Sprookjes, muziek, over de zin van de dood en meer

Ik heb me pas aangemeld en ik moet nog ontdekken hoe Plazilla werkt. Via een vriendin ben ik hier terecht gekomen en al snel kwam ik erachter dat ik meer mensen ken die hier actief zijn.

Eigenlijk zegt mijn omschrijving het glashelder: ik heb regelmatig last van een schrijfmanie. Ik schrijf al lang en ik schrijf veel. Soms artikeltjes, soms mijmeringen, maar ik heb me ook gewaagd aan het schrijven van sprookjes.

Mij valt het op dat ik met literatuur een hele andere smaak heb dan met muziek. Bij muziek hou ik wel van negatief en ‘fucked up’, maar bij verhalen niet. Romannetjes die gaan over de drama van het echte leven: dood, ziekte, ongeluk, tragische liefde, vul maar in: voor mij is het allemaal gesneden koek: “Been there, done that.” Al toen ik een klein meisje was wist ik dat ik zoveel van het leven wist dat ik wel vast kon stellen dat het saai is. Niet de moeite waard om romannetjes over te schrijven.

De echte wereld is een wereld van papperassen en bureaucratie. Als je je huur niet kan betalen omdat je een uitkering hebt aangevraagd die een half jaar op zich laat wachten tot die wordt uitbetaald, dan kun je niet de bergen in op zoek naar een gouden medaillon ofzo. Als je emotioneel wordt en boos wordt en moet huilen tegelijkertijd, dan komt de fee die eens zo lief was voor Assepoester niet bij mij om me uit de brand te helpen. Oke, ook als een fee je helpt moet er iets tegenover staan (je moet goed op de klok letten bijvoorbeeld). Maar dat soort opdrachten bevallen me beter dan een formulier invullen. De echte wereld is ongelooflijk saai.

Sprookjes vormen een mooie manier om aan het dagelijkse te ontsnappen.

Naast sprookjes schrijf ik dus ook mijmeringen. Ik vind dat fijn omdat ik graag uit mijn nek lul. Ik hou er van om dingen te schrijven die niet echt ergens over gaan. Helemaal mooi is het als er mensen zijn die het dan gaan lezen. Mijmeringen opschrijven helpt me ook altijd om te blijven schrijven. Mijmeringen zijn voor mij ook meer als muziek: mijmeringen mogen best ‘fucked up’ zijn.

 Romanschrijven vind ik mooier. Het dient ook een ander doel.  Voor mij is het een manier om fantasie werkelijkheid te maken. Want wees nou eerlijk: zodra een fantasie een verhaal wordt, dan is het leven ingeblazen. Dat is toch geweldig? Helaas vind ik romanschrijven niet bepaald makkelijk: van scene naar scene, natuurlijke dialogen schrijven en bladibla. Moeilijk dus.

Mijn eerste verhaal op Plazilla gaat dus over het schrijven zelf.  Eigenlijk vind ik dat een heel flauw onderwerp. Eigenlijk zou ik over hele andere dingen willen schrijven. Dat ga ik dan maar met mijn volgende verhalen doen. Dan ga ik het hebben over wat me bezighoudt: over de zin van het leven, de zin van zelfmoord, over dieten, over vrouw zijn, over... eigenlijk over van alles: over hemel en aarde en alles wat er tussenin zit, over leven en dood en alles wat er tussenzit en over waarom bananen nu krom zijn. Maar natuurlijk zal ik ook stukjes van een verhaal laten lezen.

Ik verklaar u tamelijk gek als u tot hier gekomen bent, dat hoeft u niet op te vatten als een belediging en ook vriendelijk bedankt voor het lezen.