Mijn dochters vinger, 15 weken verder. Pffff.

Aanstaande maandag is het vijftien weken verder dat mijn jongste dochter haar vinger tussen de deur kreeg. Het was haar rechter wijsvinger die nu eindelijk er steeds beter uit gaat zien. En voor de buitenwereld valt het voor de mensen daar misschien wel mee, maar hier in huis is het zwaar.

Het is nooit leuk om je kind te zien strijden, en somber te zien. Je wilt tenslotte het allerbeste voor je kind. Maar ze mist nu een vingertop, hele nagelbed is verwijderd en is minder als een centimeter kleiner. 

Tja, er zijn vele ergere dingen in de wereld, maar dit is voor haar erg. Haar vinger heeft zo lang krom gestaan, dat de navigatie tussen haar hersens en de prikkel naar haar vinger volledig getrained moet worden. Elke dag moet ze oefenen met kneedgum, knikkers oppakken met haar vinger, en roeren in een bak vol vogelzaad. En het kost veel energie van haar. 

Daarbij komt ook onzekerheid bij kijken. Ze is een streber, en ook al is haar rapport goed, het had beter geweest als dit niet gebeurt zou zijn.

Ik hoor niets van de ouders van het jongetje die de deur dicht deed. Per ongeluk of niet, normen en waarde. Een kaartje of belletje had fijn geweest. Maar vijftien weken later nado, noppes niets!! 

Op maandag en Donderdag moet mijn dochter naar het ziekenhuis. Maandag fysio en Donderdag ergotherapeut. Deze laatste heb ik een brief geschreven omdat mij dochter hier thuis met veel tegen spraak haar oefeningen doet. Maar in het ziekenhuis babbelt ze er mooi omheen. Thuis zitten we met onze handen in het haar. Want de kracht is volledig weg uit haar vinger, en daarom is ze nu aan revalideren. En het klinkt zo veel makkelijker dan het werkelijk is. 

Ik wou dat ik het iedereen kon laten zien. De wanhoop in haar ogen. Als ze zegt dat het allemaal te veel word, dat zijn woorden die dwars door mijn moederziel snijden. Ik (en de rest, pa, oma en opa) zien het en maken het al 15 weken mee. En wij strijden met haar mee.

Dinsdag ga ik zelf weer na de psycholoog, werken aan mij. Maar heel eerlijk gezegd...ik vind het moeilijk om mij op mijzelf te focussen. Bang dat het teveel voor mij word. Maar als ik denk aan Knolpower (mijn dochter op plazilla), dan geef ik mijzelf een kick onder mijn ass..

Aan mijzelf werken kan ik, maar in combinatie met de ravalidatie van mij dochter is het heavy. Minder drinken..dat is wat ik wil. Maar juist in deze periodes ben ik geneigd het wel te doen, gelukkig doe ik dat (bijna) niet.

Lieve allemaal.. Het is weer kort wat ik schrijf. Maar het helpt mij... Elke huisje heeft een kruisje...

Liefs voor iedereen... Knokker.