Het monster

Er waren geen monsters, niet onder het bed, niet in de kast! Het waren kinderlijke angsten, die een ieder van ons uit de kindertijd wel kent. Toch leerde ik monsters kennen, geen enge harige wezens, nee monsters in menselijk vorm. Het monster schuilde binnen in de mens. Verborgen, zo voor het blote oog niet zichtbaar. Toch af en toe kwam het aan de oppervlakte en leerde ik het monster in de mens kennen. Op onverwachte momenten, uit het niets werd dan het monster zichtbaar. En het huisde in veel mensen, en niet alleen volwassenen, maar ook kinderen bleken het monster in zich te hebben. Het monster deed vreselijke dingen, ik zag het op tv, bloederige beelden van het journaal. Ik hoorde volwassenen er over praten. En ik ervoer het al op jonge leeftijd aan de lijve. Op de kleuterschool, ik had nieuwe schoenen gekregen toevallig had een ander kindje precies dezelfde schoenen. Zij vond het niet leuk dat ik dezelfde schoenen had, toen ik op mijn hurken bij de zandbak zat kreeg ik zomaar een schop onder mijn kont. Gewoon omdat ik dezelfde schoenen had.

Het monster betekende geweld! Geweld wat ik niet begreep. Het sluimerde in de mens en het kon zomaar aangewakkerd worden, voor mij vaak zonder echt een logische oorzaak. Een moeder die hard begon te schreeuwen wanneer ik iets fout gedaan had, of een vader die uit het niets een tik uitdeelde. Een opa die het nodig vond om met zijn tengels aan me te zitten. Buurtbewoners die mij als een seksspeeltje zagen. Het monster huisde overal, en nergens was ik echt veilig. Gelukkig was het monster niet altijd aanwezig. En hoewel ik erop verdacht was dat het monster er was, en ik probeerde te voorkomen dat het monster zichtbaar werd. Overviel het monster me regelmatig op onverwachte momenten. Het monster met vurige ogen en scherpe tanden die lag af te wachten voor een geschikt moment om toe te slaan.

De eerste levensjaren was in mezelf het monster afwezig, mijn geweten te sterk ontwikkeld. Wraakgevoelens, haat (dit voed het monster) was voor mij een onbekend gevoel. Toch naarmate ik ouder werd woede het monster af en toe in mij. Het monster die van zich afschopte. Toch was het monster in mindere mate in mij aanwezig, al spookte het wel door mijn gedachten en gevoelens heen. Het voedde zich met mijn woede, haat en verziekte op zulke momenten mijn lichaam en geest. Wanneer mijn monster aan de oppervlakte kwam en zich liet gelden, voelde ik me na die tijd ziek. Want diep van binnen wist ik dat dit niet de manier was om problemen op te lossen. Want geweld, roept geweld op. Toch was schijnbaar voor de meeste mensen juist het monster in mij iets wat ze begrepen. Zelfs probeerden het monster aan te wakkeren. Want schijnbaar zoekt het monster in de mens het andere monster.

Dieren missen het monster, wraakgevoelens zijn voor hun onbekend. Ja zeker ze doden wel, maar dit heeft altijd met overleven te maken of omdat ze moeten eten. Dieren doden niet uit wraakgevoel of haat. Geeft je toch te denken of niet? Want is het, het monsters in ons wat ons mens maakt? En zijn wij hierdoor de eenheid vergeten? Dat zou toch een heel triest gegeven zijn! En toch komt dit gevoel bij mij steeds terug.................Maakt het monster ons mens? Als dat zo is, moet er toch een mogelijkheid zijn om het monster te temmen of te vernietigen? Dan kunnen wij ook gewoon dier zijn. Zijn wij weer één met onze omgeving! Naar mijn idee is het monster alleen maar te temmen met Liefde! Laten we ons hart vullen met liefde zodat het monster weg blijft, en wij één kunnen worden met het geheel!

Shasja

Kijk ook op mijn site