En dan sta je in de bus naar je werk en dan komt in ene die brief weer in je gedachten die je ooit gelezen had. Jaren geleden. Wat zeg ik, misschien wel 25 jaar geleden inmiddels.
Het verhaal van een meisje dat extreem verlegen was. Zo verlegen zelfs, dat als ze in de tram zat en er bij de volgende halte uit moest en er was nog niet op het stop-knopje gedrukt, dat ze dan bleef zitten. Ze durfde in dat geval niet zelf op het knopje te drukken omdat iedereen dan naar haar zou kijken.
Liever een of meerdere haltes blijven zitten dan zelf op een knopje te drukken.
Zó verlegen dat ze dat niet durfde. Extreem verlegen, in mijn gedachten.
Maar nu zit ik zelf toevallig sinds lange tijd weer eens in de bus en kijk ik naar het stopbordje in de bus. Het brandt nog niet. Niemand heeft nog op het knopje gedrukt. Zelf ben ik aan het kijken waar ik er überhaupt uit moet. Nieuw werk, nieuwe omgeving, kijken of ik wat bekends zie en ook geen zin om een halte te vroeg te drukken. Denk dat ik er over een kilometer ofzo uit moet en dan druk ik uiteraard op de knop maar in dit geval wacht ik even en kijk om me heen. Was dat een extreem geval, of is het iets waar meer mensen last van hebben, misschien zelfs wel nu, in deze bus? Zit er nu iemand te wachten tot iemand anders op het knopje drukt?
Een presentatie geven voor een grote zaal is eng, daar hebben meer mensen last van. Want 1 ding weet je zeker, dan kijken de mensen echt wel naar je. Sommige sprekers die al honderden keren voor volle zalen hebben gesproken hebben dat gevoel nog steeds. Maar ze doen het wel.
Maar om dan niet te durven op het knopje te drukken… ook omdat zij toen het gevoel had dat iedereen dan naar haar keek, dat is toch niet voor te stellen?
Of toch?
Ik kan het me wel voorstellen. Niet dat ik niet op het stop-knopje durf te drukken, maar terugdenkend kan ik legio van voorbeelden noemen die voor mij een variant zijn op het stop-knopje.
Zal iedereen niet een Stop-knopjes-variant hebben?
Wat is jouw stop-knop?
Over de auteur.
Fred Steenbergen is beroepsmatig Testspecialist. Zijn vrije tijd gaat grotendeels op aan het vrijwilligerswerk voor Stichting Dierenopvang Bosnië (www.hondenopvang.com). Hiermee gaat hij meerdere keren per jaar naar Bosnië om daar te helpen met het steriliseren van zwerfhonden.
“Ik flikker hem nog liever in de sloot!!!”
Waar dat op slaat? Dat leest u hier.
Ook helpen? Helpen kan gratis!
Hulp hoeft niets te kosten. U kunt bijvoorbeeld een verschil maken door ook Douwe Egberts Punten te sparen. En wanneer deed u voor het laatst iets met uw Air Miles?
Reacties (4)