Depressie
Als het koude me omsluit
en duister slechts mijn gedachten vult
hangt mijn leven aan een zijdendraaitje
mijn voeten dragen me naar plekken waar ik niet moet zijn
ondanks pijn in mijn voet stap ik door
ik heb een vaag doel voor ogen
Als het koude me omsluit
en duister slechts mijn gedachten vult
tranen zijn verleden tijd
woede is vaag aanwezig
mijn voeten gaan door
mijn pijn zal spoedig over zijn
Als het koude me omsluit
en duister slechts mijn gedachten vult
vaag neem ik afscheid van alles wat me lief is
mijn pijn bij iedere stap voelbaar
vermoeidheid overvalt mij
klaar met alles
Als het koude me omsluit
en duister slechts mijn gedachten vult
jij laat mij niet los
schrijfberichten met je mobiel
ik lees ze maar de tekst dringt nauwelijks tot me door
maar ergens brand mijn vlammetje nog
Een vonkje van liefde
Ik ben zo moe
Te moe voor de sprong
Jij belt
Ik zie je wanhoop
Je tranen
Ik ga liggen
jij komt me halen
het komt goed
slapen nu
rust
duister om sluit me
Jouw stem
armen die me omhoog hijsen
even later lig ik in een warm bed
jij kijkt me aan
borstelt mijn haar
je liefde zo voelbaar
je houd van me
ondanks alles
het duister verdwijnt
ik val in slaap
ik ben veilig
Kijk ook bij mijn boekjes en mijn site.
Shasja
Reacties (2)
Je hebt met een diep gevoel bovenstaand gedicht verwoord.
Ook ik werd gered van die duistere en koude kilte die me dreigde te omsluiten, zodat er geen weg meer terug was.
Het lijkt mijn leven wel, al zal de oorzaak verschillend kunnen zijn.
Binnen niet al te lange tijd is mijn boek te koop, dat aanleiding was tot bovenstaande gevoelens en gevolgen. Ik schrijf niet onder mijn eigen naam, omdat het niet veilig is. Dat heb je met klokkenluiders.
Ik wens je ondanks alles toch een beter jaar in 2018.
Met vriendelijke groet, Ria