Public

Leven met een Add er

Gymbo > Artikelen van Gymbo

Men hoort veel over ADD/ADHD, vaak vergeet men de frustratie, pijn en verdriet van de partner, zijn inspanningen ziet men niet.

Het Begin

4 jaar geleden leerde ik ze kennen
Ze viel op, onmiddellijk, door haar houding, haar aanwezig zijn. Ze was zo ......speciaal.
Hoewel een stuk jonger dan ik, wist ik toch onmiddellijk van.
Ja, dat is ze, dat is de vrouw waar ik heel men leven op gewacht had, men droomprinses.
Ik was getrouwd, zij woonde samen. Ik 2 kinderen, zij ook en we woonden redelijk ver uit elkaar.
Een bijna onmogelijke situatie dus maar toch was er onmiddellijk een klik tussen ons.
We deelden dezelfde interesses en hoe meer we met elkaar optrokken hoe beter het ging tussen ons als vrienden, op korte tijd werden we echte maatjes, konden over alles praten.
Toen ze bij haar partner vertrok en mijn huwelijk ook zo goed als voorbij was begonnen we onze vriendschap nog meer te groeien tot echte relatie.

En dan ......

Als snel bleek dat ze niet was zoals de meeste vrouwen. Inmiddels woonde ze alleen maar telkens ik er was, bergen afwas, geen orde, hopeloze papierwinkel.
Emotioneel van piek naar diep dal. Uitstellen van alles, alle afspraken waar ik niet aan dacht werden vergeten.Heel gevoelig en emotioneel. Denken, denken, denken maar niets doen.
Verder enkel uitvluchten en excuses zoeken voor alles wat mis ging in haar leven.
Toch was niet alles negatief, er waren hoge pieken, heel toffe momenten, ze had heel brede culturele interesses en deed me dingen zien en meemaken waar ik nooit van gehoord had.
Het zou wel beteren als we samenwoonden volgens haar.
Zover kwam het niet, de moeilijkheden van voorbereiding van scheiding, de stress van het rekening houden met (bijna) ex-vrouw en extra kinderen, de verbouwing waar ik mee bezig was zorgden voor spanningen en ze vluchtte weg. Geen zin meer in een relatie wou nooit meer iets met een getrouwde man.

8 maand later

Toch kon ik haar nooit echt uit men hoofd zetten en ongeveer 8 maand later zocht ik terug contact met haar.
We spraken af en onmiddellijk was er opnieuw de klik die ons altijd heeft gebonden
Die avond waren we opnieuw zo close, zo dicht bij elkaar.
Maatjes die elkaar alles vertelden, 2 handen op 1 buik. Vrienden voor het leven door dik en dun
Ze was door een zware depressie gegaan in die periode, niets ging.
Ze had gehoopt op iemand in haar leven maar haar sociale leven was totaal weg, wel plannen gemaakt maar nooit uitgevoerd.
Dat was haar leven in die maanden, zwaar en donker en financieel in een diepe put.
We spraken terug meer af en zowel zij als ik bloeide helemaal terug open.
Inmiddels waren we december 2009 toen ik bij haar introk in haar kleine appartementje in afwachting dat men ex-vrouw een eigen appartement zou hebben. Daarna zouden we definitief verhuizen naar mijn huis dat veel groter was, waar 4 kinderen konden slapen en een tuin was.
Intussen begonnen we ook plannen te maken om verloren tijd in te halen. Begonnen terug veel nieuwe dingen te doen, weg te gaan, de culturele toer op.
Intussen stak ik meer dan ooit men handen uit de mouwen. Hoewel ze werkloos was had ze nooit tijd over, kreeg niets in orde, enige wat ze kon opbrengen was koken tegen de tijd dat ik thuiskwam van mijn werk.
Na het eten motiveerde ik haar om samen af te wassen, om samen de boterhammen voor de kinderen te maken voor de volgende dag, zodat ze zonder stress aan de dag kon beginnen.

