Mag ik drie geraniums, een stoel en oplettende ogen

Dit wordt een artikel waar u niet vrolijk van zult worden, omdat de schrijfster momenteel baalt als een stekker.

Zoals u misschien weet, ben ik ‘’verplicht’’ ZZPer geworden, om zodoende mijn werk in de terminale/palliatieve thuiszorg te kunnen blijven doen.

Het is dat 6 a 8 euro per uur verhaal, weet u nog wel?

Iedereen verklaarde mij voor gek om voor deze beloning bij bemiddelingsbureaus te werken en ik ben het zelf op een gegeven moment ook wel in gaan zien. Dus ik heb de knop omgedraaid in mijn hoofd en ik vond een nieuwe optie.

Werken voor een zorgkantoor. Maar er moest nogal wat gebeuren voordat ik mij in kon schrijven. Onder andere een Mijn Keurmerk aanvragen. Een enorm grote klus is dit geweest om dit voor elkaar te krijgen. Telefoontjes, van tuut, tuut, tuut, het moet nu echt in orde gemaakt worden anders kan ik mij niet meer inschrijven bij het zorgkantoor.

Ik heb gemotiveerd, ongeveer gesmeekt en zelfs mijn lieve stem ietwat verdraait om op een echte zakenvrouw te lijken. En warempel, het lukte!

En nu maar wachten tot 15 februari, dan zouden de mensen opgeroepen worden die zich aangemeld hadden, dus ik kon weer even vrij ademhalen.

Even mediteren, even rust en mijn plan van hoe ik het allemaal aan zou pakken kreeg steeds meer gestalte. Ik besloot dossiers te kopen die ik bij de cliënten kan gebruiken. Op naar de zelfstandigheid. Op naar de vrijheid.

Werken, zoals het mij goeddunkt. Geen controles of opmerkingen. Dan ben je pas een echte ZZPer.

Vanmiddag echter viel de bom

Kent u dit? Compleet onverwachts opent u uw mail en ziet een mail van waar u eigenlijk zachtjes op zit te wachten, terwijl het eigenlijk nog niet de tijd is om het te krijgen.

Ja, antwoord. Wat snel dacht ik niets vermoedend. Een vriendelijk mailtje en het verzoek om naar de bijlage te gaan. Nog steeds ging er geen belletje rinkelen en ik opende blij de bijlage.

HELAAS, moeten wij u mededelen dat er geen ZZPers via ons zorgkantoor ingezet gaan worden, omdat er te weinig aanmeldingen zijn. Wij danken u voor uw vertrouwen, bla, bla, bla en op dat moment zag ik drie geraniums voorbij vliegen.

Een paar woorden die ik liever niet op papier zet vlogen uit mijn strot, maar ze bleven daar hangen.

Mijn vuist richting het toetsenbord bleef onderweg hangen en zodoende zitten alle letters van het toetsenbord nog op hun plek.

In mijn hoofd is het een chaos

Wederom een tegenslag, alles voor niets geweest. Het idee dat ik al vanaf 1 november met dat ZZP gedoe bezig ben en nu weer op het nulpunt aangeland bent stemt mij treurig. Ik kom op deze manier gewoon niet aan het werk toe wat ik zo graag doe.

Ik heb mij drie opties gegeven.

a.Stoppen met dat ZZP verhaal, dus geen 24 uurs diensten meer enz. Al het geld wat ik tot nu toe uitgegeven heb als investering is naar de maan. Nou ja, ik heb er in ieder geval veel van geleerd en van sommige dingen genoten. Ik heb laten zien dat er naast mijn gevoelige kant, die echt overheerst, ook een zakenvrouw schuilt en dat had ik nooit verwacht.

b.Terug naar loondienst, geeft vastigheid, maar toch niet de voldoening die ik zo graag wil voelen. Een voorbeeld: Afgelopen weekend twee nachten gedraaid bij een mevrouw waar het heel slecht mee ging. Je vindt het dan jammer om naar huis te moeten en vraagt aan de planner daar dit weekend weer te mogen werken. Het blijkt dat hij genoeg personeel heeft, dus voor mijn gevoel heb ik half werk geleverd. MIJN GEVOEL!  Het geeft gewoon geen voldoening en je mist de vrijheid, die je als zelfstandige hebt.

c. De geraniums. Ik haat ze, ik vind ze niet mooi, ik vind ze stinken. Maar is dit mijn lot? De stoel staat al klaar in de keuken, want daar zie ik mensen voorbij lopen enz.

Nou ja, één ding is zeker. Ondernemersschap loopt niet over rozen en je wordt er niet rijk van.

Snik!