Ja juist ja, dit is nu eens een Zilla waar je -je hersens over breekt. Dus allereerst mijn dank aan ons aller El. Ondanks een druk weekeinde bleef mijn kop onrustig om uit te zoeken waar nu het meest speciale moment van hét liedje met de meest indrukwekkende of zo mogelijk de meest dierbare herinnering verstopt zat...
Want ja waar liggen je belangrijkste of meest indrukwekkende muzikale of 'liedjes' herinneringen?
Was het nu het moment dat mijn Pa met het M.T.S. Stavenisse een oversteek wilde maken van Delfzijl naar Leer (D) met windkracht 10 en we bijna verzopen met een dronken loods aan boord, die hij vervolgens doodnuchter nock-out sloeg in de stuurhut om zelf het roer over te nemen?
En die ouwe maar lachen op de brug...iedereen in rep en roer, mijn moeder huilende in de stuurhut omdat al het servies en glaswerk 'beneden' aan diggelen lag en ik van toen af aan iets had met het liedje; ' Scheepke onder Jezus hoede'...Snapt u wel?
Vervolgens het liedje ; Wie nog nooit gevaren heeft, weet niet hoe een zeeman leeft...En die ouwe maar zingen op de brug...
Mijn Pa, tja zo rebels als wat maar schipper naast God. Vloeken als het spannend werd voor man en muis vechtende om vervolgens te roepen ik ben ook maar een mens. Daar sta je dan als 5 jarig ventje met je oudere dappere zus van 8 in een zwemvestje naast de reddingsloep. Klaar om te vertrekken indien nodig. We zaten meer onder water dan er boven. Ja ik heb het over Bram Hage 1- met altijd 'zijn' tegeltje in de stuurhut met de tekst; God heeft ons geen kalme reis belooft, maar wel een behouden aankomst.'
Raar we hebben het over de man die nooit mijn Liesje en onze kinderen heeft gezien. Voor mijn zus en haar gezin is het een idem conclusie. Oh wat was hij trots geweest op een kleinzoon die dezelfde naam heeft. Onze Bram nu al 21 jaar.
Of was het één dag na het behalen van mijn rijbewijs in je eerste auto met een bloedmooi vriendinnetje onder aan de Lekdijk (bij de Salmsteke ter hoogte van Lopik) waar passie en liefde de autoramen deden beslaan, met op de achtergrond via je eigen stereo installatie met de (nu ouderwetse) cassette bandjes van destijds het nummer; Je t' aime ...moin non plus van Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg. Vergeef me als ik dit verkeerd schrijf. Maar ja we praten dan ook over 1982.
Of was het een prachtig Gezang (Opwekking no. 124) welke ik na het overlijden van mijn Pa op 30 augustus 1980 met mijn vrienden en vriendinnen( uit mijn gospelgroep van destijds) zong naast zijn bed, net voor hij gekist zou worden door de uitvaartverzorger; Ik bouw op U mijn Schild en Verlosser...En Snorro op het orgel...
Of blijf ik bij mijn nieuwe lijfspreuk Begrijp me of haat me...en anders laat me en jawel dan met het nummer van Ramses Shaffey op tien...
Mijn God El....wat een kut- Zilla, hier is niet uit komen....Bedankt, geweldig om al die oude momenten weer de revue te laten passeren....
XXX Snorro en Ons
Notes (31)
Reacties (24)