Van dakloosheid naar een woning

is een lange weg voor mij geweest

Vanaf tweeduizend vijf tot nu heb ook mijn leven zien ontrafelen in drama. Ik heb in een nachtmerrie geleefd die niemand zich kan voorstellen. Ik had een gezin, een dak boven mij hoofd, een inkomen maar van de en dag in de andere ben je dakloos en heb je niks meer. Ik had geen vangnet zoals zoveel anderen ook niet en begon aan de moeilijkste jaren van mijn leven. Ik heb al mijn bezittingen verloren maar bezit zegt mij niks. Mensen moeten zich realiseren dat je leven in een fractie van een seconde kan veranderen. Je verliest veel als je ineens niks meer hebt maar het enigste wat je wel nog bezit is

HOOP

Je hebt geen vast adres meer en je kan je leven niet meer plannen. Je bent overgeleverd aan de buitenwereld en je kan met je paar spullen rond gaan zwerven. Ik ben altijd een flexibel mens geweest, maar in dakloosheid wordt je nog flexibeler. Niks heeft meer een eigen plek, niks heeft meer eene routine, behalve mijn schrijven op Plazilla bleef ik volhouden hoe moeilijk het ook was.

Ik ben nu een compleet ander mens geworden. Ik kan me wel nog de momenten herinneren dat ik huilde om mijn velreis. Vaak zat je op het randje om er zelfs om te lachen hoe banaal dat ook klinkt. In sommige donker dagen maken we al snel grapjes over geld, maar als je echt niks meer hebt dan lach je niet meer zo hard. Maar toch liet ik mij niet onder krijgen en als ik zong ,  dan zong ik het lied  van de Carpenters, I’m on the top of the World, terwijl je eigenlijk roch buttom was.

Ik heb in dakloosheid de meeste van mijn artikelen geschreven ik dacht zo’n tweeduizend artikelen.  Het was nooit mijn bedoeling om dakloos te worden maar mijn ex dacht er anders over en wilde mij kapot. Ik was door hem niet meer in staat om mijn kinderen een veilig onderdak te geven en alle dilemma’s die daarmee gepaard gaan kan je nooit meer inhalen.  Je gaat alleen in de fase van dakloosheid en je kinderen laat je achter met alle gevolgen van dien.

Ik sliep op de gekste plekken met mijn tandenborstel, slaapzak en mijn labtop. De straat is je toevluchtsoord, de leeggelopen straten. Als dakloze krijg je heel wat verhalen te horen van mensen van de straat. Vrouwe en kinderen, neerbuigende blikken maar toch was er hoop.

Hoop was er als ik in mijn slaapzak kroop en bad tot God. De nacht was dan ineens niet meer zo koud, de angst werd minder en de pijn verzachte. Het maakt niet uit waar je bent of met wie je bent, zelfs al ga je door de grootste hel der aarde, God  is alles wat je nodig hebt. Hij geeft je de reden dat je door moet gaan, de reden om gelukkig te zijn, want Hij heeft het goed voor met je welzijn en verlangens.

In eens kom je in een daklozenopvang terecht, oh wat ben je blij dat je een kamer hebt met een douche, een bureautje zodat ik beter kan schrijven, rust, geen gevaar meer van de straat.   Wat je niet beseft is dat jij als vrouw van middelbare leeftijd terecht komt in een opvang met alcoholisten, zware drugsverslaafden en criminelen. Weer kwam daar de angst, maar ook de wereldverbeteraar die telkens weer stuk liep op  mijn goedheid.

Het positieve was dat je weekgeld kreeg, je kon jezelf weer een maaltijd bereiden, je kon weer mensen bellen om te zeggen dat je nog leeft.  Je gaat terugdenken aan je tijd op straat en datje beseft dat je op die straat hele slimme, leuke en  vriendelijke mensen hebt ontmoet die jij je leven lang niet meer zult vergeten.