Nieuwe start

Half februari verhuisden we richting mijn huis.
Nu zou het volgens haar wel goed gaan, een nieuwe start want we begonnen in een mooi opgeruimd huis. Geen wanorde, geen chaos.
Ze was enorm gemotiveerd om er een succes van te maken, begon onmiddellijk met onderhouden, poetsen..Winkelen, afwas en koken was geen probleem meer. Nog geen 2 weken later viel haar motivatie om iets in huis te doen volledig weg, ze had een nieuw doel in haar leven gevonden. Studeren, eindelijk wou ze een diploma halen. Begon volop te leren thuis om zich voor te bereiden op september, zocht op websites wat of waar ze terecht kon, De ene dag was het ergotherapie, 2 dagen later lerares, dan verpleegkunde, bibliothecaris of iets met kunst.
Door samen er veel over te praten ging ze voor lerares dan begon de keuze in de vakken.
LO, PO, kunst, Nederlands, geschiedenis, aardrijkskunde. Allles werd besproken en stilaan begon ze een keuze te maken. We waren ook bezig haar lichamelijk probleem aan te pakken en maakte afspraak met een van de betere dokters.
Intussen was gans het huishouden bij mij beland. Samen met haar papierwerk van afgelopen 4 jaar waar niets van in orde was. Samen met de bergen was en strijk die was blijven liggen bij haar thuis, samen met een appartement dat we moesten opruimen zodat we er definitief komaf mee konden maken.
Als ik thuis kwam van het werk zat ze te leren of op de PC te zoeken en ik begon met koken, kuisen en opruimen, wassen en afwassen. Zelfs de meest vanzelfsprekende dingen in een gewoon gezin normaal gebeuren zoals een plakkende tafel afruimen van na het ontbijt, even bordje afwassen, vuile was opruimen moest ik er elke avond bijnemen want alles bleef staan of liggen.
Begin april 2010 sprak ze over een huwelijk, waneer zouden we trouwen, ze was supergelukkig, voelde zich enorm gesteund en wou meer. Wou voor eeuwig bij me blijven, na de studie nog een kindje erbij misschien ?
Intussen groeide bij mij wel de frustratie, stond er helemaal alleen voor, kreeg nergens hulp, geen steun, voelde geen moment van dankbaar zijn. Ik was meer een slaafje dan een partner, had ook een rotperiode op men werk met veel stress en bracht dit ook mee naar huis.
We waren ons op dat moment nog niet bewust over ADD, voor ons waren we 2 gewone mensen in een speciale relatie of waren we 2 speciale mensen in een gewone relatie.

Het einde ?

Op een dag half april ontpofte de bom en liet ik duidelijk verstaan dat deze situatie echt niet kon.
Dat ik alles van haar aanvaarde, dat ik haar wou helpen en steunen in alles wat ze deed dat ik haar enorm graag zag maar dat er niets van haar kant terugkwam, geen hulp, geen steun, niets.
De dag daarna terwijl ik naar men werk was, was ze weg, vertrokken zonder een woord te zeggen terug naar haar appartement. Elke dag Sms’jes, mails naar haar, naar haar huis gaan, niets hielp, kreeg geen respons, geen uitleg, deed niet open of loog dat ze niet thuis was.
Intussen veranderde ik in een wrak, niet eten, niet slapen enkel huilen om wat ik haar had aangedaan, waarom had ik haar dingen verweten terwijl ze zo hard bezig was met studeren ?
Geen woord, mail of SMS terug. Ik bad tot God, komaan geef me een teken, zeg me iets, waarom, geef me iets waar ik mee verder kan.
Na 2 weken niets van zich te laten horen kwam de mail dat het voorbij was dat ik niet de persoon was waar ze mee wou samenleven, dat ik te negatief en dus helemaal anders was dan ze zich had voorgesteld. Nooit wou ze me nog zien, wou niets meer met me te maken hebben en ik, ik zag haar graag, nog altijd wou ik vechten voor haar. Vele spullen van haar stonden nog bij me, haar boeken, kleren van de kinderen, speelgoed. Stilaan begon ik met tranen in de ogen alles in te pakken.
Begin mei moest ze naar de dokter. Op de dag van de afspraak vroeg ik haar om als ze toch in men buurt was om even langs te komen en haar spullen op te laden, me men sleutels terug te geven.
Antwoordje terug: Ik ga niet, ben te moe, zal het later wel eens doen
Na stuk of 10 Sms’jes kon ik haar eindelijk toch overhalen dat ik haar wel zou komen halen, dat ze niet moest rijden en dat ik niet over onze relatie zou praten, dat haar gezondheid belangrijker was dan onze problemen.

