In mijn ooghoek zie ik mijn vrolijke peuter de trap op klauteren. Mijn hart maakt een sprongetje. Wat als zij valt? In mijn hoofd speelt een doemscenario op. Ik zie haar achterover vallen met haar fragiele lijfje met alle gevolgen van dien. Gedreven door een paniekaanval, trek ik een sprint waarbij ik zo kalm mogelijk wil overkomen. In alle waarschijnlijkheid was ik meer een wild dier dat op zijn prooi afbuldert. 'Goed hoor klimkabouter', hoor ik mijzelf met onvaste stem doch ietwat moedig zeggen. Een comtrolefreak en mama zijn, kan dat eigenlijk wel?

 Het antwoord is met hoofdletters nee. Altijd de controle willen hebben, de touwtjes nooit eens halfvast laten bungelen, en het moederschap is geen goede combinatie. Al tijdens de zwangerschap kun je namelijk jouw angsten, in welke vorm dan ook, projecteren op je ongeboren kindje. Deze absorbeert alle gevoelens en geluiden en ontwikkelt als het ware gaandeweg een soort externe harde schijf. Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen van angstige moeders later problemen kunnen krijgen met het ontwikkelen van hun taal. Dit zou te wijten zijn aan het feit dat deze kinderen een verhoogde hersenactiviteit hebben. Het vermoeden is er dat kinderen zelfs op latere leeftijd gedragsproblemen zouden kunnen krijgen. Echter is dit nog niet bewezen. Onze panische hormoonaanvallen bezorgen 'onze toekomst' dus al aardig wat 'braintraining' en hersencardio op het moment dat zij nog niet eens geboren zijn.

Tenslotte hebben kinderen om te leren, en zich te ontwikkelen, ontdekkingstochten nodig en geen opgelegde barrières die voortkomen uit onze eigen angsten. Een angstig kind zal minder vertrouwen in zichzelf, en zijn omgeving hebben en minder risico's kunnen en durven nemen in het leven. Risico's die juist zo hard nodig zijn voor de persoonlijke ontwikkeling.

 Wanneer ben je een controlefreak?
Voor mijn zwangerschap heb ik hier nooit zo bij stil gestaan, kende het woord wel, maar vond het altijd een negatieve lading hebben. Ik leefde mijn leven op de automatische piloot en kon bijna geen antwoord geven op de vraag wie ik nu eigenlijk ben. Het grote mysterie van mijn eigen 'aard van het beestje'. Desondanks kan ik gelukkig inmiddels met trots zeggen dat ik zo vereerd mag zijn mij bij het gezelschap van de 'controlefreaks' te mogen scharen.
Vereerd? Jazeker! Verandering begint bij zelfkennis en zelfevaluatie. Pas als je je 'probleem' erkent, ben je in staat tot verandering en ontwikkeling.

• Er wordt voortdurend beslag genomen op je gedachten en alles wat er eventueel mis zou kunnen gaan
• Veelal in de toekomst leven
• Heel veel, en het liefst alles, beredeneren en weinig vertrouwen op je eigen gevoel
• Erg uit het veld geslagen zijn als iets mis gaat of simpelweg niet gaat zoals jij het had gepland, gewild of voorspeld
• Slecht slapen, moeilijk in slaap komen, veel piekeren, regelmatig hoofdpijn, moe wakker worden en in het algemeen moe worden van jezelf. Moe is dus het sleutelwoord. Chronische vermoeidheid waardoor je amper nog kunt functioneren.

• Vertraag; Neem bewust een lager tempo aan in en met alles wat je doet en kijk wat er gebeurd. Wanneer je dit regelmatig oefent en herhaalt, zul je zien dat er rust, leegte en ruimte ontstaat.
• Laat los; Probeer meer stil te staan en te leven in het hier en nu. Sta letterlijk stil en doe even niets. Adem in en adem uit. Wanneer je dit regelmatig traint, zal het een gewoonte worden.
• Heb vertrouwen; Wanneer je vertraagt en meer los kunt en durft te laten zul je zien dat je vertrouwen uiteindelijk groeit. Heb geduld. Er zal een diep besef ontstaan dat alles wel goed komt.
• Ontspan; Ga uitgebreid wandelen in de natuur, lees een goed boek of neem een uitgebreid bad. Maak tijd voor jezelf.
• En tot slot het allerbelangrijkste; Gun jezelf de tijd om hiermee aan de slag te gaan.