Mijn zoontje heeft prachtige toekomstplannen. Bizar prachtig, en ik heb er enorm veel lol in.

Toekomstdromen van een wijsneus

“Nee papa, als ik het niet versta, dan zeg ik “Wat zeg je, papa?” Maar als ik iets zó vreemd vind dat ik het bijna niet kan geloven, dan zeg ik gewoon “Wat!?”, begrijp je?” Ik knik en hij gaat weer verder met een heel verhaal over zijn favoriete games. Dan tikt hij me aan. Hij vertelt met een ernstig gezicht dat hij toch iets anders wil worden dan entomoloog.

Nu, iets meer dan een maand verwijderd van zijn tiende verjaardag, heb ik zijn enthousiasme voor heel wat toekomstige beroepen zien opkomen en weer ondergaan. Wilde hij op zijn derde verjaardag nog “kokenchef” worden, later werd het dokter, superheld, gladiator, zanger, acteur en uitvinder. Het uitvinderschap blijft aan hem trekken. Natuurlijk wilde hij als eerste een tijdmachine uitvinden, ik heb er al eens over geschreven. Ook zijn reddingsrobots, die als een soort luchtmacht overal rondvliegen en in actie komen als iemand zo onfortuinlijk is om zonder parachute uit een vliegtuig te springen, per ongeluk van een berg af te kukelen of bij het glazen wassen van een wolkenkrabber zijn evenwicht te verliezen, ze hebben jaren op zijn netvlies gestaan. Uiteraard heeft hij mij zijn prototypes laten zien, gemaakt met Lego. Later was hij van plan om alternatieve energiebronnen uit te vinden, zolang ze maar “groen” zijn. Of hij zou in een laboratorium bacteriën maken die al onze milieuverontreinigende stoffen gingen omzetten in voedsel voor hen zelf en energie voor ons. En als hij dan toch bezig was, dan ook maar bacteriën en schimmels die hetzelfde trucje konden uithalen met poepluiers. Dus toen begin dit jaar zijn voorliefde voor kleine kruipende beestjes zo groot werd dat hij besloot de rest van zijn leven te wijden aan het bestuderen van insecten, was ik wel een beetje bezorgd. Zou een leven als entomoloog niet ietsje te saai en te gewoontjes zijn voor een jochie dat elke dag in staat is met de meest maffe ideeën op de proppen te komen? Hij vond van niet, zeker toen hij van me hoorde dat entomologen ook wel eens een bijdrage leveren aan het oplossen van moorden. Want de politie helpen, dat sprak hem enorm aan.

Hij weet wat hij van plan is. Supersnelle raketten uitvinden. Maar wel milieuvriendelijke raketten. Ik vraag hem hoe ze dan werken. Dat is niet zo moeilijk. Gewoon met zwavel als brandstof, vermengd met peroxide. Ik lach even bemoedigend maar vertel hem dan dat zwavel nou niet bepaald milieuvriendelijk is. Hij heeft slechts één seconde nodig om het me uit te leggen. Zijn raketten gaan alle zwaveltroep uit de lucht zuigen, met andere rotzooi en de peroxide verbrandt het dan tot onschadelijk spul. Ik test even of hij wel weet wat peroxide is. Dat valt dus reuze mee. Maar als ik hem vertel dat je met peroxide ook andere dingen kan doen, zoals contactlenzen ontsmetten of je haren heel erg blond maken, is zijn reactie: “Wat!?”
Zijn andere raketplannen gaan een stuk verder. Hij gaat supersnelle raketten maken, die supersnel zijn omdat ze wormgaten door de ruimte maken. “Dat weet je toch wel, papa, met wormgaten maak je zelf de allerkortste weg die mogelijk is en dan ben je gewoon veel sneller op een andere planeet.” Ik vraag hem of hij dat idee uit Star Trek heeft. Hij schudt meewarig zijn hoofd en zegt dat er een heel groot verschil is tussen wormgaten en die gewone “warp drive” van Star Trek, dat eigenlijk de ruimte gewoon samenpakt en kleiner maakt. “Dan wordt 2000 kilometer gewoon 20 centimeter, toch?” Wormgaten zijn écht wezenlijk anders dan warp drive, dat maakt hij me duidelijk. Hij weet ook al voor wie hij dit allemaal gaat uitvinden. 
“Ik ga later bij NASA werken.
“Weet je dat wel zeker? Je weet toch dat NASA in Amerika is? Dan moet je verhuizen en dan zie je je moeder en je zusje niet meer zo vaak.”
“Wat?!” Het klinkt teleurgesteld en een beetje geschokt. 
Dan vertel ik hem dat ‘wij’ in Europa ook iets als NASA hebben: ESA. Als ik hem zeg dat ESA in Nederland zit en ook nog eens dicht bij zee, hopt hij enthousiast op en neer, op zijn barkruk. Duidelijke zaak, NASA heeft afgedaan, het wordt ESA. Mooier kan voor hem niet.

