Het ontstaan en spiritualiteit

Het ontstaan en spiritualiteit;
Raar gemijmer of het ontstaan

Soms ben ik bezig met spiritualiteit. Dat is best wel eens een probleem geweest want ik heb een wetenschappelijke achtergrond en wetenschap, nou dat is eigenlijk alles wat spiritualiteit niet is. Alleen het christendom en andere grote religies worden enigszins gedoogd in de wetenschap. Waarschijnlijk omdat veel wetenschappers zelf uit een christelijk milieu komen. Maar begin niet over de betekenis van kleuren, kundalini's, Godinnen en al dat soort dingen. Dus, wat doe je als je wetenschap studeerd? Precies, dan doe je het in het geniep. Ook leuk hoor, het voelt een beetje als roken terwijl dat niet van je ouders mag.

Ook wel raar eigenlijk dat vanuit een rationele denkwijze mijn gevoel van spiritualiteit op een hoop gegooid wordt met het christendom. Ik voel zelf weinig verwantschap met het christendom. Eigenlijk is het ook raar dat het typisch westerse denken en de wetenschap als iets gezien wordt wat niets met spiritualiteit te maken heeft.

Paranormale verschijnselen is ook zoiets. Als je een geest ziet, of een aura, of een UFO, dan noemen we dat een paranormale ervaring. Niemand ziet een vogel, of de tv, als een paranormaal verschijnsel. Iets waarvan we allemaal weten dat het bestaat is niet paranormaal. Iets is paranormaal als je iets waarneemt dat er wel is, maar wat anderen niet zomaar waar kunnen nemen. Maar de quantum mechanica is ook een theorie dat niet iedereen kan snappen. Slechts weinig mensen begrijpen dat. Maar toch wordt het om die reden geen paranormale theorie genoemd. Een paranormaal verschijnsel is meer dan iets waarnemen wat buiten het gewone waarnemingsvermogen van de mens ligt. Dat wat paranormaal is barst ook van allerlei vooroordelen over wereld.

Stel nou dat je gelooft dat alles bezield is? Misschien geloof je wel dat alles wat er is, de hele kosmos, niks anders is dan de gedachte van God. Een idee van God, of misschien wel van jezelf. Stel nou dat alles bezield is, dan is ook alles spiritueel. Zelfs wetenschap.

Ook zoiets: hoe is het bestaan ontstaan? Hoe kan het dat er ooit, een heelal was waar nog helemaal geen materie, helemaal niets was en dat er ineens iets was? Hoe kan het dat uit het niets, iets ontstaat? Het is echt zo’n rare breinbreker waar je een beetje depri van kunt worden. En wat was dan dat eerste ‘iets’, de eerste vonk waaruit al wat bestaat is ontstaan? Was dat materie? Was dat een gedachte? Een bewustzijn? Een emotie?

Als het materie was, zou materie dan wel de mogelijkheid in zich hebben om uit het niets te onstaan? Vereist dat misschien niet iets extra’s? Iets wat materie gewoon niet heeft? Een stukje originaliteit, een beetje een creatieve gedachte, een goddelijke vonk? Oftwel: waarneming en bewustzijn? Ik persoonlijk vind dat wel logischer. Mijn voorstelling van hoe uit het niets, iets kan ontstaan klopt al weer ietsiepietsies beter als ik me voorstel dat het eerste ‘iets’ bezield was.

Die eerste goddelijke vonk, zou dat een omnipotente gedachte zijn geweest? Veel mensen geloven namelijk in een ominpotente God. Maar als zo’n God bestaat, dan is God ‘af’.  Zo’n God hoeft niet te groeien, niet te denken, heeft geen rare gedachtenkronkels nodig. Zo’n God staat eigenlijk stil, is star en rigide. Het heelal, de wereld is alles behalve star en rigide. Maar dingen zijn in beweging. Er bestaat ook zoiets als tijd. Tijd en beweging kan ik me niet indenken in een heelal met een God dat ‘omnipotent’ of  ‘zelfvoldaan’ is.

Volgens mij was de allereerste gedachte een gedachte van vertwijfeling en verwondering. Misschien angst, maar ook wel moed. Uit zo’n gedachte kan ik me makkelijker voorstellen dat er verdeeldheid en polariteit ontstaat.  Misschien zijn van daaruit alle fenomen ontstaan: beweging. Tijd, maar ook twijfel. Misschien is twijfel wel de grote drijvende kracht van de kosmos. Zonder twijfel geen beweging, geen tijd, zonder twijfel geen creatie en vernietiging.  

...En eigenlijk ben ik nu wel uitgeluld.