Gevangen. [Fictief verhaal]

Daar zit ik dan. Eenzaam, alleen, en geen idee hoe verder. Ik had nooit gedacht dat ik ooit in de jeugdgevangenis zou belanden, en al helemaal niet voor zo lang. Het was allemaal zo snel gegaan, ik weet niet wat me bezield heeft zoiets te doen. Dit was helemaal nooit de bedoeling geweest...                Het begon allemaal ongeveer een week geleden. Ik ging net zoals elke dag naar school en deed gewoon mijn ding. Ik had nooit verwacht dat er dit zou gebeuren.

''Janine, je komt te laat voor school!'' schreeuwde moeder. Ik deed langzaam mijn ogen open en keek naar de wekker. Half acht, zoals altijd had ik me weer eens verslapen. 'Ik kom mam' zei ik geëriteerd. Nog in me pyjama liep ik naar beneden. 'Verdorie Janine, zorg nou gewoon eens een keertje dat je optijd komt' zuchtte ze. Ze liep naar het koffiezet apperaat en vulde haar mok. Haar gezicht stond zwaar vermoeid en haar haar was niet gedaan, wat ik best vreemd vond omdat mijn moeder altijd nog al op haar uiterlijk was. Bezorgd keek ik mijn moeder aan, waarschijnlijk had ze wat stress van haar nieuwe baan. 'Gaat het wel?' vroeg ik. Moeder knikte haastig. 'Zorg jij nou maar dat je snel iets eet en ga dan naar school'. 'Oke oke' zuchtte ik, en pakte snel een appel omdat ik geen tijd meer had voor een uitgebrijder ontbijt. Daarna racete ik naar boven, kleedde me snel aan en ging naar school. Kortom, het begon als een doodgewone ochtend.

Om vier uur waren we uit, ik liep naar mijn kluis en pakte snel mijn spullen. Op het plijn kwam ik Lisa tegen, een goede vriendin van me die ik al sinds de brugklas ken. 'Heey Janine!' begroette ze me. 'Hey Liesje' glimlachte ik. 'Je zou vanochtend toch met mij fietsen' merkte ze daarna een beetje beledigd op. Ik keek even weg. Helemaal vergeten. 'Ja klopt' zei ik. 'Maar ik had me verslapen.' 'Jij verslaapt je altijd' grinnikte Lisa. 'En je woont hier nog geen eens een kwartier vandaan.' Ik haalde mijn schouders op. 'Whatever.' Ik keek om me heen of ik nog meer mensen zag. Mijn blik bleef hangen op een groepje meiden. Ik had ze nog nooit eerder op school gezien. Ik stootte Lisa aan. 'Heb jij hun hier wel eens eerder gezien?' vreog ik. Lisa bekeek het groepje meisjes en schudde haar hoofd. 'Nee, volgens mij zitten ze hier ook niet op school.' Ik keek nog eens naar het groepje, even had ik ook contact met een van de meisjes, ze keek me arrogant aan en zei iets tegen de rest van het groepje waarna hun mij en Lisa ook aankeken en begonnen te lachen. Ik trok mijn wenkbrouw op. 'Wat denken die rot wijfen wel?' gromde ik. 'Laat ze gewoon Janine, ze lachen alleen een beetje dom, nouen.' zuchtte Lisa. Ik schudde mijn hoofd. Ik ben altijd een meisje geweest dat snel op haar teentjes getrapt was en beslist niet over zich heen liet lopen. Dit keer ook niet. Ik liep op het groepje af. Ik hoorde Lisa iets zeggen, maar ik kon niet vertaan wat en liep door. Het groepje meisjes keek me verbaasd aan. 'Wat moet je?' zei een van hun. 'Oh niks hoor, wou alleen even weten waarom je me uitlacht met je arrogante kop.' zei ik kwaad. De meisjes draaide zich om en kwamen dreigend voor me staan. Even voelde ik een beetje adrenaline, maar ik besloot om te blijven staan, ik liet me niet weg jagen door die nep gangsters. 'Wat zei je?' siste een van de meisjes op een dreigende toon. 'Dat je een arrogante kop hebt.' zei ik toonloos. 'Bovendien..' ging ik verder. '..Zitten jullie hier volgensmij geen eens op school.' 'Dus? We mogen staan waar we willen en heb je jezelf wel een gezien meisje? Je kunt beter snel weg gaan en geen ruzie met ons zoeken.' Zei het zelfde meisje weer. Ze kwam weer iets dichter bij staan. Ik voelde Lisa aan me jas trekken. 'Kom Janine, we gaan, laat hun nou maar' zei ze zachtjes. Ik trok mezelf los en schudde mijn hoofd. 'Ik laat mezelf niet weg jagen.' 'Ga nou maar voor we je dood slaan trut' zei een ander meisje uit het groepje. Ik grinnikte. 'Tuurlijk meid''zei ik sarcastisch. Ineens voelde ik een keiharde vuist tegen mijn kaak gevolgd door een geschrokken schreeuw van Lisa. Een verschrikkelijke pijn ging door me heen en ik voelde hoe ik mijn evenwicht verloor en op de grond viel. Toen voelde ik een keiharde trap in mn maag en ik dook in elkaar. het leek of ik even niet meer kon nadenken. Nog een trap, nu tegen mijn hoofd. Weer een verschrikkelijke pijn. Ik stond op en sloeg het meisje dat me zojuist in elkaar had gebeukt tegen haar neus. Ik zag hoe ze naar achter viel. De rest van het groepje meiden en Lisa stonden er met open mond omheen. Er waren ook meer mensen rondom ons komen staan. Ik zag het meisje weer uithalen terwijl het bloed uit haar neus drupte, ik hield haar hand tegen, en sloeg zo hard mogenlijk tegen haar hoofd, maar ze dook op een verkeerde manier weg waardoor ik haar slaap raakte en ze viel op de grond. Iedereen keek geschrokken naar ons. Ik nam een nieuwe houding aan voor als ze opstond, maar dat deed ze niet. Ze bleef liggen. Een schok ging door me heen. Op dat moment kwamen de directeur en nog een paar docenten naar buiten en trokken me weg bij het meisje op de grond. 'Wat is er gebeurd?' schreeuwde meneer Ekkerman (mijn docent wiskunde) ik keek verbijsterd om me heen. Ik wist zelf geen eens zo goed wat er net was gebeurd. De minuten daarna gingen als een flits voorbij, de meisjes moesten het plein verlaten, voor het meisje op de grond werd een ambulance gebeld en ik moest met de directeur mee. Wat had ik gedaan..

