Territoriumdriften

 ~kermis, in de kroeg~

Jullie kijken me onwenselijk aan
en het ergste van alles is
dat jullie op de een of andere duistere manier
met elkaar tot overeenstemming zijn gekomen

het zwijgzame, ingetogen, geaccepteerde van elkaar
die prijs voor saamhorigheid
wat ieder van jullie je identiteit heeft gekost
die vernietigende gebonden kracht

voor mij zijn jullie peuters in grote lichamen
met koppen, aangevreten door de tand des tijds
en dat!, is het enige wat jullie een serieus karakter geeft
jullie enige geloofwaardigheid, de rimpels van de tijd

mijn aanwezigheid geeft je een ongemakkelijk gevoel
je gedraai en het herhaaldelijk inspecteren
die futloze ongeïnteresseerde blik,
moet dat mij verjagen?

ik heb met sommigen van jullie gewerkt,
de zoon van de bakker
ik heb je je gezicht vol gescholden toen je mij had zwartgemaakt
ik was toen klaar voor je, maar je deinsde terug...

je hebt status onder jouw vrienden,
wie ik allemaal aan mijn laars lap
je schrok, toen je me kop zag!
en je maatjes wisten dit..

maar meer dan kijken kun je niet
meer dan balen kun je niet
jullie zijn dieren gelijk
zwijnen die hun grenzen bepissen

de wc 's achter de tent
de bar in de kroeg je omheining...

hoe troosteloos en ongemakkelijk,
daar in de rook, en het lawaai
waar jonge meiden onbeholpen
zich een weg banen

de sierstukjes van de avond, schikken zich in het ritueel
verdwaald tussen hoogdraverij en dronken ongemak,
maar blijven daarin naïef
zijn dit ze dan?, die ons later zullen doorgeven?

die schattige kraaloogjes kijken je eventjes aan
in een fractie van een seconde
klaar om elk signaal in tienvoud in zich op te nemen,
even zo voorbereid om je met diezelfde snelheid te ontzien

 

 

-want hier toornt vanavond gelukzaligheid!-

de mannen drinken, en terwijl ze praten met hun maten
zijn hun ooghoeken in focus
het nieuwe talent dat parmant, ik zeg onnozel,
paradeert onder de luifel van geaccepteerde bescherming
waaronder niets moet, niets hoeft, dan er gewoon te zijn

zo gaan we onszelf te buiten, maar voor de engeltjes doen we het
zij, die met onschuld in het leven staan, je historie nog niet weten
kijken slechts tegen je houding aan, het nonchalante toch relaxte
waarin alles is toegestaan, zolang het je niet uit die droom trekt!

zolang je in die schijnt staat is het goed
zolang er niets doorheen prikt is het rustig
gemoedelijk, ongedwongen

zo gaan we op in het lawaai en horen wij onszelf niet meer
die klagelijke stem, die onrust praat, zeurt en treurt
wordt verjaagd door een walm van rook, zweet en muziek
in een achtergrond geklessebes...

 

~