We lopen op onze tenen, maar we doen het graag. Vrouwen en schoenen, snap jij het?

Au, au, au! Elke stap doet pijn.
Daar loop ik dan voor de vierde opeenvolgende dag met opeengeklemde  kaken. Dat is om het niet uit te gillen van de pijn. Wat moeten de mensen wel niet denken! Een volwassen vrouw, nou ja, in elk geval op het eerste gezicht volwassen, die over straat loopt te gillen. Wat kinderachtig! Zoiets doe je toch niet! Nee, hoor, daar zijn wij veel te geciviliseerd voor. Wij vrouwen lijden heel veel pijn. Dat is nou eenmaal zo. En zie je het aan ons? Nee dus. Stiff upper lip. Wij verbijten de pijn en hobbelen gewoon door op onze torenhoge hakken. Op zo’n moment lopen wij voornamelijk heel elegant te zijn.  En je ziet het niet, hè.  Ja , die elegantie natuurlijk wel, maar de pijn…pokerface op neutraal, geen vuiltje aan de lucht. Ben ik elegant? Oh, ja? Vind je dat? Oooooh, voor mij is dat heel normaal, hoor.

 

Op spelden lopen

Elke stap, ja werkelijk ELKE stap doet pijn. Opeens moet ik denken aan de kleine zeemeermin, die haar leven onder de zeespiegel opgaf voor haar grote liefde. Haar prachtige staart heeft ze verruild voor een paar voeten. Voeten, die verschrikkelijk pijn deden. Elke stap als een dolksteek door haar voeten, maar de kleine zeemeermin negeerde de pijn. Dat had ze allemaal over voor haar grote liefde. Slik!
Achteraf gezien begrijp ik haar grote liefde. De prins? Nee, natuurlijk niet. Fuck de prins! Haar grote liefde was een paar schoenen. Schoenen zo mooi en elegant; die moest ze gewoon hebben. En daarom is ze naar de zeeheks gegaan om haar staart in te wisselen voor een paar voeten. Hiervoor moest ze haar lieflijke stem inleveren. Logisch, denk ik nu, want dan kon ze het ook niet uitschreeuwen van de pijn bij het dragen van die schoenen. Voor de luttele prijs van haar stemgeluid kon de kleine zeemeermin spoedig die schoenen aan haar voetjes schuiven. Kijk, daar heeft Johanna Christian Andersen toch goed over nagedacht. Ik ben daadwerkelijk iets op het spoor. Daar raak ik steeds meer van overtuigd: dit is het ware verhaal.

De liefde voor schoenen

Ja, ik geef het toe. Het was een miskoop, maar wat een beeldige schoenen. En wat zie je opeens veel van de wereld als je bijna twee meter lang bent. Oei, ik zwik. Mijn enkel klapt dubbel. Nooit geweten dat de spieren in mijn bovenbenen zo’n pijn kunnen doen. Dit is echt de laatste dag. Morgen gympies. Bijna thuis nu. Denk elegant! Ik kan niet voorkomen dat ik het laatste stukje loop te strompelen. Thuis laat ik me met een plof en een diepe zucht op de bank zakken, schop de schoenen door de kamer waar ze maar heen willen vliegen en neem de schade op. Er zit een enorme, rauwe blaar op mijn voet en mijn enkels zijn allebei gezwollen en rood. Voorlopig kom ik niet van de bank af.

 

De pijn verzachten

 

Nou vooruit, alleen om het voetenleed te verzachten in een teiltje met water dan. Als ik mijn getergde voeten even later onder het geurige schuim zie verdwijnen, valt alle spanning van me af. Mijn voeten voel ik niet meer. Ze lijken volledig te zijn opgelost in het schuim, net als de kleine zeemeermin.

 

 

Meer Nonnie?
http://www.nonniegelezen.nl

 

 

Meer reacties weergeven