De puzzel past in elkaar

We waren ruim op tijd en begonnen toch stilaan te praten oven alles, afgelopen jaren, de problemen, de misverstanden. Hoe het toch kwam dat we elkaar niet konden missen maar het als koppel zo ongelooflijk mis kon gaan.
Toen vertelde ze voor het eerst over haar wanorde in haar hoofd, hoe ze zich zo onmogelijk kon concentreren op iets, de pesterijen in haar jeugdperiode dat wist ik al, dat alles zo frustrerend was, dat ze een boek had gelezen over ADHD floepte ze er ineens mee uit zonder dat ze dat eigenlijk wou zeggen
Toen ik die avond thuiskwam bleef het woord ADHD door men hoofd spelen, het was alsof God me de sleutel had gegeven, het codewoord. Ik kon het niet loslaten en ik begon tot diep in de nacht er alles over op te zoeken. Zo kwam ik bij ADD en begon de puzzel stilaan in elkaar te passen. Zocht op hoe moeilijk het was als ADDer, maar ook hoe je er als partner mee kan omgaan, de typische symptomen maar ook de mogelijkheden. De negatieve maar ook de positieve kanten.
De dag daarna mailde ik alles aan haar door, de dingen die ik gelezen had, alles wat ik gevonden had, Alles waar ze jarenlang tegen gevochten had, de vooroordelen. De commentaren die anderen op haar hadden
Samen deden we een 110 vragen test over typische ADD kenmerken en voor ons is het duidelijk. Als je zo hoog scoort denk ik dat het duidelijk een geval van ADD is.
Het is enkel nog wachten op bevestiging van een psycholoog. Dat is onze volgende stap, het samen aanpakken.
Nee, we zijn geen koppel meer maar wel beste maatjes, net zoals vroeger.
Zoals met alles zal ik haar opnieuw helpen en steunen door dik en dun.
Ik heb me aangepast aan de nieuwe situatie en bekijk alles veel positiever.
Maak en onthoud mee haar afspraken en stuur haar op het juiste moment naar de juiste plek, neem haar mee naar leuke en ontspannende evenementen, probeer haar zo stressvrij als mogelijk te maken en probeer de drukte weg te nemen uit haar complexe leven.
Ze komt naar mij thuis en slaapt bij me, ik ga naar haar en slaap bij haar. Eet met haar, leef met haar en geef haar tegelijk de vrijheid die ze nodig heeft.
Praat veel met haar en benadruk het positieve, hoe uniek ze wel is, geef haar complimenten en zeg haar hoe mooi ze wel is, benadruk de dingen die ze goed doet, elk moment van twijfel sta ik klaar om haar tot rust te brengen. Dag en nacht waak ik over haar, dag en nacht bescherm ik haar, want ook in haar dromen is veel onrust
Ik geniet volop van de toffe momenten en de minder toffe neem ik er met de glimlach bij.
Geloof me vrij ADDers geven je vleugels, brengen kleur in je leven en je zal je nooit vervelen dankzij hun onuitputtelijke bron van inspiratie en hun visie op het leven.
Ooit hoop ik mijn prinsesje terug als partner in mijn leven te hebben want ik hou van haar en zie haar enorm graag, dag in dag uit.
Want het leven met een ADDer is speciaal en de vele positieve eigenschappen doen je snel de minder positieve vergeten.

