Vluchtelingen op school #blog 1

24 maart 2016:

Even weg van alle spanningen van de laatste dagen. En gewoon een nammidagje binnen. Soms ga ik gewoon uploaden over mijn dagelijks leven, wat ik meemaak en hoe ik me over sommige dingen voel. Een soort blogje, hiernaast ga ik ook specifiek over enkele onderwerpen schrijven, dat merkte je de afgelopen 2 dagen schreef ik toepasselijk over de verschrikkelijke aanslagen in Brussel. Schrijven en mijn verhaal delen met mensen is gewoon iets wat ik ontzettend graag doe en hopelijk worden mensen hier blij van of werkt het ontspannend.

Mijn dagje:

Deze nog niet zo zonnige :-) Donderdag starte voor mij met een voormiddagje school, geen les, maar een project namelijk burgerzin. Een volledige voormiddag in het teken van vluchtelingen. Op mijn school wordt hier hard aan gewerkt om leerlingen een zo goed mogelijk beeld te geven en leerlingen te doen beseffen hoe goed we het hier eigenlijk wel hebben. Want niet iedereen heeft het geluk om hier in België of Nederland geboren te zijn, een goede job te hebben, veel vrienden en familie. Daarom zet onze school zich in voor solidariteit en rechtvaardigheid en vandaag deden we dat a.d.h. van 3 workshops.

Workshop 1: Op onze school hangt al jaren een reuze schilderij dat bestaat uit allemaal vakjes, na zoveel jaar is dit schilderij er af gehaald en wil onze school dat vervangen door een nieuw schilderij, een schilderij dat in teken van de vluchtelingen staat, om zo ook onze steun te geven. In workshop 1 mochten leerlingen gezichten van mensen uit verschillende landen uitsnijden en vervolgens schilderen, dit geheel vormt een prachtig schilderij, dat onze steun laat zien aan de vluchtelingen en vraagt voor vrede in de wereld.

Workshop 2: Deze 2de workshop was de inleef workshop, dit was zeer goed bedacht. We kregen een duidelijk beeld van hoe het er aan toe ging met vluchtelingen die in België aankomen. Na een lange tocht vol gevaar, komen ze in België aan en worden vluchtelingen geselecteerd en begaan ze een eeuwen lang proces om al hun papieren in orde te brengen. Wij kregen vandaag de kans om dit mee te maken, voor we in onze zaal binnengingen kregen we allemaal een sticker op onze jas geplakt. Er waren verschillende soorten kleuren stickers. Ik had geluk, ik kreeg een rode sticker, mensen met een rode sticker waren van harte welkom in het land, we mochten aan een tafel vol eten gaan zitten, op onze gsm spelen, terwijl alle andere leerlingen jaloers waren op ons. Want alle andere leerlingen moesten een legerparcour afleggen, wie niet op tijd dat kon afleggen moest in de gevangenis gaan zitten (Die was nagebouwd.) Ander moesten dan weer 100 de keren aanschuiven om hun papieren in orde te brengen, ze werden in het wachtkot geplaatst. Dit 20 minuten lang om de leerlingen een duidelijk beeld te geven, dat vluchtelingen het echt niet makkelijk hebben. En het werkte, het had invloed op de meeste leerlingen, iedereen stond met verbazing te kijken, hoe het er echt aan toeging.

Workshop 3: Deze workshop, was degene die het meeste inpakt op ons had, de traantjes hebben gevloeid in dit half uurtje. Er zijn vluchtelingen komen getuigen over hun reis naar België, één van hen vertelde haar verhaal aan mijn klas. Het was verschrikkelijk om te horen, en één voor één begonnen we te wenen bij het luisteren van haar verhaal. Ze vertelde dat ze een artikel had geschreven over iemand van de politiek in haar land (Irak), het was een negatief artikel. Daarom werd ze gezocht en ze moest vermoord worden door iemand uit de politiek. Een bende gewapende mannen is het ziekenhuis binnengevallen, daar lag de moeder van de vrouw die gevlucht is, ze bedreigde haar en vroegen om haar dochter naar hier te halen. Dit deed de moeder niet, ze belde wel haar dochter op en zei dat ze weg moest uit haar huis en vluchtte. Dat deed ze ook met haar zoontje van vier, haar moeder vluchtte ze naar haar tante, daar konden ze natuurlijk niet blijven dus zochten ze een weg die hen uit het land zou kunnen brengen. Dat is niet zo makkelijk want ze stond in heel het land geseind. Uiteindelijk zijn ze in Turkije kunnen raken, daar zochten ze een route naar de zee, daar begon het gevaarlijkste van haar tocht, ze moest een mensensmokkelaar zien te vinden die haar bracht naar een Grieks eilandje. Ze vond er één, ze moest 3000 euro betalen om met 25 mensen in een plastic bootje dat veel te klein was naar het eilandje te varen. 3 uur lang heeft ze in het bootje gezeten met haar zoontje tussen haar knieën helemaal op de grond, hij kreeg geen lucht en dat zei het zoontje verschillende keren, het zoontje mocht heel de rit niets zeggen of ze werden van de boot gegooid. In Griekenland hetzelfde verhaal weer een mensensmokkelaar zoeken en naar Europa komen. éénmaal in België aangekomen werd haar gezegd, je moet naar het vluchtelingencentrum in Arendonk daar moest ze op eigen houtje geraken. Het enige wat ze kreeg was 1 maaltijdbon per dag, nu heeft ze al 1 gesprekje achter de rug en moet ze wachten op het 2de gesprekje. Die gesprekjes zijn om na te gaan over haar verhaal wel echt klopt, als dat bevestigd is mag ze hier blijven verblijven, klopt haar verhaal niet wordt ze teruggestuurd naar eigen land en waarscheinlijk daar vermoord. De vrouw begon te wenen tijdens haar verhaal, omdat mensen haar en vele moslims verdenken van de tereuraanslagen in Brussel, mensen kijken hen raar aan. En dat doet ze erg veel pijn, de tranen stonden bij iedereen van ons in onze ogen, het was erg om te zien, hoe die vrouw volledig gebroken was. Daarom ging heel onze klas haar spontaan een knuffel geven en je voelde dat ze hier deugt van had, het deed haar goed dat ze besefte dat er toch nog goede mensen bestaan in deze wereld.

De dag sloten we af door samen te komen met alle leerlingen, er was muziek van de live band en enkele vluchtelingen kwamen nog iets zeggen op ons podium. Op het einde kregen we te horen dat er 4 kinderen zijn die gevlucht zijn, 2 meisjes van 15 jaar, 1 jongen van 15 jaar en 1 jongen van 18 jaar. We kregen de vraag of we met hen contact wilde maken, als we dat willen moeten we een mailtje sturen, hier gaan zeer veel leerlingen zeker voor informeren. Want wij willen vrede, en willen mensen die zoiets moeten meemaken zeker een beter leven schenken. Met deze woorden sluit ik mijn eerste blogje af, het was een heftig dagje, maar waar je wel tot besef komt, dat vluchtelingen het echt niet makkelijk hebben en dat al deze vooroordelen de wereld uitmoeten !

Wij hopen nog altijd op vrede ! Dat we samen kunnen leven en we proberen de vluchtelingen zo goed mogelijk te helpen !!!