Diagnose: Burnout! Hoe gaat het nu met mij?

Hoe gaat het nu met mij?

Nog maar een jaar geleden zat ik werkeloos en met een burnout thuis. Ik voelde me nutteloos en mijn leven uitzichtloos, was manloos en eenzaam. Samen met mijn psycholoog was ik bezig mijn verliezen te verwerken, wat resulteerde in enorme huilbuien en verdriet dat voor het eerst echt gevoeld mocht worden. Hoe is het nu met mij?

overleven

Na mijn scheiding, nu ruim zes jaar geleden, ben ik enkel bezig geweest met overleven. Zorgen dat ik de kinderen genoeg aandacht en liefde kon geven; ze hebben diepe dalen gekend door alle veranderde omstandigheden en onzekerheden over de toekomst. Zorgen dat ik genoeg geld zou verdienen om ons huishouden draaiende te houden. Zorgen dat de scheiding goed geregeld op papier kwam en ondertussen het moddergevecht en de vechtscheiding het hoofd proberen te bieden. Zorgen dat het huis verkocht zou kunnen worden, en op zoeke naar nieuwe woonruimte. Zorgen dat we niet ten onder gingen aan alle stress, frustratie en onzekerheden. Zorgen voor een vrolijke noot en optimisme, doorzettingsvermogen en positiviteit; ondanks alles wilde ik dat wij drietjes het leuk hadden samen.

Het brak me op toen alles op zijn plaats was gevallen. De scheiding was geregeld, de kinderen hadden hun trauma’s verwerkt, het moddergooien was gestopt, het huis verkocht en een nieuwe toekomst lag in het verschiet. En toen ging ik stuk. Ik kon niet meer verder, zag het niet meer zitten en voelde me leeg, uitgekotst, eenzaam en nutteloos. En burnout met depressieklachten was de diagnose.

Ik voelde me zo mislukt op alle fronten. Ik had geen werk meer. Ik had geen man meer. Ik had geen contacten in mijn nieuwe woonomgeving. Ik had geen familie om op terug te vallen. Ik had mijn studie voortijdig beëindigd. Vrienden waren weggelopen. Ik voelde me enkel nog nuttig en nodig in de mama-rol, maar die Sanne zelf leek opgelost, verdwenen, niet meer te bestaan. Ik had geen toekomst. Ik had geen bestaansrecht.

http://in-therapie.plazilla.com/burnout-een-doodmoe-lichaam-en-een-te-druk-hoofd

In therapie

Ik ging naar de huisarts en liet me doorverwijzen. Ik had hulp nodig. Ik voelde dat ik vastzat en er zelf niet meer uitkwam. Ik kwam terecht bij een Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Een mevrouw ergens achter in de 50. Zij stelde na ons tweede gesprek de diagnose: depressie/burnout. Ik was opgelucht; het had een naam en het mocht er dus zijn. Het was geen aanstelleritis, ik mankeerde echt wat.

We gingen aan het werk. Eerst moeizaam, want oh wat was ik bang om me kwetsbaar op te stellen. Zij was goed, ze prikte direct pijnlijk door alle beschermlagen heen. Het deed zeer, ze raakte me precies op de zere plekken. Een uurtje bij haar en ik kwam geradbraakt thuis en was daarna dagen bezig om te verwerken wat er was besproken. Het liet me niet meer los. Ik was doodmoe en sliep slecht. Logisch, vond de therapeut. In mijn hoofd waren zoveel processen gaande, 24/7 ging dat door. Ze complimenteerde me steeds weer, ook al dacht ik zelf dat ik niet zoveel deed. Zij zag de verandering in mij, nog voordat ik het zelf zag.

Het heeft bijna een jaar geduurd. De therapie werd noodgedwongen beëindigd omdat er niet langer dan een jaar vergoed zou worden. Eigenlijk waren we nog niet klaar, maar er was te weinig grond om een vervolg aan te vragen. De rest zou ik dus op eigen houtje moeten doen, met de handvaten die zij mij inmiddels had geleerd.

Weer aan het werk

Direct na de beëindiging van de therapie hijgde de ziektewet in mijn nek: de burnout had lang genoeg geduurd en ik moest weer aan het werk. Ik kreeg het spaans benauwd bij het idee, voelde me klemgezet. Ik kreeg het voor elkaar dat ik nog drie maanden in de ZW mocht blijven en op een rustig tempo kon gaan kijken of het werken weer ging. De gewerkte uren zou ik achteraf terugbetalen aan de ZW. Ik vond het wel een fijne start, als het niet zou gaan zou ik terug kunnen vallen op de ZW, als het wel lukte kon ik na drie maanden zelfstandig aan het werk.

