Tja, daar sta je dan. Mijn moeder is dood. En dat geeft een vervelend naar gevoel. Dit stukje heet dan ook MIJN GEVOEL. En dit heb ik geschreven toen mijn moeder in 2006 is overleden.
MIJN GEVOEL
Je hoort het vaak om je heen iemand die zijn of haar Moeder verliest. Als je dat hoort dan sta je er niet bij stil, want het leven gaat gewoon door. En dan... dan overkomt het ons.
Mijn gevoel
Het is goed zo, denk ik dan. Na een lange lijdensweg is het goed zo.
HET IS NIET GOED ZO. Het doet pijn, heel veel pijn. Meer pijn dan ik verwacht had.
Dinsdagavond 5 december 18.17 uur 2006. Ik zal het nooit vergeten.
M'n Moeder belde op en na wat gekeuvel door de telefoon zei ze: Ik wilde nog één keer je stem horen.
Dit had mijn moeder nog nooit tegen mij gezegd. Maar zoals zo vaak denk je bij dit soort opmerkingen
niet al te lang na. Zo ook bij deze opmerking niet. En het telefoongesprek werd op de gebruikelijke wijze beëindigd: "Ik bel je morgen weer op en kom binnenkort gauw naar je toe" niet wetende dat gauw wel heel gauw zou zijn. Moeder zei toen: Ja jongen, tot heel gauw, en de verbinding werd door een harde klik verbroken. Verbaasd keek ik naar de hoorn van de telefoon en legde hem daarna neer. Ik had een raar gevoel.
Mijn gevoel:
iets zei me dat het mis was, vreselijk mis. Mijn voorgevoel? Maar tja, EN NU? je springt niet een twee drie 's avonds om negen uur in de auto om vanuit Den Helder als een gek naar Heerlen te scheuren. Ik neem vrijdag wel een vrije dag en ga dan mijn Moeder bezoeken dacht ik. Ik neem een mooie bos bloemen mee en een flesje 4711. Dat vindt ze zo lekker ruiken. Dit vreemde voorgevoel gaat wel vanzelf over, zoals zo vaak, zoals altijd.
Mijn gevoel:
Maar het ging niet over. Woensdagmorgen ben ik gewoon als altijd naar mijn werk gegaan, maar nog steeds met dat vreemde voorgevoel. Het gevoel dat er elk moment iets vreselijks kon gebeuren. Een gevoel dat je eigenlijk niet wilt hebben. En om van dat gevoel af te komen ben ik maar veel met collega's gaan keuvelen. Dat hielp niet echt. Wat ik ook deed, het nare gevoel wilde niet verdwijnen. Achter mijn bureau doe ik plichtmatig alle handelingen die er van mij verwacht worden en onder het genot van het zoveelste bakje leut verandert mijn rare gevoel bij de gedachte dat het binnen 3 weken alweer Kerstmis is in een vredig gelukzalig gevoel. Kerstmis, altijd de mooiste tijd van het jaar.
Plotseling om 11.03 uur gaat de telefoon. Het geluid gaat me door merg en been en ik schrik vreselijk. Mijn gevoel zegt: Zie je wel, het is mis, het is mis met mijn Moeder. En helaas mijn voorgevoel had gelijk. Al bevend neem ik de telefoon op en hoor de stem van de huisarts van mijn Moeder. Zachtjes zegt de man tegen mij: "Ik denk dat het beter is dat u deze kant op komt" , "Het gaat niet zo goed met uw Moeder"
Mijn gevoel:
Zie je wel, dacht ik nog. Ik had op mijn gevoel moeten afgaan en vanochtend direct naar mijn Moeder moeten gaan. Zie je nou wel. En met spijt als haren op mijn hoofd scheurde ik de A2 af richting het zuiden des lands en in minder dan 3 uur was ik in Heerlen. Daar bleek dat mijn moeder inmiddels opgenomen was in het ziekenhuis. Daar aangekomen heb ik mijn moeder gelukkig nog in de laatste uren voor de operatie bij kunnen staan. Ze was zielsgelukkig dat ik er voor haar was. En dat gaf mij weer een goed gevoel. Met een lach op haar gezicht werd zij de operatiezaal ingereden en riep naar mij: "Tot straks knul". Ik keek naar dat hulpeloze mensje op dat ziekenhuisbed en mijn gevoel sloeg om in een angst, Angst dat ik mijn moeder niet meer levend zou terug zien. En helaas.
