De kogel is door de kerk!

De kogel is door de kerk!

De kogel is door de kerk! Het is zover! Ik heb mijn baan gevonden! Een hooggevoelige baan, een waar tranendal. Nu klinkt dit voor de meesten niet bijzonder aantrekkelijk, maar heus het is een passende baan, althans…

Grauwgrijze wolken zouden bijna hun intrede gaan doen. Maar voor ik afscheid van de zon zou nemen, besloot ik toch nog even van de gouden regen te gaan genieten op mijn balkonnetje met hersenprikkelend leesvoer. Terwijl ik zit te lezen met regelmatige afleiding in de vorm van passerende passanten (dat is dubbelop, maar het klinkt zo lekker…), lezen mijn ogen onder andere over kabouters en het huilgedrag van het menselijk ras. Aangezien ik daar ook onder val, niet alleen het menselijk ras, maar ook onder het ras met een behoorlijk huilgedrag, probeer ik mijn aandacht erbij te houden. 

Het lijkt bevestigd dat vrouwen over het algemeen een beter ontwikkelde traanbuis en traanprestatie hebben dan mannen. Chapeau mannen! Petje af!

Maar over het hoe, wat en waarom van het huilen wil ik het nu niet hebben. Ik wil het hebben over een klein artikel dat tussen het huilrelaas in het blauw op de pagina prijkte. ‘Huur een huiler’ is de kop van dit zo toepasselijk gekleurde stukje tekst.

Ik hoor je denken: ‘Waarom zou iemand een huiler inhuren?’ Het blijkt dat men een professionele huiler inhuurt wanneer men bang is dat er niemand een traan zal laten of om de zaal op te vullen bij een begrafenis dan wel crematie.

Denk je nu misschien: ‘Ze bedenken tegenwoordig ook van alles!’  Nou, dan heb je het mis. Dit idee is blijkbaar al heel oud.

Al in het oude Griekenland huurde men een zogenaamde (duur woord) moirologist in. Dit was een doodsspreker die niet alleen sprak, maar ook gezellig meehuilde bij een begrafenis, of hoe dat dat in die tijd ook ging. Ook Aziatische rouwbedrijven zijn hier al bedreven in en nu is het overgewaaid naar Groot-Brittanië, de zogenaamde ‘Rent-a Mourner’. Deze Mourner leest zich goed in over de achtergrond van de overledene en familie, zodat deze na de dienst met familie en vrienden kan praten zoals een professionele Mourner betaamt.

Dus, nu dacht ik, aangezien de wind vanuit Azië klaarblijkelijk niet over ons land zijn weg naar Groot-Brittanië heeft gevonden en ons niet aangedaan heeft (of heb ik iets gemist!?), dat dit wel eens een perfecte baan voor mij zou kunnen zijn! Lekker de tranen de vrije loop laten, de ogen goed schoonwassen, waterproof make-up in de aanslag (maar die heb ik om diezelfde reden allang aangeschaft). Of, of toch niet? Het is natuurlijk wel elke keer een trieste bedoeling zo’n begrafenis/crematie. Nee, achteraf bezien is het misschien wel een hele grote aanslag op mijn gevoel die toch al redelijk overgevoelig is. Dadelijk blijf ik erin. Nee, laat mij maar liever huilen van het lachen, dat lijkt mij een betere zet voor mijn sensitiviteit.

De kogel is dus niet door de kerk, hij zit nog in het magazijn. Ik heb een kans gegeven. Maar… niet geschoten is altijd mis! Toch weer die kogel!