Doordat we steeds verder in het Heelal kunnen kijken, leren we ook steeds meer over onze eigen 'buurt'. Steeds duidelijker wordt hoe ons Zonnestelsel is ontstaan en daarom wordt ook steeds duidelijker hoeveel mazzel we hebben gehad de laatste paar miljard jaar. Zonder die mazzel was er nooit leven ontstaan op Aarde, maar was de Aarde een doodgewone kale rots zoals er talloze rondzwerven door het Heelal. Een Zonnestelsel wordt geboren en heeft een beperkte levensduur, waarna we allemaal weer veranderen in sterrenstof.

Komeet Ison

Over een paar dagen zal duidelijk gaan worden of we getuige gaan worden op een lichtshow in de hemel. Komeet Ison zit dan akelig dicht bij de Zon en kan ophouden met bestaan of daarna dichter in de buurt van de Aarde komen en met het blote oog zichtbaar. Ison komt uit de Oortwolk, een verzameling van meer dan drie biljoen rotsen en ijsblokken aan de buitenranden van ons zonnestelsel. Slechts één van de honderden miljarden zonnestelsels en zeer waarschijnlijk is het getal "honderden miljarden" een veel te klein getal...

http://science-in-progress.plazilla.com/komeet-nadert-de-aarde 

Tot stof zullen wij wederkeren

Ons Zonnestelsel is zoals de meeste zonnestelsels ontstaan uit een gaswolk van (voornamelijk) waterstof, helium en stof. Door afkoeling van de gas/stof-wolk neemt de onderlinge aantrekkingskracht toe. Het Helium, waterstof en stof klonteren samen waardoor de temperatuur in het centrum van de wolk weer begint te stijgen. De temperatuur stijgt en stijgt en de aantrekkingskracht neemt toe totdat de nieuwe ster uiteindelijk ontvlamt. Stofdeeltjes worden de lege ruimte ingeblazen door de nucleaire reactie van de nieuwe ster, zij hebben zich verzameld in de Oortwolk waar komeet Ison ook vandaan komt. Overige stofdeeltjes beginnen samen te klonteren tot rotsblokken en die rotsblokken knallen vervolgens weer op elkaar om nog grotere rotsblokken te vormen. Uiteindelijk vormen ze tot enorme ronde ballen die om de pas geboren ster beginnen te circuleren. 

In het prille begin draaiden misschien wel honderden planeten om onze Zon, maar ook die lagen regelmatig op ramkoers. Bij een botsing tussen twee planeten, absorbeert de grootste van de twee alle energie van de kleinere planeet. Moeder Aarde heeft het in haar baby-jaren zwaar te verduren gehad, door diverse botsingen met andere planeten veranderde zij in een enorme hete bal. 

In het verloop van miljoenen jaren werd het wat rustiger in ons prille zonnestelsel. De honderden planeten zijn gereduceerd tot de 9 (inclusief Pluto, dat discutabele gasbolletje) die we nu nog kennen. Elke planeet is in zijn uiteindelijke baan gearriveerd en de buitenlaag van de Aarde begint af te koelen, de aardkorst wordt gevormd. Moeder Aarde is in deze fase slechts een kale rots met een hete, actieve kern. Duizenden megavulkanen spuwen rook, stof en gassen in de atmosfeer, maar er is nog geen teken van leven te vinden.

Hoewel de 9 planeten zich gevormd hebben, zwerft er nog heel veel puin door ons zonnestelsel. De Aarde wordt nog steeds geteisterd door vele inslagen van meteorieten, kometen en ander rondzwervend ruimte-materiaal. De kometen verbranden voor het grootste deel bij het binnenkomen van onze atmosfeer en laten een spoor van waterdamp achter zich. Uiteindelijk is de Aarde voor het grootste gedeelte bedekt met oceanen gevuld dankzij komeet-inslagen. Maar nog een ander onmisbaar ingrediënt wordt door komeet-inslagen aan de Aarde toegevoegd. Dat zijn de organische bouwstenen (eiwitten en peptiden) die de basis vormen voor ALLE leven op Aarde zoals wij dat nu kennen.

De grote planeten ( Jupiter, Uranus, Saturnus en Neptunus) die in de buitenste cirkels om onze Zon draaien, hebben voor de Aarde een zeer belangrijke functie. Het zijn in feite enorme magneten (voornamelijk Jupiter en Saturnus) die een groot deel van de meteorieten en kometen die uit de Oortwolk van koers veranderen, voor ons opvangen. Zo is de theorie ontstaan dat Jupiter en Saturnus door een inslag van een grote meteoriet of komeet ooit van baan zijn verwisseld. Dit is een verklaring voor het feit dat Saturnus met zijn ringen gekanteld is.

Als we er achter willen komen waarom komeet Ison ons zonnestelsel is binnengedrongen, moeten we een stukje uitzoomen naar het niveau van het Melkwegstelsel.

In ons Melkwegstelsel bevinden zich miljarden zonnestelsels en met zijn allen draaien we om een groot zwart gat in het midden van het Melkwegstelsel. Zo kan het zijn dat ongeveer een miljoen jaar geleden een andere ster in de buurt van ons zonnestelsel kwam tijdens het passeren. De aantrekkingskracht van die ster was voldoende om een aantal, van de drie biljoen kometen in de Oortwolk, in een andere baan te duwen.

Het kan zelfs verklaren dat het de laatste paar jaar wat drukker is in ons luchtruim vanwege een "close-encounter" wat een miljoen jaar geleden heeft plaatsgevonden. Zeer waarschijnlijk is het overgrote deel van de meteorieten en kometen opgevangen door de 4 grote planeten, maar Ison is die dans ontsprongen. Ze gaat waarschijnlijk de ontmoeting met onze Zon niet overleven, hoewel ik hoop dat we een spektakel in de lucht te zien krijgen de komende weken.

Het Einde

Ons zonnestelsel is ongeveer 4,5 miljard jaar oud en zit nu in haar midlife, over 4,5 miljard jaar zal de Zon en ons zonnestelsel sterven met een enorme knal, wat overblijft is een gaswolk van (voornamelijk) waterstof, helium, methaan en stof. Die wolk koelt af na de mega-explosie en zo kan de cyclus weer opnieuw beginnen....

Bedankt voor het lezen.

 

Meer reacties weergeven