Pennetje + Volgen

De nacht is onverschillig, heeft van

de strijd geen weet. Plichtmatig

tikken de minuten, aaneengeregen

tot moeizame uren door de lange

nacht.

Het lichaam is al jaren bezig

afscheid te nemen van het leven, de

geest is minder gewillig, geeft nog

niet toe.

 

 

Na een uurtje doezelen schrik ik

wakker. De grootte van zijn lichaam,

vuistdik met hangende pootjes aan

een draadje vlak boven mijn hoofd

brengt me onmiddellijk in actie.

Zonder aarzelen reikt mijn hand naar

het lampje op het nachtkastje, knipt

het aan en terstond lost het harige

dier op in het plotselinge licht.

Op een nacht als dit lijkt elk geluid

zich nadrukkelijk te manifesteren.

De poort naar de onderwereld staat

op een kiertje, waardoor ik glimpen

van zielen opvang of is het gewoon

een nachtelijk schaduwspel? Is de

reuzespin slechts een schim uit de

wereld die voor mij gesloten zal

blijven tot het moment dat ik zelf

mijn gereserveerde plek inneem? De

vingers van een zachte regen

trommelen hun onnavolgbare ritme

tegen de ramen. Zuchten geven de

onrust een klank. Slaap, het

onschuldige familielid van de dood,

speelt me parten. onrustige

stemmen fluisteren, maar ik kan niet

onderscheiden of het ongeduld is

met het leven of met de dood. De

scheidslijn vervaagt, zoals de

harige, dikke spin ook zomaar is

opgelost, symbool voor de ragfijne

reis. De angst is verdwenen en in

stilte berust ik in de

onontkoombaarheid van wat de

nacht misschien zal brengen. Het is goed.