Na 2 uur kwam de dokter naar mij toe met een zorgelijk blik. En ondanks dat het vooruitzicht voor deze operatie slecht was sloeg mijn gevoel op hol. Het zal toch niet ...Het zal toch niet? ? Maar helaas... ondanks het voorgevoel kwam de mededeling van de dokter hard aan.
Mijn gevoel:
Mijn gevoel zegt dat het te weinig was wat ik nog voor mijn moeder heb kunnen doen. Veel te weinig, Tsja, mijn gevoel.... Soms zou ik mijn gevoel willen uitschakelen. Op de UIT-knop drukken of de batterijen er even uithalen. Even niet je gevoelens laten gaan. Even niet het gevoel hebben dat je het niet meer weet. Is er geen RESET-knop voor je gevoel? Nee, dat zou ook geen oplossingen bieden voor mijn gevoel. Een raar iets. Gevoel...
Mijn gevoel:
Het is goed zo zegt mijn gevoel. Eindelijk heeft mijn Moeder rust. De rust waar ze zo naar verlangde sinds haar man was overleden. Het weerzien met Pa, daar keek ze naar uit. Dat was haar grootste wens. Welnu Moeder, binnenkort zal het zover zijn. Ook jou as zal over de zee bij Scheveningen uitgestrooid worden. En wie weet, komen wij elkaar op zee nog wel eens tegen. In de jaren hierna toen ik nog over de Noordzee voer heb ik menigmaal op de brugvleugel van het schip staan turen over het water. Dat gaf mij een goed gevoel. Vader en Moeder samen herenigt in het hiernamaals.
Mijn Moeder is ondanks een lang ziekbed zonder al te veel pijn heen gegaan en dat geeft toch een beetje rust. De afgelopen dagen heb ik zitten piekeren wat ik op de crematie zou vertellen over mijn moeder. Mijn gevoel zei: Niet doen Adri, laat iedereen zich Moeder maar herinneren zoals ze haar herinneren.
Mijn gevoel:
De pijn, de hoop, de onmacht en de onvrede.
De pijn van het onverwachte overlijden.
de onmacht tijdens de operatie.
De hoop dat het toch allemaal goed komt.
De onvrede over de manier waarop het allemaal gegaan is
Moeder, ik ben je dankbaar voor alles wat je voor me gedaan hebt, voor alles wat je voor me betekent hebt en voor alles wat je me hebt geleerd. Ik zal je missen, heel erg missen. En ik hoop dat je een mooi plekje in de hemel hebt gekregen. Moeder, rust in Vrede
Niet iedereen begreep altijd mijn Moeder. Ze kon soms raar uit de hoek komen, maar ze had een hard van goud. Het ging voor haar altijd op de kleine vreugden des levens. Zei zij altijd: Als je daar niet meer van kan genieten, wat heeft het leven dan nog voor een zin. En regelmatig citeerde zij dan het volgende gedicht :
Mijn woorden zullen nooit op vleugels drijven,
Waarmee een adelaar opstijgt, hoog boven het land.
Ze zullen wel veel dichter bij de aarde blijven,
Wat fladderen misschien, vlak bij uw hand.
Als zij dan maar wat troost, wat sterkte mogen geven
Zodat u weer de kleine vreugden des levens ziet.
Die God verborgen heeft in ieders leven,
Al zien wij dat door eigen schuld vaak niet.
Tja, dit is dus mijn gevoel en daar zal ik het dus mee moeten doen.
Noot: Mijn moeder is op 11 december 2006 overleden. En dit verhaal heb ik tijdens de crematie van mijn Moeder voorgelezen. Toen ik thuis kwam heb ik het achter in de kast opgeborgen. Ik wilde het er niet meer over hebben en heb het dan ook nooit meer aan iemand laten lezen. Maar vijf jaar later zegt mijn gevoel: Je moet je gevoel met anderen delen.
Ken je dat gevoel?
Reacties (14)
indrukwekkend