'Janine van Beek' zei de directeur. 'Vind je het normaal om iemand zomaar in elkaar te slaan op ons schoolplien, wij zijn een nette school, wij willen geen vechtpartijen, een school moet een plek zijn waar leerlingen zich veilig kunnen voelen.' 'Meneer hun begonnen, ik verdigde mezelf.' zei ik boos. 'Dan nog kan het niet wat jij hebt gedaan! Het meisje wat je geslagen hebt is er heel erg aan toe Janine.' zuchtte hij. Weer ging er een schok door me heen. De beelden kwamen weer in me hoofd terug en ik begon steeds meer te beseffen wat er zojuist was gebeurd. Ik keek naar de grond, en voelde een brok in mijn keel. Ik had me nog nooit zo verschrikkelijk gevoeld. 'Janine ik zal je ouders moeten bellen en...' Hij werd onderbroken door het gerinkel van de telefoon. 'Hallo?' hoorde ik hem zeggen. 'Ja Janine is nu bij mij in het kantoor, wat zegt u?' Even bleef het stil. Ik zag hoe de ogen van de directeur groot werde van schrik. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. 'Meneer?' vroeg ik zachtjes. Maar hij luisterde niet naar me. 'Janine, Erika, het meisje waar je mee hebt gevochten is net overleden ik zal niet alleen je ouders maar ook de politie moeten bellen.' Ineens voelde ik een misselijk gevoel in mijn maag opkomen. Ik had het gevoel dat ik elk moment kon overgeven. Ik zag hoe hij zijn kantoor uit liep en en de deur opslot deed. 'Meneer!' schreeuwde ik. Ik sprong op en bonsde op de deur. Maar hij kwam niet terug. Hij had me opgesloten in het kantoor, en straks kwam de politie. Ik zou er niet aan ontsnappen, ik was een moordenaar.

Nu weer even terug naar nu, een week na de vechtpartij, in mijn cel. Er moet nog een rechtzaak komen, maar mijn advocaat heeft gezegd dat ik ongeveer wel een tot twee jaar kan krijgen voor dit. Toen ik dat hoorde dacht ik dat ik zou flauwvallen, ik kan me er nogsteeds niet bij neerleggen dat dit is gebeurd. Helemaal beseffen kan ik dit nog geen eens. Ik ben nu in de ogen van andere een crimineel. Van vrienden van school hoor ik ook bijna niks, behalve Lisa is er niemand langsgekomen. Mijn ouders hebben het ook erg moeilijk door deze gebeurtenis. Mijn moeder is nog gestrester dan ze al was, en mijn vader doet anders tegen me wanneer hij langs komt. Het is niet eerlijk. Maar gelukkig heb ik hier ook weer vrienden gemaakt, een paar. Maar ze mogen sneller weg dan ik. Als ik vrij ben zal ik elk vechtpatij uit de weg gaan, elke.