Het is alweer jaren geleden dat ik met een paar vrienden met een oude landrover door Marokko ben getrokken.  Over de zandheuvels van de Marokkaanse Sahara en over de bergtoppen van het immense Atlas gebergte. Het was een reis om nooit te vergeten.

Zie ook: https://plazilla.com/gestrand-in-hotel-le-grande

Marokkaanse steden bezochten we ook. Het bezoek aan Tetouan staat mij nog het meeste bij.  Tetouan wordt ook wel  de witte stad genoemd. Veel huisjes zijn namelijk wit.  Een wandeling door deze prachtige stad is zeer de moeite waard.

Van al dat wandelen wordt je op een gegeven moment wel een beetje moe. De verleiding van het schitterende terras dat we tegen kwamen konden we dan ook niet weerstaan. Zodra we daar zaten kwamen de eerste straatventers al op ons af. Als ondertussen zeer ervaren Marokko reizigers wisten we dat dit ons lot zou zijn als we ergens gingen zitten. De straatventers waren overal. Net als vliegen op de stroop, zo komen de straatventers uit het niets op toeristen af. De kunst is dan om deze straatventers te negeren. Dat is de enige manier om van ze af te komen en rustig van het bier te genieten. Ja, u leest het goed. Ik heb het over bier. Dit wordt gewoon verkocht in Marokko. Het is maar dat u het weet.

Wij zaten dus druk te negeren toen er een kleedjes verkoper aan ons tafeltje verscheen. Een van de vrienden vond de kleedjes er toch wel leuk uitzien en besloot te stoppen met negeren.

Nu is het zo dat niets in Marokko een vaste prijs heeft. Er moet altijd onderhandeld worden over de prijs. Met de kleedjes verkoper was het niet anders. Er moest onderhandeld worden over de prijs van een schitterend kleed. De onderhandelingen werden luid gevoerd. Iedereen kon meegenieten, en na verloop van tijd werden de partijen het eens. De koop werd gesloten. Eind goed al goed zou je denken. Maar nee, nu begon het pas.

De kleedjes koopman was net vertrokken toen een andere kleedjes verkoper zich aan ons tafeltje melde. Hij vroeg ons wat er voor ons kleedje was betaald. Toen we de prijs noemde begon hij te lachen. Jullie hebben te veel betaald riep hij luid. En dit kleed is van zeer slechte kwaliteit riep hij nog luider. Mijn kleden zijn beter en goedkoper ging hij nu zeer luid verder.

De kleedjes verkoper waar wij het kleed hadden gekocht hoorde zijn collega verkoper. Uiteraard was hij het er niet mee eens. Vlak voor ons tafeltje ontstond er een ruzie tussen de beide kleedjes verkopers. De heren gingen steeds luider met elkaar in discussie. Omstanders gingen zich er ook mee bemoeien. Iedereen had een duidelijke mening en voor we het wisten werd de eerste klap uitgedeeld. Deze klap was het start signaal voor een massale vechtpartij. Wij zaten opeens een stuk minder relaxed op het terras.

Het terras was gelegen op een kruispunt. Midden op dit kruispunt stond een politieagent het verkeer te regelen. De agent was duidelijk afgeleid door het rumoer van de ruzie tussen de kleedjes verkopers. Met een schuin oog kijk hij naar de beide kemphanen.  Toen de vechtpartij losbarstte kon de politieagent zich niet meer inhouden. Hij blies snoeihard op zijn fluitje en verliet het kruispunt. Al fluitend mengde hij zich in het gevecht in een vergeefse poging de vechtersbazen uit elkaar te halen.

Snel dronken wij ons glas leeg, en vroegen om de rekening.

Doordat de agent zijn post midden op de kruising had verlaten ging het verkeer zijn eigen gang. In Marokko betekent dat chaos en toeterende auto`s. Binnen een zeer korte tijd was het verkeer totaal vastgelopen. Rijden was onmogelijk geworden.  Dwars door de toeterende auto`s stonden mensen te vechten. Een eenzame politieagent blies zijn longen uit zijn lijf op het fluitje. Niemand leek hem te horen.

Heel stilletjes slopen wij van het terras weg. Het bleef nog lang onrustig in Tetouan.

  

 

Meer reacties weergeven