Definitief ten einde

Deze tekst heb ik geschreven om andere mensen in dezelfde situatie te helpen begrijpen.
 Leven met een ADD er is niet makkelijk, wij hebben het alvast niet gered. Af en toe stuurt ze nog een SMS, maar ik heb deze periode definitief afgesloten. Ik wens iedereen in dezelfde situatie alvast veel sterkte en moed.

 

 

Ook mijn dochter heeft ADD. Haar verhaal kan je hier lezen

https://plazilla.com/page/4295029065/leven-met-een-add-er-deel-2

 

25/09/2013 10:29

Reacties (11) 

Voordat je kunt reageren moet je aangemeld zijn. Login of maak een gratis account aan.
27/07/2015 18:28
Wauw.. Wat ontzettend mooi geschreven wat een gevoel plaats je hierin wat moet dit moeilijk zijn geweest maar dat je door bent gegaan, respect dat verdienen ze!
2
04/06/2014 14:18
Hoi, ik (vrouw van 49) heb gehuild toen ik dit las (en speciaal een account aangemaakt om dit te schrijven).

Ik ben precies zoals de vrouw over wie je schrijft. Heb sinds een paar jaar de diagnose ADD en er viel veel op zijn plek. Desondanks ben ik nog steeds vaak gefrustreerd waarom niet lukt wat anderen schijnbaar moeiteloos lukt. Maar na een leven vol keihard zelfverwijt is acceptatie beter.

Ben zelf ook gescheiden en heb me voorgenomen om nooit meer te gaan samenwonen, dat wil ik de ander niet aandoen. LATten prima. Voorlopig zit ik nog in het stadium dat ik geen partner meer wil, maar ook dat schijnt over te gaan...
23/01/2014 23:42
Mooi geschreven en herkenbaar van beide kanten.
14/11/2013 11:43
Mooie geschreven en inderdaad die chaos in iemands hoofd te blijven helpen ordenen is ware liefde in mijn beleving.Respect.
26/09/2013 08:57
Ben zelf ook 'n beetje ADD-er denk ik,nu ik je artikel lees...
26/09/2013 09:05
Kinderen hebben het meestal van geen vreemde. Het is pas als het bij een van je kinderen geconstateerd wordt dat je gaat beseffen dat jij waarschijnlijk aan de basis lag. In mijn geval met de dochter zie ik dingen terug komen uit mijn jeugd. Alleen had het toen nog geen naam. Nu zou men ook bij mij meer dan waarschijnlijk ADD of ADHD constateren. Bij je dochter is ADD geconstateerd dus ja de kans is heel groot dat een van de ouders (jij dus in dit geval) hetzelfde hersenbeeld heeft. Het maakt je een speciaal en bijzonder iemand !
tegen Gymbo
26/09/2013 09:07
Ik kan ook niet alles tegelijk.Ik begeleid mijn oudste met ADD,is nu summier want ze doet het erg goed,mijn jongste met PDD-NOS,ik doe het huishouden,boodschappen,ik kook ,was en strijk en zorg voor de katten.Als ik een gesprek op school heb ga ik daarna geen afspraken meer maken.1 Per dag is voor mij genoeg om in mijn drukke hoofd te passen.Hmmm ik ga mij ook maar eens laten testen...
1
26/09/2013 09:12
Je verricht mirakels, respect. Het is niet makkelijk als je er helemaal alleen voorstaat. Eens ze een vaste routine hebben lukt het meestal wel na een tijdje om de chaos uit je hoofd te houden. Maar helemaal verdwijnen zal het nooit, je leert leven op een speciale manier. Past je aan om te kunnen functioneren.
03/07/2012 08:51
zwaar
03/07/2012 08:41
Mooi verteld, jou verhaal. Om het beter leesbaar te maken kun je er allinea's in maken.