10 juni 2011, Ik kom wat ziekjes van school thuis en voel mij eigenlijk al dagen niet zo lekker.. 'Luchtweginfectie' zeggen ze en de anti-biotica werkt ook niet echt heel goed..

Maar dat mag uiteraard de pret van het weekend niet drukken, vanavond is poker-avond met de buren en een paar borrels zullen het zere keeltje vast wel goed doen, denk ik nog lekker naïef..

De rest is geschiedenis..

https://plazilla.com/mijn-ziekenhuis-avontuur

https://plazilla.com/mijn-ziekenhuis-avontuur2

**Wish I could turn back time..Wish I could find a way**

Ach, als het dan niet was gebeurd, was het vast een andere avond geweest.. 

In mei 2011 ging ik met Mamalief naar de Toppers en toen had ik een 'cyste in mijn knie' aldus mijn huisarts.. Twee maanden later had ik een zenuwontsteking aan beide benen en linkerhand, het is voor mij wel duidelijk dat die cyste een voorbode was.. 

Die avond bij de Toppers hebben mijn moeder en ik ons gewoon gigantisch misdragen en de nodige wijntjes gedronken, uiteindelijk voelde ik die hele cyste niet meer en heb een wereldse avond gehad! Niet wetende dat ik later een tijdje op die avond zou moeten teren, want het eerst volgende avondje uit zou een jaar later pas plaats vinden en met veel meer pijn in mijn donder dan die cyste..

En nu 2 jaar later sta ik 26 mei 2013 weer uit mijn plaat te gaan bij de Toppers, niets houdt mij tegen.. 

Ik zal een leuke avond hebben, daar ben ik van overtuigd, helaas is Mamalief er niet bij, maar dat zal de pret niet drukken.. 

Ik heb er nog nooit zo naar uitgekeken, het is een soort afsluiting van een vreselijke periode, een periode waarin ik mijzelf echt meerdere malen goed ben tegen gekomen, een periode waarin ik mijn dierbaren echt heb leren kennen, een periode waarin hoop-liefde-verdriet-haat-teleurstelling-en-blijdschap gearmd gingen, een periode waarin ik er achter ben gekomen dat mijn vriend de-liefde-van-mijn-leven-is en een periode die nu wel lang genoeg heeft geduurd..

Uiteraard kan ik de 'ziekte' niet zomaar aan de kant schuiven en dagelijks ermee bezig zijn heb ik al lang geleden naast mij neergelegd, maar dit is een overwinning voor mij.. Zeker, omdat alle artsen zeiden dat ik waarschijnlijk niet meer zou kunnen lopen 'mononeurpathie is vrijwel onomkeerbaar' en als ik al zou lopen dat op speciaal voor mij gemaakte orthopedische schoenen zou zijn.. Nou lieve artsen, Ik zal mijn allermooiste laarzen Met hak aantrekken en zal de benen onder mijn lijf vandaan dansen, dat ik daar de volgende dag een goede prijs voor betaal zal mij een hele grote rot zorg wezen....