Jij liet me vallen als een baksteen
zo vaak, zonder goede reden
verwijten vlogen om me heen
en schoppen tegen het zere been
het maakte mij ontevreden
en het tij draaide richting onverschilligheid
ik kon niet langer veinzen
alsof het me niks deed en ik verviel
in apathie ten opzichte van jou
mijn gevoel is dood en de gewaande
verbondenheid viel uiteen
de aandacht kwam teveel van mijn kant
en het bleek allemaal los zand.
Reacties (10)