Ze zeggen niet voor niets een ongeluk komt zelden alleen, iets wat me de afgelopen week weer pijnlijk duidelijk geworden is. Eerst kwam ik door allerlei privé omstandigheden in een negatieve spiraal te recht, hierdoor werd ik gevoelig voor griep. Ik werd behoorlijk ziek en was genoodzaakt om rustig aan te doen. Toen ik me wat beter voelde ging ik druk bezig met het vernieuwing van mijn site. Ik voelde me zo goed dat ik besloot om buiten een boom te snoeien, woensdag voor een week terug. Een ongeluk zit in een klein hoekje, toen ik van een krukje af wilde stappen zwikte ik mijn voet over een tak. De pijn die ervoer bezorgde me sterretjes. Ik besefte toen ik ging zitten en naar mijn enkel keek dat er iets goed mis was. Aan mijn enkel hing gelijk een heel groot kippenei. Ik zal jullie de details besparen wat er toen allemaal geregeld moest worden voor ik naar de dokter kon. Uiteindelijk bij de dokter werd mijn voet met rekverband verbonden. En ik zou dinsdag 19 april terug moeten komen, en dan zouden ze gaan bekijken of mijn voet getapte kon worden. Ik werd naar huis gestuurd dat ik goed moest rusten, been omhoog, maar wel de voet af en toe mocht belasten. Een moeder en rustig aan moeten doen, gaat niet altijd goed samen.
Maar goed ik probeerde het, de eerste dagen ging het wel, M had vrij gekregen van zijn werk zodat hij me kon ondersteunen. Voor hem betekende dit een lekker lang weekend. De dag naar het ongeluk hield mijn wasmachine ermee op, hij pompte het water niet weg. Ik zal jullie opnieuw de details besparen, de stress dat er nog was in de wasmachine zat, en dat de monteur pas maandag 18 april kon komen. Uiteindelijk lukte het ons toch om de was uit de machine te krijgen zonder schade aan de machine te veroorzaken. De berg wasgoed groeide ziendeoog iets wat me opnieuw de nodige stress bezorgde. En ik niet kon wachten tot het maandag was en de monteur zou komen. Ik probeerde rustig aan te doen, wat me redelijk lukte. Maar zo gekluisterd aan de bank bezorgde me opnieuw veel stress, dipjes lagen op de loer, en af en toe paniek aanvallen. Want ik kon mijn ei ook niet kwijt met schrijven want te lang achter de pc zitten bezorgde me vreselijke pijnen. Ik schrijf dit stuk op de laptop van mijn dochter iets wat ik vermoedelijk veel eerder had moeten doen. Had veel frustratie kunnen voorkomen. Schrijven helpt me nu eenmaal mijn hoofd leeg te maken.
Het weekend ging voorbij, de monteur kwam pas laat in de middag waardoor ik maandag uiteindelijk maar één wasje kon draaien en 's nachts. Dinsdag 19 april ging ik fanatiek aan de slag met de was. Erg mooi natuurlijk alleen betekende dit wel dat ik met mijn zere poot elke keer twee trappen op moest omdat de wasmachine op zolder staat. Niet zo handig wanneer je moet rusten. Maar goed het was een noodzakelijk kwaad. S' middags om tien over twee moest ik die dag naar de dokter. Mijn oudste dochter kwam op tijd thuis en ik vroeg haar of ze de honden wilde uitlaten. Ze vroeg of ik mee ging, ik besloot om dat te doen, een klein stukje. Met een kruk en een hondje aan de lijn in mijn andere hand ging ik een klein stukje mee. Echt ver lukte gewoon nog niet. Alles ging goed tot het moment dat de stomme Bello het voor elkaar kreeg om te ontsnappen. Dat jonge beestje ziet alles nog als een spelletje en luisteren ho maar. Ik strompelde naar huis om hulp te halen, M lag te slapen, want hij heeft deze week nachtdienst. Hij moest er toch uit omdat ik ook nog naar de dokter moest. Hij kwam eruit. En uiteindelijk lukte het ons om Bello te vangen. Natuurlijk had ik mijn voet te veel belast. En toen ik bij de dokter kwam was mijn enkel nog steeds dik. Wel niet zo dik als eerst, maar toch te dik om getapte te worden. Met het gevolg dat aankomende vrijdag opnieuw terug moet komen. Het is mij duidelijk gemaakt dat ik nu echt moet rusten. En dan hopen ze dat de enkel dan getapte kan worden. Afwachten maar. En ik probeer me braaf te houden aan rusten. Pfffffff..............
Reacties (11)