De dagen zo kort en de avonden zo lang, stil en alleen

Vaak denk je bij jezelf ik ben ook maar een mens en niet van steen

 

Sommige avonden voel je die onrust weer over je heen komen

Vele nachten lig je onrustig te woelen en te dromen

 

Steeds vaker komt dat stil verlangen in je naar boven

Steeds moeilijker is het te verdoven

Voel je het verlangen groeien en begint het aan je te vreten

Hoe het was dat ben je al weer zowat vergeten

 

Er zijn avonden dat de onrust je begint te overheersen

Dat het je gedrag begint te beheersen

 

Dat je steeds meer door het raam naar buiten tuurt

Dat het je steeds weer die kant op stuurt

Dat je naar de deur blijft kijken

Terwijl de uren steeds langzamer verstrijken

 

Je op het einde teleurgesteld de lichten dooft

Je in je bed stapt zo leeg en verdooft

 

In je bed zo leeg en koud stil weer ligt te dromen

Wanneer zou nu eens die avond komen

Dat je weer die spanning zou gaan voelen

Je weer ontdekt wat men nu met echte passie zouden bedoelen

 

Je het genot weer eens met een man zou kunnen ervaren

Die het vuur dat in je loeit weet te beheersen en kan laten bedaren

Die je een avond naar de 7e hemel zal begeleiden

Om je daarna weer zachtjes naar de aarde terug laat glijden

 

Die het vuur in je lichaam in de juiste banen weet te laten stromen

Je ontdekt wat het is om eens optimaal te komen

Wanneer wanneer zou die avond nu eens onverwacht voor je deur staan

Wanneer wanneer komt die avond dat je je helemaal kan laten gaan

 

Ook al komt die maar eens in de zoveel tijd de onrust uit je wegnemen

Al is het maar af en toe zonder verplichting of zonder te claimen

Zodat je je weer een het gevoel hebt dat je leeft

Dat je een mens bent die wil ontvangen en ook veel geeft