Ik ging aan het werk in de thuiszorg als hulp in de huishouding. Niet echt mijn ambitie, maar wat bleek dat leuk te zijn! De ouderen en de zieken, wat een lieve aardige mensen allemaal! Het werk in de thuiszorg gaf me het gevoel dat ik nodig was, tot nut was. Ik kon helpen, ik maakte de mensen weer blij, en zij mij. Wat een mooie gesprekken kun je voeren met de oudere medemens. Ik werd er helemaal blij van.

Het werken lukte. Op meerdere fronten. Niet alleen fysiek, maar juist ook psychisch deed het me veel goed om weer onder de mensen te zijn. Zingeving te vinden. Nuttig te zijn. Na drie maanden stopte de ZW, en stond ik weer op eigen benen. Ik voelde me trots, ik had de burnout overwonnen!

Financieel lukte het echter nog niet allemaal. De thuiszorg verdient te weinig om van rond te komen. Dus ging ik naar het UWV om een stukje bijstand aan te vragen. Dat werd een debacle, want ik weiger pertinent om de spaarrekeningen van de kinderen aan te breken voor mijn dagelijks onderhoud. De aanvraag werd stopgezet en ik ging op zoek naar andere mogelijkheden om aan extra inkomsten te komen.

https://plazilla.com/op-zwart-zaad

Nieuwe vrienden

In mijn zoektocht naar werk ben ik nieuwe contacten aangegaan. Er zijn nieuwe vriendschappen ontstaan. Met deze vrouwen heb ik bijzondere gesprekken die mij telkens weer nieuwe inzichten geven en een stukje verder helpen. Ik ben zo blij met deze nieuwe vrienden, een nieuwe invulling in het leven.

De cliënten waar ik geregeld kom geven ook een vorm van vriendschap. Deze mensen zijn zo wijs, hebben zoveel meegemaakt en hebben zulke mooie verhalen. Zij raken mij. Zij geven me hoop, positiviteit, inzichten en geven me een gevoel van dankbaarheid.

Rouwen en loslaten

Ik ben nog niet helemaal los van het verleden, maar het lukt me steeds beter om het een plekje te geven. Een acceptatie van het gebeuren zonder dat daar een frustratie of verdriet aan vastplakt.

Mijn moeder heeft een plekje gekregen in mijn heden. Ik mag haar missen, ik mag verdrietig zijn. De angst om te rouwen is weggenomen. Mijn moeder hoort er weer bij in het nu. Samen met mijn overtuiging dat ze werkelijk om me heen is, kan ik nu zonder angst contact met haar maken. Ik ben niet meer bang voor mijn eigen emotie om het verlies van mijn moeder.

Ik heb vorig jaar een kortstondige omgang gehad met een oudere man. Ik was niet verliefd maar voelde me gevleid door zijn aandacht en aanwezigheid. Het was goed voor dat moment. Het feit dat hij de leeftijd van mijn vader had toen hij overleed, maakte dat ik ook dat rouwproces moest aangaan. Mijn vader is al meer dan twintig jaar dood, maar ik had nooit gerouwd. De omgang met deze oudere man confronteerde me daar ineens mee. Blijkbaar moest ik hier nog iets verwerken. Het dwong me te kijken naar wat er twintig jaar geleden is gebeurd en hoe ik me toen voelde, wat ik toen deed, en waarom. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik me niet zo verdrietig voelde toen hij overleed, dat ik meer bezig was met “de jongens” dan met zijn ziekte en overlijden. De therapie heeft me de mogelijkheid gegeven om daar nu alsnog bij stil te staan, te accepteren en te relativeren. En dat schuld niet nodig is. Dat het goed is zoals het gegaan is.

https://plazilla.com/mijn-vader-vaderdag-2013

De scheiding

De therapie heeft mij ook inzicht gegeven in mijn scheidingsproces. Ik ben al die tijd zo druk geweest met overleven, dat ik geen gelegenheid heb gehad om te rouwen. Een scheiding is ook een verlies. Je gezin valt uit elkaar, de basis van je dagelijks bestaan valt weg. De man die bij mij hoorde was er niet meer, ik was in de steek gelaten. De term “verlaten vrouw” kreeg betekenis, inhoud. Eerst rouwen, daarna pas loslaten. Want ik hield nog steeds vast aan die man, ik was nog altijd veel met hem bezig en hij bracht nog steeds veel emoties omhoog.