Je komt tot het besef dat je niet meer moet vechten om je verleden maar moet gaan vechten voor de toekomst. Gaan voor je dromen en je wapenen voor de onbekende richting van jou toekomst.  Ik ben namelijk niet bang meer voor verlies en alles wat op mijn pad komt is mooi meegenomen. Ik ben ook niet bang meer om opnieuw te beginnen, ik geloof ook niet dat verwoestende situaties in jouw leven aan kunnen houden,  die cirkel wilde ik verbreken.

Ik weet wat het is om geen huis te hebben, je voelt je een mislukkeling, Ik ben niet bang om te mislukken wan tik heb keer op keer bewezen dat ik telkens weer ovrleef. Zelfs mijn ex op zijn sterbed benijdde mij daarom, mijn overleving capaciteiten. Ik ben ook niet bang voor de toekomst alhoewel Nederland finaal naar de klote is. Mensen worden berooid van hun inkomen, steeds meer daklozen zwerven op straat, mensen kunnen hun huur en hypotheek  niet meer betalen enzovoort.

Mensen die niet weten wat dakloosheid inhoudt zijn bang. Ik ben niet meer bang door mijn onverschrokkenheid.  Ik heb daklozen gezien die nog onder uit de prullenbak wat brood tevoorschijn haalden. Daklozen die allen nog maar door drugs en alcohol kunnen overleven. Ze leven op alcohol, crack, pillen en zelfgemaakte rotzooi. Kamperend op een bankje doelloos wachten tot de tijd passeert. Geen sprake meer van welzijn, geen mentaliteit, allen maar angst en overleven.

De armoede in Nederland stijgt, mensen zitten opgesloten in hun eigen vangnet, geestelijke gezondheid praten we niet over, de eenheid onder het volk is weg. Mensen leven in situaties die hen tot waanzin brengt, opgesloten achter zielloze muren voor de rest van de eeuwigheid. Bij armoede heb je geen keus, je eet wat je jezelf kan veroorloven, de draagt wat jij je kan veroorloven en jij besteedt je aandacht aan jouw schamele leven.

Ik heb sinds een paar maanden een eigen huis, een mooi appartement, negentig vierkante meter groot. Mijn financiën zijn uit handen gegeven maar mijn verleden achterhaalt mij wel  Alleen de huur wordt betaald en ik hou mijn hart vast wat er in mijn situatie nog allemaal gaat veranderen. Mijn lijf wordt steeds zieker, mijn schulden steeds hoger en je bevind jezelf weer in een neerwaartse spiraal.

Er is geen geld om van te leven, je leeft dus weer in armoede, je hebt geen inrichting, geen bed, geen bureau, geen leefgeld, dus nog slechter als voorheen.  Je moet weer zien te overleven in een fictieve wereld.  Je leeft van euro naar euro, eet soms dagen niet of je eet drie dagen spaghetti met saus in de week.  Je gaat aan het einde van de markt pas winkelen en koopt de resten op.  

Maar niet getreurd Vandollum, ik weet in welke vuilnisbakken lekkere hapjes te vinden zijn, ik kan leven zonder elektra en telefoon, ik ben een kei in ruilhandel, kan zelfs en pistool bemachtigen om mezelf te verdedigen, ik ben een atleet als het om bewegen gaat in dakloosheid en dat allemaal omdat ik niet bang ben een onverschrokken bent.

Ik heb de welvaart gekend, de wereld van corruptie en bedrog. Ik heb in Monaco gewoond, heb de wereld gezien, had een financieel adviseur, mijn eigen huis, eigen  bedrijf, gaf geld weg aan goed doelen en kon mij aanschaffen waar ik zin in had.

In armoede zijn bezittingen niet meer belangrijk, geld ook niet want je overleefd, het gaat zich om persoonlijkheid en kracht, en niet van heb je wel genoeg. Je hecht geen waarde aan uitzien en kleding je maakt alleen maar beslissingen om te overleven.

Dat overleven is nu mijn sterkste kracht

wat ik geloof in mijn lot

en ik kan niet veel meer doen

om die kant te beperken