mening kon vormen, geen tijd had om überhaupt na te denken maar moet handelen vanuit het nu? Wat zou ik doen? Wegkijken of weghalen. Ik denk het laatste. En dat is dan precies waar ik in een conflict kom, het dilemma. Emotie of ratio.

Op dit moment wordt er vanuit de overheid in Sarajevo actie ondernomen. ALLE privé pensions zonder vergunning worden geruimd en gesloten. Dat betekent dat al gauw een paar duizend honden zullen worden afgemaakt, want er is maar 1 pension wat de juiste papieren heeft. Er is door de slechte situatie in Sarajevo een systeem ontstaan wat zichzelf volledig in stand houdt en alleen maar groter groeit. Een tikkende tijdbom waar nu het lont van wordt aangestoken. Vanaf mijn comfortabele stoel zie ik het spektakel los gaan op facebook, honden worden gered waar mogelijk. Met een cynische blik kijk ik het aan, terwijl mijn hondenhart huilt. Want wat als het om Orasje ging? Wat zou ik dan doen. Juist, precies hetzelfde.

En ondertussen worden tientallen honden met gemak geplaatst vanuit het buitenland, zielig plaatje, zielig verhaaltje en mensen smelten. Maar een hond hier in een gastgezin is al een stuk minder interessant, want die is immers al gered en zit veilig. Ook daar frustratie, maar het type waar ik niet aan toe ga geven, ter voorkoming van niet onderbouwde en weldoordachte impulsbeslissingen van adoptanten, maar lastig is het wel.

Gisteren werden er twee honden over het hek gegooid van Orasje, dat is niet nieuw. Echter waren de honden zo in paniek, dat ze in hun stress een van de pups hebben verscheurd. Voor het team aan verzorgers de druppel.

En ondertussen zie ik nog steeds de aandacht naar Sarajevo gaan. Ik plaats een opmerking op facebook over het verdriet en er wordt direct aandacht gevraagd voor andermans verdriet, waardoor ik weer het gevoel krijg dat de ellende van Svjetlana keihard wordt ontkend. Het asiel is gewoon te goed, de honden worden te goed verzorgd. Ik raak nog meer gefrustreerd.

Maar het gaat niet om mij, het gaat om de mensen daar, en de dieren die van ons afhankelijk zijn. Ik heb mijn frustratie maar opzij te zetten en proberen het om te buigen naar iets nuttigs. Want niemand schiet hier iets mee op.

Maar hoe nu verder? Ik weet het niet, ik weet het echt niet meer. Maar dat kan niet, er is geen ruimte voor onzekerheid en twijfel. Dus schouders er onder en proberen dat te doen wat juist is.

2015 wordt overduidelijk een zwaar jaar, voor de dierenliefhebbers in Bosnië, voor ons als vrijwilligers van een stichting die al 13 jaar probeert iets te bereiken, en voor mezelf, omdat ik het gevoel heb te falen.

Fred Steenbergen is beroepsmatig Testspecialist. Zijn vrije tijd gaat grotendeels op aan het vrijwilligerswerk voor Stichting Dierenopvang Bosnië Hiermee gaat hij meerdere keren per jaar naar Bosnië om daar te helpen met het steriliseren van zwerfhonden.

Anderen lazen ook:

	Help met Douwe Egberts punten	Help met Airmiles