Door niet meer zijn personal assistent te zijn en hem zijn eigen verantwoordelijkheden te laten nemen (of niet) gaf ik hem de ruimte, maar vooral ook mezelf. Ik dacht altijd in het belang van de kinderen, cijferde mezelf altijd weg en botste dan met ex omdat hij niet deed wat ik had verwacht. Nu probeer ik slechts alleen mijn aandeel goed te doen, en zijn deel bij hem te laten, de verantwoordelijkheden bij hem te laten. Gevolg: de kinderen worden teleurgesteld. Heel erg pijnlijk, het snijdt dwars door mijn moederziel, maar ik kan niet die papa-rol blijven dragen.

Dit is het proces waar ik nu nog steeds middenin zit, en de kinderen met mij. En mijn ex waarschijnlijk ook, want hij zal ook de verandering van mijn gedrag ervaren. Zo hou ik hem nog steeds op de hoogte wat betreft schoolactiviteiten, maar loop niet meer achter hem aan om hem te helpen onthouden wanneer er wat is. Eenmaal gezegd is het verder zijn verantwoordelijkheid om ermee te doen wat hij wil. Gevolg: hij is niet aanwezig bij belangrijke afspraken en ouderavonden. Eerder was ik heel boos geworden en zou hem zijn afwezigheid verweten hebben. Nu ben ik nog steeds boos en teleurgesteld, maar uit dat niet meer naar hem. Het lulligste is dat de kinderen zijn tekortkomingen nu ook meer en meer ervaren, en dat is enorm verdrietig om te zien. Nu moet ik nog leren om me niet meer boos en teleurgesteld te voelen, maar het direct langs me heen te laten gaan als hij niet reageert zoals ik dat graag zou willen.

https://plazilla.com/passief-vaderschap

de liefde

En dan is er nog het rouwen, verwerken en loslaten in de liefde. Na mijn huwelijk ben ik enorm verliefd geworden op een man die ik al langer kende. Toen ook hij ging scheiden denderde hij ineens onverwachts heel diep mijn hart binnen en is daar nooit meer weggegaan. We hebben een soort friends-with-benefits-relatie gehad die ruim twee jaar duurde, maar uiteindelijk mislukte.

Ik heb er tijden over gedaan om wat los te komen van hem en mijn gevoelens voor hem. De relatie met de oudere man hielp daarbij. Maar diezelfde relatie deed mij ook beseffen dat ik nog steeds van déze man hou.

Er is nu een zekere rust in mij gekeerd. Ik hou van deze gescheiden man, ontzettend veel. Maar ik verwacht niets meer terug. Feitelijk heb ik hem al twee jaar niet meer gezien en hebben we slechts heel summier en oppervlakkig contact via de chat. Maar het lijntje is er nog. Het diepe verlangen ook. Toch is er nu een soort acceptatie dat het is zoals het is: Ik hou van hem, punt. Dat gevoel mag er zijn, hoeft niet bestreden, ontkent of juist bevestigd te worden. Het is een feit, een gegeven. Niks meer, niks minder.

Door deze acceptatie van mijn liefde kan ik verder. Ik ben niet meer op zoek, ik heb het al gevonden. Ik voel rust van binnenuit. Ik hoef me slechts te richten op mezelf en mijn kinderen. Het voelt mooi en ik voel me evenwichtig en sterk door deze acceptatie.

Dat het een wankel evenwicht is merkte ik toen we eventjes weer contact hadden. Deze man gooit mijn hele innerlijk overhoop, de vlinders schrikken wakker en het hart klopt in de keel. Dat doet liefde, ik weet het. Het breekt het evenwicht en verstoort de rust. Dat doet liefde. Waar ik een diep verlangen naar deze man heb, weet ik tegelijk dat ik nog niet toe ben aan deze verstoring in mijn emoties. Ik ben nog niet sterk genoeg.

Misschien word ik wel nooit meer zo sterk om te kunnen dealen met de liefde. Want wil ik deze verstoring ooit nog aangaan? Durf ik mijn rust en evenwicht uit balans te brengen door mijn hart en leven opnieuw te openen voor de liefde? Ik denk het niet. Zie: ik ben nog niet geheeld, nog niet los.

Hoe gaat het nu met mij?

Duizend keer beter dan een jaar geleden, denk ik trots! Ik ben de depressie en de burnout voorbij. Ik ben weer aan het werk, ervaar zingeving en zie een toekomst. Ik ben gelukkig en tevreden met mezelf en met mijn leven.

Ik ben redelijk in balans maar zie dat het evenwicht nog niet stevig is. Ik ben er nog niet, maar ik ben zeer zeker op de goede weg. Ik ben tevreden en dat is voorlopig genoeg.

© SanneSchrijft 2013