Ieder jaar krijg je er weer een bult van; kerstkaarten. Zelf verstuur je er ook zo'n honderd. Maar wat heeft het voor nut om je neefje in Australië een kaartje met je naam erop te versturen?

We gaan niet meer naar de kerk, weten amper wat er überhaupt met kerstmis wordt gevierd en vreten ons een paar dagen aan een stuk een ongeluk. Om dat alles te bekronen sturen we, voorafgaand aan kerst, iedereen die we kennen een kerstkaart. Zelfs de overbuurman van de tijd toen je nog bij je ouders inwoonde en al drie jaar dood blijkt te zijn. Hij staat immers nog je "kerstkaart-bestand", en wie daar in staat komt daar nimmer meer uit. Hoogstens komen deze personen in aanmerking voor een adreswijziging. Ondanks het feit dat het digitale tijdperk al lang en breed is ingetreden, kunnen veel personen het niet na laten om jaarlijks een vermogen aan kerstkaarten te versturen. Wie wordt daar nu eigenlijk beter van? Inderdaad ja, de bezorg- en koeriersdiensten. De postbode zelf krijgt er louter grijze haren van.

'Jan en Yvonne'

Op zich is de gedachte achter de kerstkaart een goede. Eens per jaar wens je iemand al het beste toe. Je staat eventjes stil om mooie woorden op te schrijven voor de ander. Je denkt even aan de ander en hoe het hem gaat. De kerstkaart is eigenlijk een kans. Maar in plaats van mooie woorden te noteren op het kaartje, schrijven we er enkel 'Jan en Yvonne' op. Of 'Daan en Patricia'.

We verlagen ons zelf tot massaproductie. We kopen honderd van bovenstaande betekenisloze kaarten, om daar vervolgens onze namen op te schrijven. Alles behalve werkelijk fraaie gedachte en poëtische volzinnen. Nee, enkel een paar letters zodat de ontvanger weet dat de kaart van jou afkomt. Eenmaal aangekomen wordt bij de andere negentig kaarten opgehangen. Allemaal net zo karig van (mooie) woorden.

6 december

Wanneer Sinterklaas ons land weer uit is, mag het weer officieel! Vanaf 6 december mag de kerstkaart weer verstuurd worden. Vele mensen grijpen de mogelijkheid aan om, wanneer de kinderen weer liggen te slapen, de kerstkaaren te schrijven. Het kan immers maar gebeurd zijn! Dan kun je de kaarten mooi meenemen als je de volgende ochtend naar het werk fietst. Zo, dat varkentje is gewassen!

Je moet echter wel een beetje opletten. Je moet je lijstjes goed nalopen. Dat wil zeggen, als je van Donnie en Rita geen kaartje hebt gekregen, moet dat volgend jaar vergolden worden. Alleen diegenen die jou een kaartje sturen, hebben recht op jouw naam op het kaartje. Er bestaat geen grotere belediging als iemand met kerstmis geen kaartje te sturen!

Vakantiekaartjes

Een soort gelijke traditie, hoewel er wel degelijk verschillen bestaan, zijn de vakantiekaartjes. Na een hard jaar hard werken en twee weken geen sores, begint het gezeik al weer op de tweede dag. Je MOET eventjes snel het stadje in om veertig kaarten met daarop het historische centrum van Calella of Lloret de Mar te kopen. Bij het vakantiekaartje tekenen we vaak nog een zonnetje erop met daarop dertig graden.

De jeugd geeft vaak nog enigszins een leuke draai aan het vakantiekaartje door een vriend te trakteren met een afbeelding erop van een blote vrouw met grote borsten te sturen. Maar feitelijk komt het op hetzelfde neer; het vakantiekaartje is net zo betekenisloos als de kerstkaart. De enige die er wat aan heeft is de post. Is je vakantie niet beter te besteden?

Facebook avant la lettre

Tegenwoordig heeft iedereen een Facebook account met de bijbehorende honderden vrienden. Je zou het kerstkaartje kunnen zien als het Facebook avant la lettre. Je stuurt iedereen die je kent een kaartje, in de hoop dat je zo veel mogelijk kaartjes terugkrijgt. Hoe meer kaartjes je kunt laten zien aan je gasten, hoe belangrijker je dus bent. Maar wat dat alles te maken heeft met de kestgedachte heeft?