Het bouwen aan een goede moederdochter relatie maar hoe zit dat andersom?

Een moeder gaat al een band creëren met haar dochter tijdens de zwangerschap, de periode waarin een wezen tot leven komt een natuurlijke band vanaf de conceptie. Een relatie tussen moeder en dochter beïnvloedt je leven op en manier die je helemaal niet altijd beseft. Het is een krachtige band die invloed heeft op gezondheid en gevoel van eigenwaarde en ook op het nagaan van relaties zijn invloed heeft.

Indien je bevalt van een dochtertje dan staat je wereld heelmaal op zijn kop en ben je de gelukkigste mens op aarde. Vanaf dat moment begint de moederdochter band al te ontstaan en uit onderzoek blijkt dat moeders die borstvoeding geven een sterkere band hebben met hun dochters. Ik heb mijn dochters borstvoeding gegeven behalve de jongste dochter niet.

Tijdens het opgroeien van je dochter kan je de band versterken door moederdochter dingen samen te doen. Je gaat samen baden, je kamt je haren samen, tanden poetsen, aankleden, winkelen, persoonlijke aandacht die ieder kind verdient.  Je brengt als het ware een routine teweeg die jij je dochter aanleert dat jij er altijd voor haar bent. Mijn drie dochters probeerden mij te imiteren in alles wat ik deed. Ik zie dat als de hoogste vorm van vleierij indien dochters proberen je lichaamstaal over te nemen, je activiteiten, je gebaren, maar wel rekening ermee houdend dat ze hun eigen individu zijn. Ik heb altijd met mijn dochters over allerlei zaken gepraat, lichaamsbeeld kwesties bijvoorbeeld of gevoelens of principes.

Ik nam deel aan al hun activiteiten of dat nu tennis was, ballet, voetbal, dansen, hun liefde om te gaan shoppen, uit te gaan of zelfs ging ik mee op hun vakanties toen zij ouder werden. Je uit regelmatig je genegenheid naar ze toe door het aanbeiden van knuffels, je geeft ze een gevoel dat  ze veilig zijn bij jou en dat je samen alles kunt bespreken en dat je loyaal bent naar je dochters.

Mijn dochters wisten dat ik onvoorwaardelijk van ze gehouden heb omdat ze het elke dag hoorden en vooral in die tijden dat ze het moeilijk hadden.  Ik heb ze naar mijn weten altijd speciaal laten voelen, ik heb ze gewaardeerd als individu omdat ik van ze hou.

Kan het inderdaad zo zijn dat kinderen een zorg en toewijding hebben naar hun ouders? Dat ze als er daadwerkelijk zorg nodig is zij vrij pleiten van plicht en de zorg overlaten aan andere vreemde handen. Er zijn nog maar weinig kinderen die plichtsbesef hebben naar hun ouders toe, hun onverschilligheid maken ouders bitter en de haren van ouders worden elke dag grijzer. Ze leven totaal liefdeloos en gevoelloos en gierigheid vreet uit hun hart.

Jarenlang zorg je voor je kroost en je wordt ouder en de gebreken kondigen zich aan.  Vaak kunnen ouderen niet meer goed voor zichzelf zorgen of ze komen in de problemen door allerlei maatschappelijke wantoestanden.  Ik vraag me af als dochters het nalaten om voor ouders te zorgen of de fout dan zit bij de ouders. Zou het zo kunnen zijn dat je hen niet hebt geleerd om verantwoording te nemen voor leven, elk leven hier op aarde, dat het om een levenshouding gaat verantwoorde keuzes.

 

EERT UW VADER EN MOEDER

Daar ben ik mee opgegroeid met eert uw vader en moeder.

Gehoorzaam aan je ouders, heb verantwoordelijkheid voor je ouders en vooral respect.

 

 

Vandaag de dag worden gezinnen geconfronteerd met een ongelooflijke druk van buiten, van de maatschappij en vaak worden ouders daardoor verwaarloosd. Iedereen moet zijn of haar leven op orde houden met geestelijke verantwoording zonder jezelf te vernederen, te verontschuldigen en bereid zijn om te vergeven.

We moeten meer bereid zijn om lief te hebben in dit leven, we kunnen ons niet veroorloven om mensen te verliezen en te verwaarlozen. We vermijden steeds meer verantwoordelijkheid, gehoorzaamheid, morele kwesties, wederzijdse zorg tussen generaties.

Je ouders zijn niet je bedienden dus behandel  ze ook niet zo. Niemand is perfect en zelfs vader en moeder kunnen zelf beslissen wat zij willen doen, ze zijn zelf verantwoordelijk voor wat zij denken, voelen en uitspreken.  Ik twijfel of ik een goede job als moede heb vervuld soms want heb i k mijn kinderen wel de goede vorm van verantwoordelijkheid geleerd. Verantwoordelijkheid voor het welzijn van de mens binnen je eigen grenzen van capaciteit. De verantwoordelijkheid van geven en nemen en verantwoordelijk te zijn voor eigen gemaakte keuzes.

Kinderen zullen nooit leren om volwassen te zijn, behulpzaam, vindingrijk en verantwoordelijk als zij een ouder hebben die zich aan al deze dingen ontrekt.