Bij de brug hielden zij hem aan....

Oude woorden, van lang geleden. Ik kijk haar aan en luister. Een treurige blik zoekt de ruimte, maar blijft hangen op de brug. Ik ruim op, maak schoon en vraag; `Hoe gaat het vandaag?` `Zie je die brug?`wordt mij gevraagd. `ja, antwoord ik.` Met nog het doekje in mijn handen kijk ik met haar mee. 'Ik mis hem', hoor ik haar zeggen en ik weet meteen , zij heeft het over hem Jan; haar man.

`Helemaal ten voet liep hij naar het oosten, aardappels en meer halen bij de boer. op die brug bijna thuis hielden de Duitsers hem aan, alles pakten zij hem af, zo dichtbij.`

Ik kijk opnieuw naar die brug, dan naar haar.  Wat zeg je dan?

`T was een nare tijd, onredelijk`, hoor ik mijzelf zeggen. `Nog maar net na de oorlog moest hij naar Indonesië,`vervolgt zij, `Hij was nog maar negentien, ziek kwam hij terug en hij is eigenlijk nooit meer beter geworden.` De snik in haar stem klopt in het ritme van de muziek  die zij op heeft gezet. Zij staat op en met haar rolator draait ze rondjes, `zo dansten wij vaak, jan en ik.` Ze zet zich neer in de stoel waarvan ik weet dat deze nog vanaf hun trouwdag bestaat. `Ik mis hem`, fluistert zij. Mijn hand leg ik op haar schouder en zeg `het lijkt mij zo moeilijk zo alleen zijn, deze herinneringen nu alleen te dragen.`

Weken later wordt zij ziek, ik zie haar verdriet. In het ziekenhuis zie ik haar pijn en als ik vertrek zegt zij `jij mag blijven.`Maandag zal ik er weer zijn, ze is eindelijk weer thuis en ik zal luisteren. Ik juich te vroeg.....die nacht stierf zij....!

Ik denk nog vaak aan haar en als ik langs die brug rij dan denk ik.....hier hielden zij hem aan. ( `t was de tweede wereldoorlog). Dan zie ik haar voor het raam zitten met die traan.

Dan denk ik........ wat doen mensen elkaar toch aan!

Kan die ene mandarijn die ik afpel, het luisteren naar een verhaal iets verzachten van die intensheid van die traan?

Moet wel!!!

Iedereen kent zo zijn eigen verhaal......

Ik zou willen dat iets het zou verzachten!!

-Yneke-