Jij liet me vallen als een baksteen

zo vaak, zonder goede reden

verwijten vlogen om me heen

en schoppen tegen het zere been

het maakte mij ontevreden

en het tij draaide richting onverschilligheid

ik kon niet langer veinzen

alsof het me niks deed en ik verviel

in apathie ten opzichte van jou

mijn gevoel is dood en de gewaande

 verbondenheid viel uiteen

de aandacht kwam teveel van mijn kant

en het bleek allemaal los zand.