Wat is de vrucht van het gelijk waard, als je zijn herkomst niet weet?

Wat is de vrucht van het gelijk waard, als je zijn herkomst niet weet?

Als je beschuldigd wordt, is het eerste oprechte ding wat je kan doen kijken waar in die bewering de fout zit in jezelf. Wat laf en oneerlijk is te doen, is te zoeken waarom die onwaarheden misplaatst zijn.
Als je elkaar sereius neemt, op zijn zachtst gezegd respecteert, dan erken je als eerste dat een klacht of heersende gedachte niet uit de lucht is komen vallen. Om de simpele reden dat je mee wilt denken. Maar bovenal, als je medenkt doe je dit uit solidariteit. Wanneer je het probleem begrijpt, kom je sneller verder.

Het getuigt niet meer dan van kinderachtigheid met een vleugje baldadigheid, als je direct in de ontkenning schiet en je beroept op principes van gelijkheid. Het zwakke schaap te spelen: “Kijk eens, ze moeten mij weer hebben”

“~Zo’n houding zouden we moeten minachten

                                                 i.p.v. daar gehoor aan te geven~”

Wie aan een lastig kind dat zeurt en zijn zin doordrijft, plotseling gehoor geeft, weet dat het een volgende keer ondoenelijk is in je taak en standpunt te volharden.

We hebben nu een overschot aan brutale kinderen met gebrek aan introspectie die gewend zijn hun zin te krijgen en daarvoor prima bereid zijn de zin door te drammen, sterker nog, hiervan hun spel hebben gemaakt.

Verwaande kinderen hebben een slechte invloed op de groep, en laten zien dat norman en waarden indien gewenst,  zo sterk ingekort kunnen worden dat je er niet de lasten en wel de lusten van krijgt.
Je kunt drammerige kinderen hun zin herhaaldelijk geven, in de poging de vrede te bewaren. Maar je mag ondertussen wel hopen dat het met die vrije speling die je het geeft, toch ook enig inzicht terugziet en respect terugkrijgt. Dat is dus niet het geval met onze moslimgemeenschap. Het lijkt wel alsof deze met elke speling en ruimte die ze krijgen, elke opvolgende in het gelijkgestelde poging tot verongelijktheid, meer en meer verzaakt in zelfkrietiek.

Goed doen, doe je mede omdat het goedheid teweegbrengt. Je investeert wat, om er weer wat voor terug te krijgen. Ik zie het politieke integratie debat dan ook als een half uitgedoofd vuurtje. Het zou wel zo fijn zijn wanneer beide partijen eens de waarheid van de ander leerden herkennen in een perspectief dat misschien niet de jouwe  is, maar meer om te laten zien dat ook jij je bewust bent van de ideeën, angsten en motivatie die de ander stuurt. In plaats daarvan zien we het omgekeerde. Waar de aantijgingen ontstaan, komen zij niet verder dan de eerste muur van expres niet begrijpen. Als je op voorhand de ideeën van de ander niet toelaat, maar diskwalificeert op diens gronden, dan is er dus geen eerlijk debat mogelijk.

Het is goed om te pogen te begrijpen.

Het is fout om niet te willen begrijpen.

Ideeën van tafel wuiven omdat jij je er niet in kunt vinden is niet alleen arrogant maar ook dictatoriaal. Het oppoetsen van je aura, zoals Douglas Murray dat zo mooi weet te brengen in persconferenties, is wat we zien in het westen. Mooie woorden spreken in de hoop dat de chaos en de druk vermindert, in de hoop en veronderstelling de verbolgenheid bij het brutale kind weg te nemen. Helaas, deze voelt zich meer in zijn gelijk gesterkt. Daarnaast wordt de groep die de klachten uit, nog eens keihard onder de gordel geraakt. Dingen escaleren meer en meer. Het is de leerkracht die niet rechtvaardig handelt naar de klas, die klas die het brutale kind aanwijst. Zodra de meester het stoute jongetje gelijk geeft, en de beschuldigende partij wijst op zijn eigen fouten, verliest de hele klas zijn vertrouwen in rechtvaardigheid. Waarom zou je nog je best doen?

Dit is wat vele politici doen, ze terroriseren het algemene gevoel van rechtvaardigheid. Keer op keer, en terwijl de leerkracht boos de hele klas toespreekt staat het schoffie vanachter diens rug gemeen naar de klas te lachen. Hij heeft zijn zin gekregen, en had er geen recht op. Als dit geen booster is voor je gedrag dan weet ik het niet meer.

Het is heel belangrijk dat er goed geluisterd wordt. Daar waar twee partijen elkaar tegenspreken, zou op gelijkwaardige manier, met eenzelfde ernst gezocht moeten worden naar de waarheid van de ander. Hoe is dit wel waar, en in welke vorm? En van daaruit verdergaan naar een niet waar en waarom.

Maar het steeds maar op willen komen voor het stoute jongetje dat verongelijkt met de armen gekruist en betraande ogen, schijnbaar zijn zwakte toont, stuwt de inwendige haat dat hem drijft en daarin laat continueren.

Wanneer horen we eens het begrip van de jammerklacht dat Nederland islamiseert? Waarom horen we alleen maar weerstand? Waarom kunnen zij niet, en moeten daarom wij wel begrip tonen? Waarom is het zo, dat iedere keer dat een gezagdrager zich van zijn tolerantste kant wilt tonen, deze daarvoor een podium krijgt? Waar zit die eindverantwoording?

De titel, prikkelt om na te denken over het waarom, en niet dat het gewoonweg zo moet zijn. Want als we de waarom vraag beter beginnen te begrijpen, tackelen we daarmee de standpunten, en zien direct dat de gronden van dit daarom niet gestoeld zijn op zuivere gronden, maar religieus van aard zijn. Als dit niet haaks staat op een kenniseconomie, dan weet ik het niet meer. Is het misschien hierom, dat we telkens diezelfde geruchten horen? Om zo van de werkelijke reden weg te drijven, lekker op veilige afstand van waar het echt om gaat?!

Einde