Epiloog

Het gekrijs van een vrouw in barensnood legde de vaste routine van de mensen stil. Pollepels bleven een moment steken in de dikke pap, die in een zware ketel boven het vuur hingen. Hoofden keerden zich in de kant van het gegil. Even was het alsof niemand een beweging durfde te maken, geen adem durfde te halen. Alsof het leven van de lijdende vrouw van hen af hing. 

In het benauwde hutje stonden twee vrouwen over de barende vrouw heen gebogen. De één depte haar bezweette voorhoofd met een vochtige doek, de andere probeerde haar door de zware bevalling heen te lijden. Het maanlicht was het enige licht wat ze hadden, op een paar zwak brandende kaarsen na. 

'Ssst Ruby, straks komt de meester als zijn vrouw klaagt omdat je haar wakker gilt,' suste de vrouw. 'Je weet wat er dan gebeurd.' 

Elke poging om de barende vrouw, Ruby genaamd, tot kalmte te manen leek tegen een stenen muur gericht. De vrouw woelde en draaide, vechtend tegen de weeën die haar pijn veroorzaakte. 

'Ik wil dit kind niet! Ik wil het niet!' huilde ze wanhopig. 'Zie je wat ze ons aandoen?' De oude vroedvrouw legde haar hand op de buik van Ruby. 'Stil kind, spaar je krachten. Pers dit kind eruit met alles wat je in je hebt.' 

Ruby schudde koppig haar hoofd. 'Ik wil het niet. Laat mij maar sterven met het kind in mijn buik. Alles beter dan dit.'

'Lucille, praat dit kind eens wat verstand in. Ze weet wat de meester met ons doet als we ons werk niet doen,' de vroedvrouw reageerde geïrriteerd. 'Er zijn duizenden vrouwen als jou, kind! Zij geven ook niet op! Zie je hen opgeven! Nee ze houden van hun kinderen om het deel wat zij van hen hebben, leren hen te lopen met trots. Maak mij en je moeder trots en stel je niet aan alsof je een van de dure juffrouwen bent uit het grote huis.'