Ik weet wel waar dit soort ideeën vandaan komen. Sinds kort heeft hij een abonnement op een populairwetenschappelijk tijdschrift en alle informatie zuigt hij op als een spons. Hij doet dat in feite met alles. Soms komt hij maanden later ineens terug op een stukje dat hij gelezen heeft, of een programma dat hij op tv heeft gezien. In de tussentijd heeft hij die informatie verwerkt, op zijn manier met fantasie aangevuld en opgeleukt en dwarsverbanden gelegd met andere informatie. Ik zag het hem dit weekend in de trein ook doen. Hij had een Metro gevonden en bladerde het door. Ik zag de koppen en wist precies over welke onderwerpen hij vragen kon stellen. En bij het avondeten gebeurde het dan ook.
“Papa, een woord dat ik niet begrijp maar ik zie het steeds vaker. Wat is “biseksueel”?” Inwendig proestte ik het uit. Ik had het woord gezien in zijn krantje en hield al rekening met een prangende vraag. Dat hij het dezelfde avond zou stellen had ik niet verwacht. Ik gaf een neutraal antwoord.
“Iemand die biseksueel is kan verliefd worden op meisjes én jongens.”
“Wat!!?” Hij was echt even stil.
“Ik kan dat dus niet”, zeg ik, terwijl ik hem helemaal observeer. Hij kijkt snel in het rond, naar alle potentieel interessante meisjes, de leeftijdsgroep 8-30 jaar. Ouder dan 30 jaar is voor hem toch al snel “mama- en oma-materiaal”.
“Nee, ik ook niet...” Hij fronst even, ik zie hem nadenken. Dan haalt hij zijn schoudertjes op en neemt weer een hap. Als hij het door heeft geslikt vertelt hij een verhaal over een beest dat hij heeft verzonnen. Een soort grote intelligente slak, maar wel met pootjes en zuignapvingers, want als je intelligent bent, wil je toch ook dingen kunnen maken? Een gewone slak kan helemaal niks, behalve eten en slijmerig kruipen.

Even later zegt hij dat hij het maar vreemd vindt dat veel kinderen uit zijn klas thuis helemaal niks hoeven te doen. “Die kunnen gewoon op de bank liggen en wachten op het avondeten. Klusjes doen, dat is toch heel normaal en heel goed voor je? Volwassenen moeten toch ook vaak dingen doen waar ze eigenlijk geen zin in hebben?” Ik kan het alleen maar beamen. Stilletjes moet ik enorm lachen om het feit dat een jongetje dat in twee atheïstische huishoudens opgroeit er toch calvinistisch geïnspireerde standpunten op na houdt. 
Deze ochtend was ik helemaal verbaasd. “Papa, waarom vragen zoveel mensen aan God alleen maar dingen voor hun zelf? Maak mij gelukkig, God, maak mij rijk, God. Zorg dat ik genoeg geld krijg voor een nieuwe auto, God. Waarom zou Hij dan luisteren? Vraag dan om een einde aan oorlog of een oplossing voor kanker of ebola. Of voor meer natuur om ons heen. Daar hebben we toch allemaal wat aan? Wedden dat Hij dan wel wat doet? Mensen zijn gewoon veels te egoïstisch. Misschien moeten we maar uitsterven.”

Ik heb de grootst mogelijke moeite om mijn gezicht neutraal in de plooi te houden. Ik heb me daar toch een maf bijna tienjarig wijsneusje op de wereld gezet. De komende tien jaar gaat hij me nog enorm verbazen. Daar twijfel ik geen moment aan. Of hij nou wel of niet voor ESA gaat werken.